Tashmë është e qartë si drita e diellit se, Lulzim Basha edhe pse nuk po arrin të dakortësojë dhe “mposhtë” me argumenta bindëse ndërkombëtarët për “qeverinë e korruptuar”, edhe pse nuk po arrin të bashkojë rreth vehtes shumicën e demokratëve për ti patur pjesë të PD, edhe pse nuk po arrin të ndalë rrjedhjen e emrave të listës të cilët po marrin çdo ditë mandatin e deputetit opozitar, edhe pse nuk po arrin madje të rivalizohet edhe me Bindjen Demokratike, sërish vazhdon të luajë me ndjekësit e tij demokratë.
Me ata demokratë, që mezi mblidhen në qytetet ku bashkitë drejtohen prej kryetarëve të Lulzimit, duke u treguar atyre përralla me “lugë të florinjtë”. Duke hedhur poshtë dhe duke kundërshtuar çdo sygjerim të faktorit ndërkombëtar, për djegien e mandateve dhe futjen në zgjedhje, duke u sulur mbi përfaqësuesit e BE me akuza dhe lloj-lloj fabrikimesh të ulëta, kupola drejtuese e kësaj PD, duket se përfundimisht e ka mbyllur ciklin e saj, duke nxjerrë jashtë listës së gjatë të partive politike, partinë e dhjetoristëve.
Përtej talljes me demokratët e zhgënjyer, qëndron retorika e zbehur e një kryetari partie, i cili e gjeti PD të gatshme, u bë ministër pa zbuluar ndonjë meritë veçuese të tij, dhe pastaj rrëmbeu postin e kryetarit, dhe sillet sot sikur nuk ka ndodhur asgjë, për ta trajtuar dhe shkatërruar gjithçka kishte ajo forcë politike. Përtej talljes me demokratët, qëndrojnë interesa klanore dhe familjare të një grushti njerëzish miliarderë që e kanë zaptuar PD dhe denigruar misionin e saj opozitarist. Turin e Lulzimit në rrethe, po e ndjekin vetëm zyrtarët dhe rojet e bashkive ku drejtojnë kryetarët e PD, të cilët në 30 qershor mbyllin njëherë e mirë mandatin dhe marrëdhëniet e tyre me elektoratin e zhgënjyer. Premtimet, sqarimet, dialogjet dhe monologjet e Lulzimit me “demokratët” e Pogradecit e Korçës, dukeshin si shaka pranverore, aq sa edhe vetë ai, nuk e besonte se përse, dhe për çfarë po u fliste atyre që ishin marrë me urdhër për të mbushur sallën.
Edhe pak ditë na ndajnë nga nisja zyrtare e fushatës elektorale të zgjedhjeve të 30 qershorit 2019, nga ku me votën e tyre shqiptarët do të vendosin fatin e 61 bashkive të vendit. Edhe pak ditë na ndajnë nga angazhimi politik i partive pjesmarrëse në zgjedhje, të cilat me programe dhe alternativa të përcaktuara qartazi, do tu kërkojnë shqiptarëve të votojnë kandidatët e tyre. Ndoshta për herën e parë në historinë e pluralizmit shqiptar dhe jo vetëm, një parti politike, partia e dytë më e madhe në Shqipëri ka vendosur të qëndrojë jashtë zgjedhjeve, jashtë KQZ, jashtë angazhimeve dhe detyrimeve që ajo ka piksëpari për anëtarësinë e saj, për ti përfaqësuar ata seriozisht në garën elektorale të rradhës. E mësuar me lajka, lutje, tolerime, dhe qëndrime të zbutura, e mësuar me takime mesnate dhe marrëveshje të orëve të fundit, duket se kësaj here PD dhe simotra e saj LSI, do të kenë një tjetër fat, që do ti kushtojë jo kryetarëve, por partive të tyre.
Ndoshta Lulzimi nuk e kishte menduar kurrë, se shembja e kalasë së SHQUP-it, do ti vinte nga kokëfortësia absurde, dhe nga aleanca më antidemokratike dhe më qesharake që ai bëri me Monikën e LSI, në kurriz të PD. Përtej talljes disavjeçare me demokratët, Lulzimi duhej të kishte një reflektim tjetër, një qasje tjetër ndaj gjithçkaje negative që ka ndodhur në PD vitet e fundit.
Ai duhej të jetë i qartë se Rama, nuk mposhtet me djegie mandatesh dhe bllokime rrugësh, nuk mposhtet me dhunë ndaj institucioneve dhe Policisë Shtetit, nuk mposhtet me ultimatume dhe paralajmërime kërcënuese, nuk mposhtet me demagogji të vjetëruar e huazuar nga Doktori, nuk mposhtet duke sulmuar ndërkombëtarët, nuk mposhtet me aleanca antidemokratike, dhe së fundi nuk mposhtet me parti të shkërrmoqura, por me votë, dhe vetëm me votë të lirë.
