Nuk ka qenë kurrë e lehtë për t'i dhënë një përkufizim të qartë fashizmit. “Të përpiqesh t’i japësh një përkufizim fashizmit është si të përpiqesh të ngjitësh brumin në një mur”, tha historiani Ian Kershaë. Megjithatë, ekziston një konsensus i gjerë se në epiqendrën e fashizmit qëndron kulti i liderit. Pra, lideri si një forcë e gjithëfuqishme që është gjysmë njeri dhe gjysmë zot. Kështu, në vendlindjen e fashizmit në Itali, studentët mësuan një histori ku një fëmijë shurdhmemece u kurua pasi dëgjoi një fjalim të Musolinit.
Gazetat italiane treguan histori se si Musolini, me një tundje të dorës, ndaloi llavën në malin Etna dhe solli shi në shkretëtirat e Libisë. Dritat në zyrën e tij ishin gjithmonë të ndezura për t'u treguar qytetarëve italianë se "Il Duce" nuk fle kurrë. "Il Duce ha semper ragione" ose "Duce di gjithçka" ishte një slogan i kudondodhur në propagandën fashiste. Të gjitha këto ishin lëndët, të cilat Hitleri i mësoi dhe i përsosi. Aq të indoktrinuar ishin qytetarët gjermanë nga propaganda naziste, saqë deri në ditën e fundit, kur Ushtria e Kuqe po hynte në Berlin lagje më lagje, ata ende besonin se Fyhreri tani në minutat e fundit do t'i befasonte të gjithë me armën e sekretit të tij dhe do të fitonte lufte.
Serbia e sotme definitivisht nuk është fashiste, por Vuçiqi ka bërë gjithçka për të lëvizur kufijtë e pranimit të kultit të liderit nga publiku serb. Kryeministri aktual i Serbisë, z. Vuçiq së fundi tha se “Vuçeviq është lideri më i mirë në historinë e popullit serb”. “Studenti më i mirë në historinë e Fakultetit Juridik”, është biografia e Vuçiqit, e cila trumbetohet nga propaganda zyrtare serbe. Dhe si “Il Duce”, edhe vetë Vuçiq shpesh flet se si nuk fle kurrë ose shumë pak, ndërsa punon ditë e natë për popullin serb. Nga çmimi i makaronave dhe qumështit e deri te nënshkrimi i shërbimit (fiktiv) të detyrueshëm ushtarak, Vuçiqi di gjithçka – “Il Duce ha semper ragione”.
Kështu, të gjitha institucionet shtetërore kanë pushuar së ekzistuari në Serbi. Vendimet me interes publik nuk merren dhe komunikohen përmes institucioneve të rëndësishme shtetërore, si Kuvendi dhe Qeveria, por përmes konferencave ekskluzive mediatike të Vuçiqit. Vuçiqi i shpall në mënyrë dramatike këto konferenca mediatike dhe më pas propaganda shtetërore i mban qytetarët në pezull në vazhdimësi me spekulimet për lajmet e rëndësishme që do t'i komunikojë lideri. Kështu ishte konferenca e fundit mediatike e Vuçiqit për dialogun Kosovë-Serbi.
Vuçiqi paralajmëroi në mënyrë dramatike se në “72 orët e ardhshme” do të komunikojë masa të rëndësishme kundër Kosovës. Propaganda shtetërore e mbajti popullin serb në pezull për 72 orë se çfarë veprimi të habitshëm dhe të zgjuar do të ndërmerr lideri për të mposhtur "Perëndimin kolektiv". “Pogromi nuk do të lejohet”, “Dita D për Serbinë”, “Shpallja e territorit të okupuar të Kosovës”, ishin vetëm disa nga titujt bombastikë të tabloidëve të regjimit.
Por, përtej propagandës shtetërore, realiteti me të cilin u përball Vuçiqi ishte shumë i zymtë. Në fakt, shumë kohë para fillimit të konferencës për media, ishte e qartë se Vuçiqi është në një pozitë të palakmueshme. Kishin kaluar plot pesëmbëdhjetë ditë që kur institucionet e Kosovës kishin mbyllur zyrat e institucioneve paralele në veri dhe plot pesëmbëdhjetë ditë Vuçiqi nuk ishte në gjendje të formulonte një përgjigje koherente të shtetit serb. Opsionet e Vuçiqit ishin shteruar qartë. Kur erdhën ato “72 orë” të famshme, ajo që dëgjuam ishte një britmë dëshpërimi.
Fjalimi i Vuçiqit ishte një kapitullim i politikës së tij ndaj Kosovës në katër vitet e fundit. Sikur ata fëmijë të llastuar që kur humbasin duan ta prishin lojën dhe e nisin nga e para, ashtu edhe Vuçiqi kërkon që dialogu të kthehet në zero. Me fjalë të tjera, Vuçiqi e pranoi se e kishte bërë lojën keq. Kjo është kryesisht për shkak të Kurtit. Jo sepse Kurti bëri ndonjë gjë të jashtëzakonshme dhe gjeniale, por Kurti bëri një gjë të drejtë: Kurti i bëri presion të fortë dhe të vazhdueshëm Vuçiqit për të bërë një gabim.
Me fjalë të tjera, Kurti nuk ka vënë bast se është më i mirë se Vuçiqi, por ka vënë bast se Vuçiqi është më i dobët se ai. Kështu, nga mohimi i zgjedhjeve dhe referendumit serb në Kosovë e deri te kartat e identitetit, targat dhe zgjedhjet, Kurti ushtroi presion të vazhdueshëm dhe të fortë ndaj Vuçiqit. Kësaj strategjie Kurti Vuçiqi nuk iu përgjigj me maturi dhe mençuri, por me emocion dhe dhunë. Kjo çoi në fiasko të Banjskës. Prej aty, rruga e Vuçiqit ishte njëkahëshe dhe nuk kishte kthim prapa.
Vuçiq është i vetëdijshëm për këtë. Ndaj edhe në konferencën për media, Vuçiqi, i cili kultivon imazhin e një lideri të qetë dhe të përmbajtur, sa herë që filloi të fliste për Kurtin personalisht, e humbi kontrollin. Ai shkoi aq larg sa e krahasoi Kurtin me Hitlerin.
Sot hapësira e Vuçiqit për manovrim në dialog është jashtëzakonisht e kufizuar. Si njeri me forcë, ai e kupton se ju keni aq fuqi negociuese në tryezën e dialogut në Bruksel, sa keni fuqi reale në terren, në veri të Kosovës. Sot, fuqia e Vuçiqit në veri është në kulmin e saj. Rrjedhimisht, opsionet e tij negociuese janë gjithashtu të kufizuara. Më e mira që mund të bëjë është të blejë kohë. I duhen vetëm 46 ditë të tjera. 46 ditë deri në zgjedhjet presidenciale në SHBA. Kjo është shpresa e tij e fundit. Numërimi mbrapsht ka filluar.
Komente
O budallenj Serbia vazhdon politikën e Titos një dorë në revani tjetrën në bakllava,mir me lindjen mir me perëndimin dhe është shteti më i fuqishëm në Ballkan ju bëni bla,bla bla me teori idjote.
PërgjigjuPo cfare pret nga Demushi, qe e mban veten si Blendi Fevziu i Kosoves?