Komisioni Evropian në mesin e tetorit do të miratojë dhe publikojë paketën e zgjerimit dhe raportet individuale të progresit për vendet e përfshira në këtë proces. Kjo do të jetë paketa e fundit që publikohet në mandatin e këtij komisioni.
Ndryshe nga vitet e kaluara, këtë herë nuk pritet ndonjë rekomandim konkret nga Komisioni Evropian. Të gjitha vendet e përfshira në procesin e zgjerimit tashmë kanë statusin e kandidatit me përjashtim të Kosovës. Ndërsa aplikimi i Kosovës për anëtarësim nuk është shqyrtuar fare edhe pas dy vitesh dhe nuk ka asnjë shenjë se ai dokument do të pluhuroset dhe do të hiqet nga sirtari.
Komisioni Evropian pritet të përsërisë qëndrimet në rekomandimet për të gjitha vendet siç kanë qenë deri më tani. Prandaj, këtë vit nuk ka aq shumë kuriozitet për raportet e progresit siç ka ndodhur zakonisht deri më tani.
Sa i përket përmbajtjes, vendet kandidate, dhe Kosova e vetme me statusin e “kandidatit potencial”, e dinë pak a shumë se çfarë do të jetë. Sepse ata e dinë situatën në vendin e tyre dhe masat që kanë marrë për të plotësuar mangësitë që janë evidentuar në raportet e mëparshme. Dhe si gjithmonë, kur raportet të bëhen publike, qeveritë do të përpiqen të vendosin fokusin në ato fusha ku është evidentuar progres, ndërsa opozita në ato ku nuk ka pasur progres, nuk ka pasur progres apo edhe ka pasur. një pengesë.
Kjo ndodh gjithmonë pavarësisht se cili vend është, sa i mirë apo i keq është raporti i progresit. Dhe qëllimi i raportit të progresit është pikërisht të identifikojë fushat ku duhet bërë edhe më shumë progres. Prandaj është e pamundur që raporti i progresit të jetë tërësisht pozitiv. Sepse kur të vijë momenti që raporti të jetë plotësisht pozitiv, atëherë ai vend do të jetë i gatshëm të bëhet anëtar.
Procesi i zgjerimit, që nga anëtarësimi i Kroacisë në BE e në vazhdim, ka hyrë në një rrugë edhe më të vështirë, të paparashikueshme dhe të paqartë. Për këtë arsye, raportet e progresit kanë humbur peshën që kishin dikur. Vendet kandidate nuk janë shumë të shqetësuara për kritikat eventuale të përmendura në raportet e progresit. Edhe pas publikimit të tyre, edhe pse ndonjëherë rritet presioni për të ndërmarrë hapa për përparim, aty ku nuk ka pasur përparim, pushtetarët në një vend i shpërfillin thirrje të tilla.
Prandaj, me disa dallime në disa fusha, e përbashkëta për të gjitha vendet kandidate dhe "kandidatët potencialë" është se zakonisht vërehet përparim në miratimin e ligjeve, krijimin e kuadrit ligjor, por se rezultatet konkrete në zbatim kanë munguar. , ose kanë qenë të pamjaftueshme. .
Pikërisht për shkak se vendet kandidate nuk besojnë se mund të arrijnë ndonjë progres konkret dhe të shpejtë në rrugën e anëtarësimit në BE, nuk nguten të bëjnë reforma dhe t'i marrin më seriozisht raportet e progresit.
Përvoja nga valët e mëparshme të zgjerimit të BE-së ka treguar se përparimi më i madh është arritur kur ata besuan se do të bënin një hap konkret drejt anëtarësimit. Qoftë në luftën kundër korrupsionit, në shtetin e së drejtës apo në zgjidhjen e mosmarrëveshjeve me fqinjët, vendimet më të vështira janë marrë në prag të përfundimit të negociatave apo në prag të anëtarësimit, kur e dinin se nëse do të merrnin të drejtën. hap ata do të kenë përfitime. Procesi i zgjerimit është në fakt natyrë transaksionale. Kandidati kryen detyrat dhe BE-ja e avancon procesin drejt integrimit.
Nga ana tjetër, është e vështirë të presësh që një qeveri, apo një strukturë politike në pushtet, të marrë vendime të vështira, ndonjëherë jopopullore, të marrë vendime të tilla me shpresën se asgjë nuk do të ndodhë dhe ndoshta përfitimet do të jenë pas disa vitesh. Kjo sjellje nuk është një politikë e përgjegjshme, sepse përfitimet janë në fund të fundit për qytetarët dhe pak rëndësi ka kush e ka pasur meritën në cilin moment. Gjithashtu, zakonisht gjatë procesit të zgjerimit në një vend kandidat ndryshojnë disa qeveri dhe secila kryen një pjesë të fundit. Por realiteti është se çdo qeveri shikon vetëm përfitimet gjatë mandatit që ka, me synimin për t'i përdorur në të ardhmen.
Kështu, raportet e progresit nuk kanë më peshën dhe ndikimin që kishin dikur. Por nga ana tjetër, ato janë pasqyrë e nivelit të përgatitjes së një vendi për integrim në BE. Dhe gjatë gjithë vitit, ato ndihmojnë qeveritë dhe administratat, por edhe të gjithë pjesëmarrësit e tjerë në jetën politike dhe shoqërore që të punojnë për adresimin e problemeve të evidentuara në raporte të tilla.
Nëse nuk do të kishte ndërhyrje nga niveli më i lartë politik, ato raporte do të ishin edhe më kritike. Sepse shpesh, për të ndihmuar një vend kandidat, politikanët e të cilit kanë lidhje të ngushta me liderët e BE-së, disa probleme relativizohen për qëllime politike. Megjithatë, në fund të fundit raportet e progresit vazhdojnë të jenë pasqyrimi më real i gjendjes së një vendi kandidat dhe ato duhet të mbahen./Koha
