Të nesërmen e shpalljes së pandehur të Sali Berishës, vajza e Remzi Hoxhës, Qëndresa, përkujtonte si çdo vit përvjetorin e zhdukjes së babait të saj. Qëndresa, në mesazhin e saj i drejtohej dashurisë atërore, mallit të pashuar e natyrisht asaj ndjenje që ja ka tharë shpirtin siç çdo qënie njerëzore që nuk ka një nam e nishan të prindit që i mungon prej 30 viteve.
“Më ka marrë malli shumë për ty. Dhimbja e pazëvendësueshme dhe zbrazëtira që kemi në shpirtë nga malli për ty është si një oqean i pashterrshëm. Padrejtësia për rastin tënd makabër ska kufi. Ti meriton shumë, si një njeri bujar që ishe dhe drejtësia herët a vonë ka për të dalur në shesh”, shkruanta bija për babain për të cilin tashmë dihet çdo gjë se si ndodhi, pse dhe kush e bëri. Pasi janë bërë edhe procese, janë dhënë edhe dënime, të cilat më pas nuk u zbatuan, pasi u rrëzuan.
Megjithatë, familja e Remzi Hoxhës nuk kërkoi asnjëherë, e natyrisht nuk tentoi që të merret personalisht me personat që ja bënë atë mënxyrë babait të saj. Këtë e kanë thënë publikisht jo vetëm njëherë, megjithëse janë tërhequr nga një pjesëmarrje aktive në public në lidhje me çështjen,
Ky është një rast i rëndë, por sinjifikativ. E megjithatë nuk është i vetmi. Familja e Remzi Hoxhës çdo vit, e ka thënë fjalën e saj për fajtorët për zhdukjen e babait, madje kanë bërë edhe një ofertë të rëndë, por të rëndësishme për ta që ta dinë ku ndodhen eshtrat e tij që ata të kenë një vnd ku të prehet.
Ata, pra familja Hoxha e ka drejtuar gjithmonë gishtin te Sali Berisha, por këtë e kanë bërë kur Berisha ishte i fuqishëm. Kur ra nga kali, me një fisnikëri të nivelit të lartë nuk u morën më me të. Kjo shihet qartë në statusin e së bijës së të ndjerit, e cila kishte shumë mundësi të shkruante se ndjekja penale e njeriut që ata akuzojnë qëlloi pikërisht në ditën e kobshme, që edhe mund të ishte lidhur logjikisht me drejtësinë Hyjnore me atë që populli thotë se “në këtë botë lahen gjynahet”.
E ky frangment nuk është rast, por është fenomen i pastër shqiptar. Ka disa ditë, që kur Sali Berisha është shpallur i pandehur, që disa brigadistë këmishzinj në ekranet e darkës bëjnë thirrje për vrasje të prokurorëve dhe gjykatësve që kanë shpallur doktorin të pandehur. Por këto thirrje bien në vesh të shurdhër, sërish i përsërisin e sërish nuk ngjisin.
Edhe pse e tjerrin muhabetin duke sjellë mesele nga “Italia e Greqia” ku njerëz nën hetim për korrupsion janë hakmarrë ndaj prokurorëve e gjykatësve. Gënjeshtra! Asnjë prokuror apo gjykatës që ka hetuar për korrupsion, lidhje me mafian, evasion fiskal, marrëdhënie seksuale me minorene etj, ndaj të ndjerit Silvio Berlusconi nuk i është prekur asnjë fije floku. Asnjë prokuror, gjykatës, që ka dënuar për korrupsion të ndjerin Bettino Craxi nuk ka pësuar asgjë.
Madje këtu mund të shtohet se djali e sidomos vajza e Craxit, luftuan fort për të vërtetën e tyre për babanë. Ditë për ditë. Stefania, vajza që u kujdes deri në momentin e fundit për babanë, jo vetëm fizikisht, por që shkroi e redaktoi të gjithë mendimet dhe shkrimet e tij, sot është Senatore e Republikës Italiane.
Madje ka vizituar edhe Shqipërinë si drejtuese zyrtare e një delegacioni. Flet për babanë e saj me krenari, edhe pse një pjesë nuk është dakord me ato që thotë. Por as Stefania, e aq më pak i ndjeri Bettino, kryeministër e ministër i Jashtëm i Italisë, që bëri epokë, edhe pse qëndroi pak në pushtet. Megjithatë, kishte hije e probleme në pushtetin e tij, dhe e pagoi këtë njollë me një vetsakrifikim spartan.
Të njëjtën gjë bëri edhe kryeministri mitik italian, Gulio Andreoti, apo edhe Silvio Berlusconi, i cili e kaloi jetën e tij me procese pa fund. Madje me humorin e pashtershëm furnizoi edhe emisionet satirike. “Java ime është shumë e ngjeshur: Të hënën kam mafia-paradite e pasdite, të partën, evasion fiscal vetëm paradite, të mërkurën kam Ruby, të enjten sërish mafia, të premten korrupsion, të shtunë e të djelë sërish mafia e korrupsion”.
Silvio Berlusconi nuk u ndal në asnjë ditë në betejën gjyqësore, edhe pse ishte një kalvar i frikshëm. Madje mori një dënim që e shleu si shërbim social në një azil. Ku u hoqi edhe të drejtën për të qenë në Parlament. Më pas e apeloi dhe e çoi në Strasburg, kur mori jo pafajsi por të drejtën për tu zgjedhur. Vdiq me shumë procese e madje edhe dënime në shpinë, por qanë dhe e respektuan shumë miq dhe armiq.
Ku është pra shembulli që thonë këmishzinjtë që në Itali e Greqi, janë marrë personalisht me prokurorët? A, ka një precedent, e ai është themeluesi i fashizmit, Benito Musolini. Një nga politikanët dhe shtetarët që sot historia e konsideron ndër më të shkathtit e inteligjentët. Por përfundoi keq, jo vetëm i vrarë, por edhe i varur kokëposhtë. Pasi ai, Musolini shpiku atë që konsiderohet si “drejtësia popullore”, ku ndëshkon atë që ti mendon se gabon pa i bërë një gjyq.
Brigatizmi, siç quhet fashizmi në gjuhën politike, pra kur militantët janë paramilitarë nuk ka qenë i njohur vetën në Italinë e Musolinit, Gjermaninë e Adolf Hitlerit apo Spanjën e Frankos. Edhe këtu në Ballkan i kemi me shumicë.
Serbët, politikën e tyre e kanë të ngjizur me paramilitarë. Të gjitha partitë e rëndësishme serbe kanë pasur struktura paramilitare ku kanë luftuar e vrarë kundërshtarët e tyre. Shqiptarët jo! Kur u rrëzua komunizmi, pavarësisht se përhapin fake nevvs-e, viktimat më të tmerrshme të atij regjimi gjakatar nuk kërkuan hakmarrje, por drejtësi.
I kemi sot aktorë aktive të jetës publike: Visar Zhitin, Spartak Ngjelën e Fatos Lubonjën! i njohin të tre personat që ju nxinë jetën, madje i njohin mirë sepse i kanë përshkruar në perlat e tyre memoristike që janë xhevahire të historisë së kombit shqiptar.
Kurse ata që për hir të interesit të peshkaqenëve që sot mendojnë se po i gjykojnë pa prova, edhe pse në gjendje të lirë, thjesht se i kanë ngrirë apartamente, vila, llogari bankare, e quajnë një krim. Në fakt ka njerëz që kanë përjetuar krim, madje të rëndë si Qëndresa Hoxha, e cila së bashku me vëllezërit e saj nuk ka bërë atë që thojnë këmishëzinjtë, por pret drejtësinë. E ky, quhet thjesht: civilizim. E kanë bërë edhe Roma e Lashtë dhe Athina, jo vetëm Italia e Greqia…
