Heremiti Frençesk Radi nuk ishte tokësor.
Heremiti Frençesk Radi ishte qiellor.
Heremiti Frençesk Radi ishte një realitet kozmik, një materie yjore, një aliazh celestial, një shkrirje divine e talentit, disensit, revoltës, paqes, seriozitetit, urtësisë, humanizmit, harmonisë, bukurisë.
Heremiti Frençesk Radi, ishte një realitet unikal, i patjetërsueshëm, i pavjetërueshëm, i pakrahasueshëm, me asnjë dhe me asgjë në krejt ferrin diktatorial të cilit i ra pash më pash, e kqyri skutë më skutë, e vuajti çast më çast.
Heremiti Frençesk Radi kurrë nuk kërkoi, kurrë nuk pretendoi, kurrë nuk lypi, asgjë nga golgothaja që e rrethonte.
Heremitit Frençesk Radi i mjaftonte vetja e vet, vujtjet e veta, drita e vet.
Pakica më e vyer se shumica, ngushtimi më komod se zgjerimi, të gjithë të ndryshëm më produktiv se të gjithë të njëjtë, veç e veç më mirë se byth më bythë, këto dhe të tjera Heremiti Frençesk Radi i kuptoi dhe i interiorizoi që herët.
Dhe bëri atë çka mendja, zemra, shpirti, miliarda qelizat e trupit dhe të trurit e urdhëruan të bënte.
U tërhoq, u veçua, u mbyll.
Në një tjerët Univers, nën një tjetër qiell, me të tjera ligje, të tjera rregulla, krejt të ndryshme nga ai i skëterrës komuniste prej të cilës, në mënyrën e vet, u çlirua përgjithmonë që në kohën kur prangat kërrcisnin, kalashnikovi sharronte, spiunllëku bënte kërrdinë.
Shpella ku u mbyll Heremiti Frençesk Radi nuk ishte prej balte, as argjilore, as shkëmbore, apo prej ndonjë materiali tjetër të butë, që preket, deformohet, gërrvishtet.
Shpella brenda të cilës Heremiti Frençesk Radi u mbyll në shenjtërinë e vet ishte e tëra prej diamanti.
Heremiti Frençesk Radi preferoi të jetojë i veçuar në një shpellë që ishte e tëra e tija.
Heremiti Frençesk Radi refuzoi të bashkëjetojë me llumin në ferrin e çakërrdisur plot krisma, klithma, ulurima, marshe, çizme mbi asfalt, plumba mbi trup.
Heremiti Frençesk Radi nuk ishte i pari Heremit i botës.
Para Heremitit Frençesk Radi të tjerë heremitë të famshëm e të lavdishëm, Lagushi, Beethoveni, Erik Satie, Shopenhauri, Shën Tereza, dhe, pa përjashtim, krejt shenjtorët e botës, për të njëjtat arësye kishin bërë të njëjtën gjë, ishin mbyllur në shpellë.
Ata në të tyren, Frençesk Radi në të vetën, secili i lumtur në veçimin e vet, sakrificën e vet, përkushtimin, devocionin, shenjtërinë, e vet.
Si të gjithë heremitët, edhe Heremiti Frençesk Radi, gdhihej e ngrysej gjithë kohës i rrethuar nga halabakë dhe spiuna, të cilët, do e kishin vrarë do e kishin bërë copa, mishin do ja kishin grirë, në hell do ta kishin shkuar.
Por e lanë në "marrëzinë" e vet. Nuk e masakruan. Për asnjë arësye tjetër përpos asaj se shpella e Heremitit Frençesk Radi j'u duk e ngushtë, e vogël, e errët, drita e qiririt e zbehtë, gjëra të parrezikshme për diktaturën, krahasuar me digat, traktorat, prozhektorët, fabrikat, uzinat e tyre. Le të gjallojë Heremiti Frençesk Radi duke u tmerruar dhe zilepsur nga tejkalimi i planeve, bollëku imagjinar, fitoret inekzistente. Kemi partinë dhe marksizëm leninizmin që na mbron nga çdo armik.
Heremiti Frençesk Radi që e pagoi me skrificat e veta shenjtërore, ishte Ai pararendësi i Lirisë sotme, autostradave, supermarketeve, vilave, dy e tre makinave, dhe jo halabakët dhe spiunat që i vuri Sigurimi ta rrëmbenin flamurin.
Thoshin proletarët: Mjerë Heremiti Frençesk Radi që jeton brenda në shpellën e errët ku të merret fryma, verbohesh nga errësira, vdes nga asfiksia.
Në fakt, shella e Heremitit Frençesk Radi ishte plot dritë Perëndie dhe fllad Lirie. Të mjerët dhe fatkeqët ishin turmat, proletarët, hyzmeqarët. E ngushtë, e pisët dhe e errët, ishte boshllëku shtazarak proletar ku të merrej fryma nga kafshëria.
Dhe ironia ishte se kur dita-ditës proletarët kujtonin se Heremitin Frençesk Radi e mposhtnin, e heshtnin, e turpëronin, ndodhte e kundërta, aq më thellë Heremiti Frençesk Radi ua rraste komunistave Noc Rrokun.
Heremiti Frençesk Radi nuk kishte absolutishte asgjë soc-realiste si kta legenat e tanishëm, skllevërit puthadorë të atëhershëm, që pëllasin sot si liberatorë.
Grusht bashkuar, sup-më-sup, për Heremitin Frençesk Radi ishin më të largëta se infiniti.
Heremitin Frençesk Radi do e kujtojnë brezat se i la Shqipërisë dëshminë monumentale:
Urtësia, butësia, mirkuptimi, paqja, bukuria, tingujt, melodia, muzika, tekstet e mira, janë të vetmet mjete që mposhtin dhe shkatërrojnë ulurimat e mbledhjeve, turpin e autokritikave, urratë e kongreseve, çizmet e ushtarëve, telat me gjëmba, torturat, internimet, burgosjet, varjet, pushkatimet, dhe të gjitha të zezat e tjera ku janë e ku s'janë me kuç e me maç, që sytë u dalçin atyre që i iniciuan dhe nostalgjikëve që u dhimben.
Komente
Respekte Edison ! Gjithecka ke shkruar,Franko e meriton ! Ne ato vite ka qene Celentano'ja Jone ! I paharruar ! Rruga e Dibres
PërgjigjuRespekte Edison ! Gjithecka ke shkruar,Franko e meriton ! Ne ato vite ka qene Celentano'ja Jone ! I paharruar ! Rruga e Dibres
Përgjigju