Megjithëse ka më shumë se një vit pa kryetar, dhe kjo u pa qartë që e çoi PD-në në degradim, një grup deputetësh të saj po kërkojnë ta shtyjnë edhe një vit tjetër deri në zgjedhjen e kryetarit të ri. Mund të duket për të qeshur, por kjo është e vërtetetë. Në funksion të këtij qëllimi, ata shpikin lloj-lloj budallëqesh të markuara me emra mistikë si “triumvirat”, “regjencë” apo “federalizëm”. Budallëku është një mënyrë për të maskuar shejtallëkun dhe vobektësinë politike, ndërsa termat nga fjalori politik i dështimeve historike, janë një mënyrë për të maskuar budallëkun e nevojshëm. Njëra maskë mbulon tjetrën, të dyja mbulojnë fytyrën.
Nëpërmjet akrobacive të tilla të trasha ata po kërkojnë “të fitojnë kohë” deri në zgjedhjen e kryetarit të ri, ndonëse në fakt, me këtë oposion ata vetëm po tentojnë ti dhurojnë kohë Berishës të marrë veten nga katastrofa, për të vazhduar pengmarrjen e opozitës dhe për rrjedhojë edhe agoninë e saj pa mbarim.
Pse e bëjnë këtë?
Duke qenë pa peshë politike, shumica prej tyre, të frustruar nga sulmet e foltores, janë përpjekur të luajnë me dy porta duke u kacavjerrë me një dorë në njërin kamp e një dorë në tjetrin. Në këtë mënyrë ata kanë shpresuar se, në rastin që njëra degë thyhet, ata do mund të hidhen plotësisht në degën tjetër. Mirëpo, siç është e kuptueshme të ndodhë, në këtë mënyrë ata vetëm i kanë humbur të dyja mundësitë. Ata nuk kanë mbështetje tashmë as në PD-në zyrtare as në foltore.
Ka vetëm një skenar që mund t’iu japë atyre një rol për të mbetur në politikë. Ata shpresojnë se tashë që u pa qartë se Berisha nuk mund të ketë një të ardhme, ai do tërhiqet nga kreu i grupit të vet, duke zgjedhur një kryetar kukull, nëpërmjet të cilit do të mund të bashkojë dy pjesët dhe të kontrollojë gjithçka nga paskuintave. Roli i tyre është pikërisht që të shtyjnë përpara një proces të tillë bashkimi me hile, ku me bashkim kuptohet kapja e njërës palë nga tjetra.
Në fakt, Berisha tashmë e ka humbur mundësinë për të pasur aksion politik. Në një vit e gjysëm ai u përpoq me shpirt ndër dhëmbë të prodhojë iluzionin se do ringrejë opozitën për të rrëzuar qeverinë. Ia doli, në fakt, vetëm të mbajë ndezur përçarjen e brendshme, si e vetmja mundësi që ai të mbesë gjallë. Megjithë median e vet që funskionon si togë pushkatimi ndaj rivalëve të brendshëm, megjithë përkrahjen e fuqishme të medias së oligarkisë, megjithë armatën e analistëve, portaleve apo memexhinjve që u rekrutuan fuqishën në krah të tij në këtë stinë “të begatë” mercenarizmi, premtimi i tij për përmbysje revolucionare doli një fiasko qesharake. Por ndërkohë ai ia doli të kapë një pjesë të mirë të partisë duke përfituar nga mungesa e lidershipit dhe nga përçarja e brendshme që ai vetë gatoi në kampin kundërshtar.
Në këto kushte ai arriti të imponohet duke e eskpozuar veten si e vetmja opozitë kundër Ramës, për ti detyruar votuesit të jenë në krah të tij, të kushtëzuar nga mungesa e alternativave opozitare. E megjithatë dështoi në mënyën më spektakolare që një opozitë ka dështuar ndonjëherë, çfarë ia ka rrëzuar tashmë të gjitha alibitë.
Sigurisht, gjithçka ka qenë e ditur dhe me plan. Berisha ka qenë i qartë që nuk do të mund ta ngrejë dot popullin në mosbindje civile, dhe se rezultati i zgjedhjeve do të ishte i keq. Por ai do kish shtënë ndërkohë në dorë partinë për të mos e lëshuar më kurrë.
Ky plan u pengua nga rezistenca e grupit të PD-së zyrtare që nuk u dorëzua përballë presioneve të vazhdueshme prej më shumë se një viti. E vetmja shpresë e Berishës është tashmë përçarja brenda kampit kundërshtar. Shpresa e tij e fundit është që PD-ja zyrtare të mbesë edhe nja një vit pa kryetar, në mënyrë që ai ta brejë pak e nga pak për ta shtënë në dorë plotësisht. Kjo në fakt është vetëm fija e fundit e kashtës.
