Lulzim Basha u gjend para një stuhie të vërtetë sulmesh më 2017, pas humbjes. Ai u sulmua nga ata që ishin të pakënaqur prej listës, nga ata që ishin të painteresuar për listën, dhe nga ata që ishin brenda listës.
Mbaj mend që Besnik Mustafaj përshembull shkruajti qysh më 6 të mëngjesit, që Basha duhet të japë dorëheqje, ende pa mbaruar numërimi i kutive, apo Genc Rulin, që bëri thirrje të zbohet nga selia bashkë me kunatin.
Nuk po përmend të tjerët që ishin të përfshirë në konflikte interesi me të, por këta që konsideroheshin jashtë konfliktit të interesit.
Sulmi dhe presioni për dorëheqje ndaj tij mund të kishte rezultuar fatal, sikur të mos përfshihej Sali Berisha, që të bënte dhe ai si i pakënaqur dhe t’i ngushëllonte të pakënaqurit, se do ta rregullonte ai këtë punë.
Aq i fortë ishte ai sulm, sa Bashës ju kthye në obsesion të marrit pjesë në zgjedhje, duke braktisur zgjedhjet e radhës për pushtetin lokal, me shpresë se do kjo do t’i jepte ndonjë gjë në tavolinë.
Për çudi, këtë radhë niveli i sulmit të kritikëve të tij të 2017, që normalisht duhet të ishte dhe më i fortë, ra. Biles disa mbështetën jo vetëm bojkotin e zgjedhjeve, por dhe djegien e mandateve.
Në vitin 2021, kur Lulzim Basha ka humbur përsëri, njerëzit në PD kanë filluar të mësohen me humbjen dhe presioni mbi Bashën është shumë më i vogël se sa më 2017.
Shumcia e zërave që kanë kritikuar Bashën prej 2013 dhe kanë kërkuar largimin e tij më 2017, tani janë ose të heshtur, ose pro tij, duke shpikur alibi për humbjen.
Biles Mustafaj dhe Ruli kanë heshtur dhe për keqpërdorimin që Basha u bëri atyre personalisht tek Komisioni përzgjedhjes së kandidatëve, duke ua hedhur poshtë gjithë rekomandimet e tyre.
I vetmi që është nxehur me të drejtë është Bujar Nishani, duke treguar më shumë personalitet se ata.
Po t’i shtosh kësaj klime dhe retorikën e Edi Ramës për dialog me Lulzim Bashën, duket sikur të gjithë kanë gjetur rehat me Lulin dhe nuk kanë më nerva t’i hyjnë debatit për një lider të ri të PD.
Kjo mendoj se është gjëja më e rëndë që po i ndodh PD-së. Në një parti, ku pas 8 vitesh kryetari humbet rregullisht, dhe të gjithë nuk kanë më nerva të merren me atë parti, për t’i gjetur një lider të ri, mungesa e debatit dhe garës janë shenja ë vdekjes klinike.
Në këtë rast, ose jemi brenda një familje mafioze, ku padrinoja u mbyll gojën të gjithëve që kërkojnë t’i heqin kontrollin mbi partinë, ose jemi në një parti që është duke u mbytur dhe askush nuk ka dëshirë t’i japë dorën për ta shpëtuar.
Në të dyja variantet, ky është lajmi më i keq për PD, pasi ti shikon që pas 30 vjetësh, të gjithë, ose kanë frikë Berishën e nuk guxojnë të bëjnë betejë me të, ose kanë bezdi të angazhohen për ringjalljen e PD, që të përballojnë një betejë për fitore, duke ja lënë Lulit të bëjë ç’të dojë me të.
Dhe në fakt, ai është më i miri për të përballuar humbjet.
