Përballë qeverisë Rama tashmë është një nga sfidat më të mëdha për të cilat në të ardhmen do të gjykohet më shumë nga përballja me Covid-19, sesa nga problematika e madhe e vendit dhe pasojat e tërmetit, që tashmë është harruar. Shqipëria vërtetë që mund t’i hapen negociatat, por ekonomisë dhe zhvillimit të saj do t’i duhen kohë e kohë, ashtu si asaj evropiane, të rifutet në hullitë e duhura.
Nëse do të marrim për bazë atë që thotë The Economist, që përballja e politikanëve me Covid-19 është e diktuar nga tre faktorë, atëherë do të na duhet t’i kujtojmë më parë ato, për ta menduar vetë se ku gjendet realisht vendi ynë me sistemin e vet ekonomiko-shoqëror. Organi i njohur përmend se i pari lidhet me qëndrimin ndaj pasigurisë, ku shembujt më të mirë janë Kina me karantinën gati brutale dhe Italia me masat drastike të izolimit (nga e cila besohet se kemi marrë pacientin “0”); i dyti me modelin e sistemit dhe mobilizimin e tij, ajo që na ofron Britania përballë SHBA-së që i beson privatit dhe i treti, modeli i Iranit, që besohet se ka mbuluar shifrën e saktë për hir të autoritetit dhe administrimit të frikës. Ashtu si po bëjnë dhe një sërë vendesh, mes tyre dhe Rusia që ka një kufi aq të gjerë me Kinën.
Shqipërisë i ka shkuar më shumë masa e parë dhe sot askush nuk mund ta gjykojë më qeverinë Rama, veç retorikës mikse shpesh të lodhshme e patakt të kryeministrit, pasi të gjithë po presin që kurba shqiptare e Covid-19 të marrë formën e saj. Ndërkohë, që lloj-lloj specialistësh ofrojnë skenarë, krahasojnë etj., dhe madje edhe parashikojnë. Të vetëm, në luftën e tyre të paprecedentë, kanë mbetur mjekët.
A është i mirë vallë sistemi ynë shëndetësor? Kuptohet se edhe pse i lavdëruar tashmë nga njerëzit i PIAR-it të saj, ai mbart probleme. I pari dhe nga të gjitha është ajo e mungesave të personelit; njësoj mungesat logjistike; nga përballja e mjekëve të sotëm me një pandemi të panjohur; vetë kushtet e Spitalit Infektivit (ka qenë më i mirë, shprehet dikush që e njeh si strukturë, në kohën kur e ndërtuan çekët dekada më parë), që kurrë nuk ka pasur këtë luftë; solidariteti dhe masat.
Mjekët, figurat më të anatemuara deri më sot pas gjykatësve, janë kthyer sakaq si figurat më të respektuara në vend. Ka një provë që ndoshta është e tepërt ta përmendësh sepse është pak e pasens, por që ia tregon si pakkush vlerën. Dikur (vetëm 7 ditë më parë), klikimet kryesore në portale i merrnin horoskopët dhe shprehjet e lakuriqësisë së vajzave, kurse sot prononcimet e mjekëve dhe lajmet pozitive nga bota për Covid-19, kuptohet pa harruar lajmet e skenarëve panik-mëdha të virusit, që kolegë të etur për klikime dhe publiku në përgjithësi i gjen me qiri dhe i përhap.
Dhe, mes kësaj zallamahie, po të ishte e denjë kjo fjalë, të shkon ndërmend jeta e ndryshuar krejtësisht në familjet e doktorëve që po përballen me Covid-19. Askush nuk kujtohet për ta, që veç rrezikut të afërt që presin njëherë në 24 orë (doktorët e infektivit punojnë 24 orë dhe pushojnë për t’u lenë turn kolegëve dhe anasjelltas) të afërmit e strapacuar nga lodhja dhe me shqetësimin e infektimit, por edhe atë të boshllëkut që të indukton kjo kohë. Dhe, për këtë, mjekët nuk kanë ku të ankohen. Qoftë ata shqiptarë, qoftë kolegët në Kinë e Itali, Britani e SHBA e Gjermani, Francë, apo Iran e kudo. Ata i janë bindur jo thjesht urdhrit të Hipokratit, por respektit për qenien humane. A do mundej dot një Task-forcë që t’i asistonte, ashtu si duhet të asistojë të varfërit e këtij vendi, që pas tërmetit po përballen me një sfidë gati të çmendur, të cilën po ua përball koha! Këtë askush nuk e thotë dot. U duhet ta përballin vetë dhe këtë sfidë. Është viti 2020 dhe koha kur njerëzit harruan lakuriqësinë e vajzave pa profesione dhe horoskopët plot para.
Komente
Tra lala zura nje gale
Përgjigju