Aktori i njohur, Vasjan Lamaj, shkruan një monolog të ndjerë për ditët e tij të izolimit në shtëpi. Monologu i tij mbi “Karantinën” është një reflektim që çdo njeri duhet ta bëjë në këto momente të vështira për jetën, për vete edhe gjithçka që na rrethon.
“Karantina”
Nuk mund ta besoja,
nëse do të më thonin dikur,
se do të binte një epidemi,
që gjithë njerëzimin do ta mbyllte në shtëpi.
Se do të ish aq e frikshme,
sa dhe emrin do e ndërronte rrugës,
nga Epidemi, në Pandemi.
Pallate të heshtura.
Rrugë të braktisura, si mbas kortezheve,
cicërima zogjsh të harruar,
Guguftu që qajnë heshtjen
Ndonjë çjerrje makine hallemadhe
Dikush që lëviz cepave, kuturu
Në ballkon, trishtim dhe tym duhani gjithashtu.
Qentë e rrugëve lodhen se nuk kanë ç’të hanë.
Duket sikur edhe njerëzit po krijojnë Mutacione.
Një jetë e këputur me gërshërë, fare pa pritur.
Vakum…
Vakum ne ëndrra.
Vakum mes njerëzish.
Vakum te e nesërmja.
Globi rrotullohet pa zhurmë.
Një heshtje e kobshme, paralajmëruese.
Njeriu i fortë, çudibërës, i plotfuqishëm, i vetëkënaqur,
i mundur nga një Virus.
Nuk e dija, nuk e shoh, se po ta dija, dija unë ç’ti bëja.
Bëja pra !
Sillu tani në kafaz, siç i ke bërë kafshëve dje !
Kafsho hekurat !
Bëj sherr, e lëpiu me të tutë!
Analizo ç’ke bërë mirë a keq, deri tani.
E kupton që nuk do të jetosh aq gjatë sa mendoje?
Të vjen keq që je lodhur dhe je bërë pis për vogëlima?
Që nuk ke thënë sa herë e ke ndjerë; “Të dua. Më pëlqen” ?
Që fjalën e fundit e thoje të parën, se të pëlqente vetja?
Që nuk e ke parë edhe tjetrin siç shihje veten?
Doje veten më shumë se çdo gjë?
Rri vetëm atëherë!
Shijoi virtualisht të gjitha bëmat e tua!
Sa je lodhur, i ziu ti!
Shikon tjetrin që ikën fare lehtë, e trembesh për veten.
Sepse nuk besoje që mund të ndodhte edhe kështu!
Dhe ndjehesh komplet i pafuqishëm, për të djeshmen dhe të nesërmen!
Ah ta kisha ditur, thua...
Çfarë do të bëje?
Lajmi kryesor:
Të mësojmë si vallëzohet me shiun! Artistët shpresëdhënës me mesazhet e tyre: Qëndrimi në shtëpi sfidë, por do ia dalim!
//ReportTv.al