Në fillim të janarit, vetëm pak ditë përpara se zonja Angelakis (a.k.a. Evi Kokalari) të “tërhiqej” nga politika shqiptare, mora një letër kërcënuese nga studio e saj ligjore që përmbante deklarata tipike kërcënuese.
Unë u përgjigja menjëherë duke shprehur pikëpamjen time se pretendimet e Angelakis për shpifje ishin të njëanshme, të kundërshtuara faktikisht dhe paraqisnin një anë të shtrembëruar të historisë. Theksova gjithashtu se ajo shpifi me gënjeshtra dhe keqinterpretime, duke më quajtur psikopat, ndaj pyeta nëse ajo kishte marrë një diagnozë klinike për të mbështetur pretendimin e saj keqdashës.
Avokati gjithashtu pretendoi se deklaratat e mia publike dhe private për Angelakis u konsideruan “fyese dhe përtej kufijve të mirësjelljes së përbashkët”.
Me kaq shumë fjalë, sugjerova që nëse avokati dhe klienti i tij do të donin të mendonin diçka që ishte vërtet “fyese dhe përtej kufijve të mirësjelljes së përbashkët”, ata duhet të reflektonin mbi Angelakis që ka baltosur nënën time të ndjerë, Dritën, pasi ajo u shfaq. në një foto me Erion Veliajn.
Në thelb, unë shpreha mendimin tim se përdorimi i nënës sime në këtë mënyrë ishte një fyerje revoltuese dhe tejet hipokrite, duke pasur parasysh faktin se Drita ishte mjaft e sjellshme kur nuk e la Angelakisin në rrugë të madhe por e mori dhe e strehoi në shtëpinë e saj kur ajo mbërriti për herë të parë në Amerikë dhe kishte në nevojë të dëshpëruar për të future kokën diku.
Marrja e një letre të keqe të kësaj natyre nuk më befasoi, por ajo që më befasoi është se nga të gjitha firmat ligjore, në të gjitha qytetet, apo në të gjithë botën që Angelakis mund të kishte gjetur, ajo zgjodhi Squire Patton Boggs, firmën pasardhëse të Patton Boggs.
Për ata që e kanë të njohur këtë emër, sepse Patton Boggs ishte firma që qeveria Berisha angazhoi për të këshilluar mbi privatizimet e ARMO dhe Albpetrol, dy nga asetet më të mëdha shtetërore të Shqipërisë.
Në përgjigjen time për Squire Patton Boggs, shfrytëzova rastin të rishikoj historinë e privatizimeve të ARMO dhe Albpetrol, si dhe angazhimin e Patton Boggs për qeverinë Berisha, e cila përfshinte shqyrtimin e ofertuesve të mundshëm për tenderët përkatës dhe këshillimin mbi ofertat dhe kualifikimet e tyre.
Në rastin e ARMO-s, tenderi fillimisht iu dha Refinery Associates of Texas (RAT), dhe për aq sa munda të përcaktoja në kohën e tenderit, arrita të zbuloja se kompania nuk kishte as burime financiare dhe as aftësi teknike për të blerë dhe menaxhuar ARMO-n.
Por ajo që ishte edhe më shqetësuese për mua është se në momentin e fundit, Rezart Taci, mik i njohur i Berishës, doli si blerësi i vërtetë i ARMO-s, dhe RAT u duk se u zhduk në ajër.
Një aspekt kritik i tenderit kërkonte që Taçi të investonte 250 milionë dollarë në shpenzime kapitale për ARMO-n, por ai nuk e përmbushi kurrë këtë pjesë të detyrueshme të transaksionit. Do të mendohej se pas këtij fiasko Taçi do të ishte skualifikuar nga tenderët e ardhshëm. Megjithatë, qeveria shqiptare më pas filloi privatizimin e Albpetrol. Edhe një herë, një kompanie fantazmë pa kualifikime përkatëse e njohur si Vetro Silk Road, iu dha tenderi dhe sërish në momentin e fundit, Taçi doli nga hija si ofertuesi i vërtetë fitues.
Një nga kërkesat kryesore të tenderit për marrëveshjen e Albpetrol, ishte që Taçi duhej të jepte një garanci financiare prej 100 milionë dollarësh, nga një institucion financiar i kualifikuar amerikan.
Në një përpjekje të dyshimtë për të përmbushur këtë detyrim, grupi i Taçit prodhoi një garanci të supozuar nga American Chartered Bank, një bankë e vogël me bazë në Illinois e siguruar nga FDIC, një agjenci e qeverisë amerikane.
Në momentin e tenderit, unë shqyrtova deklaratën financiare të American Chartered, e cila tregonte qartë se banka nuk kishte kapacitetin financiar për të lëshuar një garanci të tillë dhe gjithashtu mësova se banka nuk kishte përvojë në financimin e transaksioneve ndërkombëtare. Kështu që më dukej shumë e dyshimtë që kjo bankë e vogël nga Shtetet e Bashkuara të rrezikonte një pjesë të konsiderueshme të kapitalit të saj në transaksionin e saj të parë të madh ndërkombëtar në Shqipëri.
Pasi kontaktova me bankën, dyshimet e mia u vërtetuan sepse u konstatua se American Chartered Bank nuk ka lëshuar kurrë ndonjë garanci të tillë (siç më konfirmuan drejtuesit e American Chartered, këshilltari ligjor i bankës dhe FDIC), kështu që “garancia” që postoi Taçi, ishte një mashtrim i plotë.
Ndërsa zbulova informacionin e dyshimtë për tenderët e ARMO dhe Albpetrol, shqetësimet e mia iu dërguan me email palëve të ndryshme, duke përfshirë zyrtarë të Departamentit të Shtetit dhe Frank Wisner, i cili kishte përgjegjësi për biznesin e Patton Boggs në Shqipëri dhe është ende i punësuar si këshilltar për çështjet ndërkombëtare të Squire Patton Boggs.
Megjithatë, pavarësisht përvojës me privatizimin e ARMO-s dhe paralajmërimeve të mia për Albpetrol, dhe sipas një artikulli në Financial Times, Patton Boggs këshilloi qeverinë shqiptare se garancia financiare e Bankës Amerikane Chartered ishte e vlefshme. Megjithatë, si rezultat i zbulimit tim se një garanci legjitime nga American Chartered Bank nuk ka ekzistuar kurrë, privatizimi i Albpetrol u anulua(Linku: www.ft.com/content/7c3848aa-744d-34c6-ad69-3943a8ad9564).
Në foto: Zyrtari I DASH Philip Reeker, Sali dhe Liri Berisha, ndërsa majtas thellë dallohet biznesmeni Rrezart Taçi
Për mirësjellje, informova avokatin e Angelakis se Taçi tani është i arratisur nga drejtësia me akuzën e mashtrimit dhe pastrimit të parave. (linku:https://albaniandailynews.com/news/ëho-is-rezart-taci-albanian-tycoon-wanted-for- mashtrim-1. Kam përfshirë një foto të Saliut dhe Liri Berishës së bashku me Taçin dhe Wisner, në një darkë në Nju Jork për të demonstruar marrëdhënien e tyre komode.
Në foto shfaqet edhe një burrë me ngjashmëri të madhe me Philip Reeker.
Puna këshilluese e Patton Boggs për qeverinë Berisha ngriti disa pyetje në mendjen time. Si p.sh., si është e mundur që në kryerjen e kujdesit të duhur për qeverinë shqiptare, Patton Boggs nuk zbuloi informacionin që unë arrita të zbuloja me disa telefonata dhe kërkime të thjeshta në internet?
A e lexoi Frank Wisner paralajmërimin tim me email, për kualifikimet e ofertuesve dhe “garancinë” fiktive nga American Chartered Bank, dhe nëse po, pse ato u shpërfillën?
Kur u bë i vetëdijshëm Patton Boggs për ndërrimet e minutës së fundit që do të ndodhnin midis Taçit dhe ofertuesve të supozuar fitues? Pas privatizimit të ARMO-s dhe dështimit të Taçit për të financuar 250 milionë dollarët që kërkoheshin për shpenzimet kapitale, a kishte Patton Boggs ndonjë shqetësim për aftësinë e Taçit për të përmbushur detyrimet financiare të tenderit të Albpetrol?
Por pyetja më e madhe që kam tani është kjo: a është Sali Berisha i përfshirë në ndonjë mënyrë që znj. Angelakis punësoi Squire Patton Boggs për ta përfaqësuar atë, në një përpjekje për të më frikësuar dhe kërcënuar? Ndoshta kjo është e gjitha një rastësi e madhe. Por për shkak se Berisha dhe Angelakis janë të preokupuar me teorinë e konspiracionit se George Soros tërhoqi fijet ndaj Sekretarit Blinken për të ndëshkuar familjen Berisha, për të shmangur çdo spekulim për një komplot të ri, unë sugjeroj që Berisha dhe Angelakis të zbulojnë publikisht nëse familja Berisha në ndonjë mënyrë ndikoi në vendimin e Angelakis për të punësuar Squire Patton Boggs.
Çdo individ që mban marrëdhënie me familjen Berisha duhet të këshillohet që Njësia e Përcaktimit Publik të Departamentit të Shtetit, liston pasojat e mundshme ligjore që mund të rrjedhin nga një emërtim, duke përfshirë bërjen e një krimi për kryerjen e transaksioneve ose marrëdhënieve me një individ të caktuar me vetëdije ose me dashje. https://2001 2009.state.gov/s/ct/about/c16816.htm
Kam edhe disa pyetje për Departamentin e Shtetit. A ishte në dijeni Philip Reeker për marrëveshjet ARMO dhe Albpetrol? Nëse po, a i ka diskutuar këto marrëveshje në darkë me Rezart Taçin dhe Frank wisner? Po ambasada amerikane? Unë u dërgova paralajmërime edhe zyrtarëve të ambasadës në kohën e privatizimeve dhe ata duhet të kishin shqetësime të veçanta për faktin se një bankë amerikane e siguruar nga qeveria e SHBA, ishte e implikuar në përpjekjen për të kryer transportin mashtrues nga Albpetrol te Taçi, aleat i njohur i Berishës.
Unë besoj se në përgjithësi Amerika ka shërbyer si një forcë për të mirën në Shqipëri; por për fat të keq, disa herë, Departamenti i Shtetit ka shfaqur gjithashtu verbëri të qëllimshme duke injoruar aktet e hapura të korrupsionit kur ai u shërbente interesave amerikane.
Ky rast mund të sqarohet, nëse Departamenti i Shtetit nxjerr dosjet e tij për familjen Berisha dhe ushtron presion ekstrem ndaj qeverisë shqiptare dhe SPAK-ut për t’i ndjekur penalisht ata./Tema
Komente
Epo cna hapet barkun dhe ju te amerikes. Cpaskeni qene. Ik ore sikter shihni punet tuaja.
Përgjigju