Aktualisht, fushata elektorale e partive politike të Kosovës është zhvendosur në Cyrih, Berlin, Oslo, Shtutgart, Gjenevë dhe Mynih. Këtë fushatë e nisi partia në pushtet, ndërsa pa vonesë iu bashkuan edhe partitë opozitare.
Të krijohet përshtypja se Albin Kurti do të bëhet kryeministër i shtetit të Baden-Württemberg, Bedri Hamza kryeministër i Tirolit Jugor, Donika Gërvalla shefe e zyrës së shtetit të Bavarisë në Bruksel, Fatmir Limaj ministër i infrastrukturës në kantonin Graubünden. të Zvicrës, Ramush Haradinaj drejtor i dhënies së licencave për lokalet e gastronomisë në kantonin e Cyrih.
Ndërsa politikanët e opozitës duhet të paguajnë vetë udhëtimet e tyre (ndoshta nga arkat e partisë së tyre), do të ishte e rëndësishme të dihej nëse vizitat e pandërprera të pushtetarëve paguhen nga partitë e tyre apo nga buxheti i shtetit. Nëse ndodh kjo e fundit, do të ishte skandaloze.
Politikanët e Kosovës – veçanërisht ata në pushtet – e kanë vendin e tyre në Kosovë. Ata duhet të dalin para qytetarëve, të komunikojnë me ta, të shpjegojnë se çfarë kanë bërë në 4 vitet e fundit dhe çfarë nuk kanë arritur, pavarësisht premtimeve astronomike. Fushata duhet të bëhet në Dragash e jo në Dortmund, në Malishevë e jo në Mynih, në Suharekë e jo në Sion, në Gjakovë e jo në Gjenevë, në Vushtrri e Viti e jo në Vjenë.
Kjo fushatë e zhvendosur në Perëndim, e veçanërisht në Gjermani, Zvicër dhe Austri, ku jetojnë shumica e mërgimtarëve nga Kosova, nuk është një sinjal i mirë. Madje është një shenjë e keqe. Prioritet absolut duhet ta kenë qytetarët e Kosovës, jo diaspora. Pjesa më e madhe e saj është e rehatshme në Perëndim. Shumica e emigrantëve kanë punë. Ata kanë sigurim shëndetësor. Kanë ajër dhe ujë të pastër. Ata nuk duhet të dërgojnë familjarë të sëmurë në Turqi për mjekim. Ushqimi që hanë është i shëndetshëm. Ata mund të zgjedhin: duan të shkojnë me pushime në Egjipt, në një ishull grek apo në Kosovë apo për një fundjavë të gjatë në Nju Jork.
Është e kuptueshme që mërgimtarët shqetësohen për Kosovën, por jo më shumë se familjarët e tyre që jetojnë në Kosovë. Nëse shqetësimi i këtyre diasporës është kaq i madh, le të kthehen dhe të jetojnë në Kosovë. Nuk ka dashuri nga larg. Ashtu siç politikanët atje duhet t'u përkushtohen qytetarëve të Kosovës, edhe mërgimtarët duhet t'i kushtojnë vëmendje integrimit.
Edhe pse janë bërë hapa të mëdhenj në dy dekadat e fundit, diaspora kosovare ka ende shumë punë për të bërë. Një pjesë e madhe e mërgimtarëve vazhdojnë të kryejnë punë të rënda fizike dhe shpesh fëmijët e tyre nuk arrijnë të shkëputen nga bota e prindërve. Numri i atyre që arrijnë të kualifikohen në profesione nuk është aq i madh. Shembujt pozitivë që i paraqiten publikut krijojnë një tablo joreale. Papunësia dhe varësia nga ndihma sociale në mesin e komunitetit shqiptar në Zvicër, për shembull, është mjaft e theksuar. Më në fund u bë e ditur se autoritetet e kantonit të Aargaut kanë dëbuar një familje kosovare nga Zvicra pasi kanë marrë 2008 mijë franga ndihmë sociale në periudhën 2022-618.
Këto ditë opozita ka akuzuar autoritetet se po shfrytëzojnë misionet diplomatike të Kosovës për fushata elektorale. Pjesërisht kjo është e vërtetë. Zyrtarët shkojnë në mitingje me makina të ambasadave, të cilat nuk janë shërbime taksi për partinë. Diplomatët janë vënë në situata të pakëndshme dhe disa janë aq naivë saqë takimet e autoriteteve i paralajmërojnë në faqen zyrtare të ambasadës. Por ka edhe diplomatë që kanë integritet dhe refuzojnë çdo kontakt me veprimtari partiake në mërgim. Autoritetet mund të thonë, siç po përpiqen të thonë, se dikur ka qenë më keq.
Po, ishte. Dikush po argëtohej në hotelet luksoze të St. Moritz-it, dikush shkoi në Vjenë te rrobaqepësi për të prerë kostumin në madhësi, dikush u kontrollua nga një mjek specialist në Gjermani. Pikërisht për shkak të këtyre dhe shumë skandaleve të tjera korruptive, partitë në opozitë e morën faturën 4 vite më parë. Por gati gjysmë milioni qytetarë nuk kanë votuar për ndryshim vetëm për të dëshmuar ekseset e përsëritura.
Në vitin 2011, sociologu i njohur zviceran Thomas Held vizitoi Kosovën. Kur u kthye, ai shkroi një rubrikë të shkurtër në të cilën ndër të tjera theksoi: “Pas katër ditësh ligjëratash, bisedash dhe vizitash, u krijua përshtypja se Kosova po bëhet ‘shtet i dështuar’. Edhe ata që dinin diçka më shumë u tronditën nga informacioni në terren: varfëria e tmerrshme, gjysma e popullsisë në moshë pune të papunë, një ekonomi e varur nga ndihma e komunitetit ndërkombëtar dhe ndihma e anëtarëve të familjes që jetojnë jashtë vendit, një kulturë korrupsioni. që i tremb investitorët. Të rinjtë e arsimuar shtyhen të hyjnë në politikë, sepse kështu mund të përfitojnë edhe nga ekonomia e klientelizmit.
Të tjerët janë mësuar aq shumë me rrogat nga organizatat humanitare sa që një punë në ekonominë lokale nuk mund të bëhet fjalë. Dëshira është që të ketë një Audi A6, siç kanë të tjerët nga banda që tani është në pushtet, siç e quajnë bashkëbiseduesit aparatin shtetëror. (...) Shkollat e mbingarkuara punojnë me orë të reduktuara me turne, universitetet prodhojnë një lloj diplome të shkollës së mesme, krijohen ndërmarrje false për të mësuar disa profesione. Me këto mangësi çdo vit më shumë të rinj nga Kosova hyjnë në një treg pune që nuk ekziston”.
Kanë kaluar 13 vjet nga botimi i tekstit të Thomas Held. Shumë gjëra nuk kanë ndryshuar që atëherë. Ndërkohë polarizimi ka arritur kulmin. Debati publik është reduktuar në dhunë verbale, shtrembërim faktesh, egërsi që ndoshta mund të krahasohet vetëm me vitet e para të pasluftës. Zhurma e asaj kohe pothuajse e çoi Kosovën në luftë civile. Sot, kushdo që mendon në mënyrë racionale nuk ka vend në hapësirën publike të zënë nga propagandistët me thikë./Koha
