(Nga letërkëmbimi me Ziken)
Të kam shkruar, byrazer, për gjyshen që kemi në shtëpi.
Kemi një gjyshe, or ti, që ka vite që nuk na i ka parë surretërit, qëkur. Ia ka mbërthyer sytë televizorit, që më 2011, dhe nuk i heq ata nga ekrani. Dhe ne të shtëpisë nuk na sheh, a jemi të bardhë, a të nxirrosur, të rruar, a të parruar, akoma të rinj, apo na kanë dalë thinjat! Na njeh vetëm nga zërat.
Vetë ajo nuk di si ndërrohen kanalet dhe ne ia ndërrojmë sa herë endemi nëpër shtëpi. Ashtu si në çdo stacion fotbollomanët kërkojnë fotbollin, gjyshja jonë ndjek një sport tjetër, debatin politik, sherrin e partive, sportin kombëtar e tradicional të shqiptarëve. Për gëzimin e gjyshkës tonë, atë gjen në çdo kanal që të hapësh.
Orë të tëra sherr, ditë e javë pa mbarim sherr!
Nuk paska, or byrazer, gjë më të kollajtë se të blesh e të mbash një kanal televiziv. Për nder, unë nuk e kam provuar, por të gjesh një sofër të madhe me pesë karreklla, pesë të ftuar dhe ca miza që u vijnë atyre në gojë që prapa qafës, një djalë, apo një çupë të shkathët, që të mundohet t’i përmbajë në rast kacafytje dhe ja, u bë!
Hiq dy a tre më të fuqishmit, mos prit nga këta kanale, as lodra për fëmijë, as sporte dhe as balete. Mos prit të shohësh filma: Monika Kryemadhi e ka futur atë Monikën tjetër, Belluçin, njëzet pashë nënëdhe. Kurse Lubonja ka bërë të harrohet Antonio Banderasi. Në ekranet do të shohësh vetëm njerëz që japin mend, njerëz që zihen, njerëz që mezi durojnë të flasin dhe i presin fjalën njëri-tjetrit. Ai që ka fjalën, duket sikur do rrëmbejë gotën që ka përpara e t’ia hedhë tjetrit syve:
“Po më lerë, bre, ta përfundoj!… Unë s’të ndërpreva… Mos ma përsërit pyetjen, se aty do dal. Ja, të mbaroj…“
E nuk mbaron kurrë. Gjyshes ia dëgjon të sharat gjer në katin e shtatë, kur sherrit i ze vendin publiciteti.
“Ma ndërro një çikë, se më thanë që ka një fjalim ay, gjatovili, Edi Rama.”
“Moj nëno, ai fjalimin e mbajti dje.”
“Atëherë më gjej një stacion ku shan Berisha!”
“Nënë e dashur, më lerë të kërkoj ndonjë këngë, a ndonjë valle, a rrëshqitje mbi akull, në këto stacionet e huaja. Do të qetësohesh. Dëgjomë mua, se do të kënaqesh.”
“Nuk dua. Dua… Më gjej atë, Ballën, apo ndonjë stacion, ku Spartak Brahua propozon pushkatimin e Tufës!”
‘Të të gjej ndonjë kanal me kanconeta? Ti, nënoke i ke pasur qejf këngët italiane…”
“Nuk i dua! Ma jep atë veglën që i ndërron!.. Ah, që nuk jam e zonja vetë!”
Vetëm një natë më kërkoi këngë. Kisha vite që nuk e pata dëgjuar të kërkonte ndonjë këngë.
Atë natë erdha vonë nga puna. Të tjerët kishin rënë të flinin. Ajo, para ekranit, kukudhe! Me një kuvertë mbi supe, që të mbrohej nga ftoma. Tre herë i qe fandaksur Artur Zheji, që ajo nuk e duron dot. Ia patën hequr, të tria herët! Dhe ajo qe mbërthyer te Eni Vasili, që gjyshja e ka qejf më shumë, ngaqë ajo i le të ftuarit t’i ulurijnë njëri-tjetrit.
“Shyqyr që erdhe, ma ndërro edhe këtë!.. Ma gjej atë kur këndon… E dëgjova dje dhe më kënaqi… Ma kërko atë… Më gjej këngën, se kjo na plasi shpirtin me këto publicitetet. Hë, më rrofsh, këngën!”
E po ç’të përmbysim, thashë me vete! Lavdi Zotit iu kthye këngëve!
“Më thuaj këngën gjyshe! Cilën?”
“ Atë… Atë kur Lulzim Basha këndon hymnin e flamurit!”
Ia gjeta. U shkrimë një copë herë të mirë tok me gjyshen. Qeshëm tok, por prapë në fytyrë nuk më pa, or byrazer. Dhe kam frikë se do të na ikë, pa na parë kurrë më. Megjithëse nuk duket se do ikë shpejt.
Politika në televizor e mban gjallë.
I yti, Zikja.
