Shkrimtarin ERNESTO SABATO kujtoj sot, argjentinas, një nga më të mëdhenjtë në botë, i botuar dhe në shqip, ku shkëlqejnë dhe përkthimet e Karabollit.
Si sot në 30 prill, 8 vjet më parë, Sabato mbylli sytë përgjithmonë...
Kishte ardhur dhe në Shqipëri dhe ja, e tregon vetë në një nga librat e tij:
“Jam kthyer nga Shqipëria ku u nderova me Çmimin Kadare. Isha i dërrmuar, por shkova atje për të respektuar atë vend të varfër e heroik, i cili e jepte për herë parë për mua atë çmim. Në qytetin e Tiranës m’u bënë nderimet më emocionuese në jetën time. Ky popull i vuajtur nga një tirani e egër, ku ende duken gjurmët e diktaturës: fytyra të prishura nga heqkeqja, bunkerë të përzishëm, me të cilët diktatori kishte mbushur vendin, më priti si një mbrojtës, si një mbret, si birin e saj të dashur.
Në dorëzimin e këtij Çmimi pati këngë dhe valle që s’do t’i harroj kurrë. Shkrimtari shqiptar, Visar Zhiti, më dorëzoi një urnë me dhé që e kishte sjellë nga vendlindja e nënës sime. Ai më tregoi një fletore që e kishte mbajtur fshehur në burg; me ca germa të vockla kishte kopjuar një tekst nga Kamy dhe fragmentin “Djalosh i dashur dhe i largët” nga libri im «Engjëlli i skëterrës». Me lot në sy, më tha se për shumë vjet që kishte qëndruar si i burgosur politik në qelitë e errëta, çdo ditë lexonte këto faqe, fshehtas, që të mund të rezistonte. U trondita dhe u mallëngjeva njëherazi, që me fjalët e mia i paskësha shërbyer atij heroi nga të shumtët të tillë që banojnë në atë vend, sot përsëri në luftë...”
Faleminderit, mik Bajrami për përkthimin.
Por më shumë u trondita unë, edhe tani kur kexoj ç’ka shkruar... Dheun e solla nga Italia, nga një fshat arbëresh, nga ku ishte gjyshi i tij, i mërguar në Argjentinë. Isha ftuar në ceremoni nga shkrimtarja Mira Meksi, nga organizatorja e Çmimit.
Ndërsa kur iu dha Sabatos titulli “Nderi i Kombit” nga Presidenti Berisha, ia dêgjoj ende zërin e butë, por të thellë, kur ndër të tjera Shkrimtari tha se “demokracia më e keqe është më e mirë se diktatura më e mirë. Por më thoni, a ka diktaturë të mirë?”
Jo, kurrë, Maestro!
Të kujtojmë së bashku Ernesto Sabaton...
