Po të mos ishte se "I ftuari prej guri" është titulli i një teksti të Pushkinit, autor rus që ukrainasve nuk u pëlqen edhe aq, kjo shprehje do të ishte perfekte për të përshkruar pozicionin e Volodymyr Zelenskyt.
Gjatë gjithë ditës së djeshme u përhapën zëra mbi praninë e liderit në samitin në Alaska mes Putinit dhe Trumpit për të diskutuar mbi fatin e luftës. Për të rindezur shpresat e Kievit, pas "jo"-së së prerë nga Uashingtoni dhe Moska, ndërhyri ambasadori amerikan në NATO. Në një intervistë për CNN, Matthew Whitaker e quajti "të mundshme" praninë e liderit të Kievit dhe, megjithëse specifikoi se vendimi i takon presidentit, shtoi: "Ka kohë për ta marrë, për momentin nuk është marrë ende".
Pas një thirrjeje unanime nga Brukseli dhe liderët europianë për të shmangur një samit "të cunguar" dhe për të përfshirë në tryezë palët e drejtpërdrejta, të qarta ishin fjalët e Friedrich Merz. "Shpresojmë dhe supozojmë që qeveria ukrainase, që presidenti Zelensky, të marrë pjesë në këtë takim", deklaroi në një intervistë për televizionin ARD kancelari gjerman, i cili në të njëjtën dalje theksoi se është e papranueshme "që çështjet territoriale të diskutohen apo vendosen nga Rusia dhe SHBA duke injoruar europianët dhe ukrainasit".
Jo veçanërisht inkurajuese për ukrainasit janë sinjalet që vijnë nga Uashingtoni, pavarësisht një editoriali shumë të ashpër të Washington Post që e krahason ballë për ballë në Alaska me Konferencën e Mynihut të vitit 1938. "Takimet e mundshme me Zelenskyn do të jenë të realizueshme vetëm pas samitit mes Trumpit dhe Putinit", raportoi CNN, duke cituar një zyrtar anonim të Shtëpisë së Bardhë, sipas të cilit, megjithëse pjesëmarrja e Zelenskyt në disa takime në Alaska është e mundshme, ai nuk figuron në listën e pjesëmarrësve të konfirmuar në samitin Putin-Trump. Skeptik dhe më i prerë — por qëndrimi nuk habit duke pasur parasysh antipatinë historike të nënkryetarit amerikan ndaj liderit ukrainas — është JD Vance, i cili, duke folur për Fox News, e cilëson praninë e Zelenskyt "jo produktive".
Përballë tërheqjes mbrapa të Shtëpisë së Bardhë (Trump fillimisht u duk i hapur ndaj një takimi trepalësh, por më pas ndryshoi qëndrim) dhe ndryshimit të qëndrimeve, në Kiev mbizotëron një heshtje dhe pakënaqësi e kuptueshme. Megjithëse në Bankova, ashtu si edhe në Europë, nuk është fshehur kurrë fakti se një paqe e vendosur pa konsultuar palët e drejtpërdrejta nuk do të lindte nën shenja të mira, një propozim i papranueshëm për Kievin do të thoshte ta vendoste atë në pozitën e pakëndshme të dikujt që refuzon dialogun dhe zemëron aleatin kryesor, kaq të etur për t’i treguar botës një marrëveshje.
Por jo vetëm kaq. Nëse, siç mendojnë analistët, do të refuzonte planin e paqes të vendosur në Alaska, pozicioni i brendshëm i Zelenskyt do të bëhej edhe më i vështirë se ç’është tashmë. Lideri i Kievit e di mirë që nuk mund të bëjë lëshime territoriale në këmbim të garancive të pakta. Por nuk mund të injorojë as lodhjen e një popullsie të tërë të rraskapitur nga mbi tre vjet luftë. Dhe jo më pak duhet të marrë në konsideratë rënien e mbështetjes së brendshme. Jo vetëm për oportunizëm politik, por edhe për çështje sigurie. Putini nuk e ka fshehur kurrë se dëshiron ta eliminojë Zelenskyn në çdo mënyrë. Nuk është rastësi, atëherë, që propaganda ruse po shfrytëzon më shumë se kurrë një temë tepër delikate për Kievin, atë të rekrutimit të detyrueshëm. Një çështje mbi të cilën vendi rrezikon të ndahet, pikërisht përgjatë atij boshti që ndan Lindjen nga Perëndimi dhe mbi të cilin Cari ëndërron ta shohë të copëtohet Ukraina./Corriere della sera
Komente
