Për 111-vjetorin e Pavarsisë, Sali Berisha vendosi një kurorë në Vlorë, i shoqëruar nga pak demokratë vlonjatë. Po në Vlorë, Edi Rama, kryetari aktual i PS-së, ngriti flamurin i rrethuar nga shtetarët më të lartë shqiptarë. Në Tiranë, Kryebashkiaku socialist Veliaj (ndoshta kryetari i ardhshëm i PS-së) ngriti flamurin në sheshin Skënderbej, i rrethuar nga kryebashkiakë të të gjithë trevave shqiptare.
Të pasqyruar njëri pas tjetrit, këto çaste ceremoniale nëpër emisione lajmesh televizive të ngacmojnë për zhvillimin e një analizë retrospektive të ulje-ngritjeve të Berishës në jetën politike shqiptare të 33 vjetëve të fundit.
Berisha ka qenë kryetari real i PD-së qysh nga themelimi i saj në dhjetor 1990, pavarësisht se kryetarë të saj kanë figuruar formalisht Azem Hajdari, Aleksandër Meksi, Eduart Selami, Tritan Shehu apo Lulzim Basha.
Në këta 33 vjet, Berisha ka njohur një fitore plebishitare më 1992 ndaj Ramiz Alisë (kapitenit të anijes së fundit komuniste që u fundos në Europë), një humbje plebishitare më 1997 ndaj Fatos Nanos (pasardhësit modern të Alisë), një fitore rrotë më rrotë më 2005 ndaj këtij të fundit, një humbje plebishitare më 2013 ndaj Edi Ramës (pasardhësit europian të Nanos), dhe një humbje të turpshme në zgjedhjet lokale të 2023-shit ndaj dyshes Rama-Veliaj (në 33 vjet nuk kishte ndodhur që një parti të fitonte 89% të garave bashkiake dhe që dikush të fitonte në Tiranë me 60 mijë vota epërsi).
Në qoftë se, larg qoftë, Sali Berisha vdes, një Berishë do të jetë me gjasa kryetari ose kryetarja reale e PD-së, pavarësisht se cili do të jetë kryetari formal i saj. Dhe nga ç’ka ndodhur në këta 33 vjet, dhe nga ç’tregojnë sondazhet periodikë që zhvilloj, nuk shoh ndonjë perspektivë të rikthimit në pushtet të Berishajve.
Vetëm një forcë e re politike, me një grup drejtues të pandikuar nga saga e gjatë Berisha vs. Alia-Nano-Rama-Veliaj, mund të hapë një horizont të ri politik në Shqipëri. Por deri më sot, kemi parë vetëm xhuxha përreth Borëbardhës…
