Nëpër pallatet e vjetra, mungesa që shkakton largimi i banorëve mbetet si plagë e freskët. Pallati nuk është më njësoj. Pallati reagon” ndaj bojës me të cilën e lyejnë, e jo më ndaj banorëve që i japin ngjyrimin që asnjë bojë, sado e sofistikuar, nuk mund ta sjellë.
Dhe kështu, një ditë u largua nga pallati, por jo nga Pallati 176, Anastas Kristofori. Duam s’duam në vende të vogla kemi fatin të njohim nga afër njerëz të mëdhenj. Banojmë në pallate me shkrimtarë, piktorë, kompozitorë, futbollistë, analistë (këta të fundit vetëm për humor po i fus te kategoria e njerëzve të mëdhenj) dhe i marrim ata si të mirëqënë. në fund të fundit, banorë janë.
Perikliu do të mbahet mend me “Vava Vuvu”, për krushkun e tij të famshëm, Roland Trebicka, me të cilin bashkohet sërish në pallatet e një imagjinate njerëzore. Perikliu, drejtori i famshëm, i ati i Elsës, ai që artikuloi vargjet: “Tatjana i drejtohet Onjeginit, ç’kërkon më veç shprirtit tim”.
Shfaqja “Pallati 176” me autore Adelina Balashin u kthye në një prej shfaqjeve më të pëlqyera për publikun sqimatar shqiptar të para viteve 90-të. Aq e vërtetë ishte kjo shfaqje, sa batutat e saj shoqëruan publikun edhe pas viteve 90-të. “Krushqi me Jovan Bregun”.
Anastas Kristofori më sjell në kujtesë një tjetër personazh nga filmi “Lulëkuqe mbi mure”, një kujdestar që u hedh bonjakëve copëza të ngrira sheqeri mes mjerimit të jetimëve për të cilët sheqeri është dicka që do të mungojë gjatë.
Eh “Prefekti”, me sekretarin e tij, më kujton Anastasin me gjyzylykë, teksa Robert Ndrenika i dikton tekstin e letrës dhe ai e lexon atë në një dialekt jo tironas. Eh, Tirana, me jo tiranasit e saj të mëdhenj që lënë gjurmë të thella te çdo artdashës dhe sado ata tí largohen për fare pallateve të tyre, nuk do të mund tu largohen kurrë qyteteve, shtëpive, televizorëve dhe batutave tona.
