Tirane- Aleksandër Gruda ish mekaniku i flotës, mban një foto të së bijës kur ishte 5 vjeç si kujtim të fundit. E humbi tragjikisht në vitin 1990, teksa përpiqej t’i dhuronte një jetë më të mirë. I liruar nga puna, e kur Shqipëria ishte ende me një këmbë në diktaturë, ai rrëmben një anije luftarake bashkë me një grup me mbi 15 veta dhe arratisen drejt ish- Jugosllavisë, por plumbat e rojeve do t’i merrnin jetën së bijës 4-vjeçare. Tre dekada më vonë, bujën e asaj historie Shkodra e mbart ende, ndërsa Ardit Sadiku e përjetëson në një dokumentar.
“Kjo histori është shumë e njohur në Shkodër, e kisha dëgjuar dhe menduar për ta trajtuar, po doja vetëm të gjeja momentin e duhur për të bërë këtë film dokumentar”, shprehet regjisori Ardit Sadiku.
Në kuadër të nismës “Forumoteka” Sadiku u ftua këtë javë në Qendrën për Hapje dhe Dialog për të folur mbi filmin “Aleksandër”, që edhe u shfaq në sallën e kinemasë të improvizuar në Kryeministri. Rrëfen se dokumentari i financuar nga Qendra Kombëtare e Kinematografisë u realizua përgjatë 5 muajve, e xhirimet u kryen në tri kontinente, nisur nga Amerika ku Aleksandri e familja e tij jetojnë.
“E kam xhiruar në tri kontinente , në Amerikë ku është Aleksandri, në Australi dhe në Mal të Zi”, u shpreh ai.
Sadiku, bashkë me Aleksandrin, por edhe me të tjerë personazhe që u përfshinë në atë ngjarje, rindërtojnë, mes rrëfimesh, bisedash, takimesh historinë e trishtë, të ëndrrave që përpiu liqeni, e stërmundimeve në tokë të huaja në kërkim të lirisë. Jashtë Shqipërisë, është vetë regjisori që filmon ngjarjen.
“Ekip të vogël kam pasur në Shqipëri, por në Australi e Amerikë më është dashur t’i bëj vet xhirimet, ‘soundin’ dhe shumë gjëra të tjera, që të mundemi të përfundojmë filmin. Unë e kisha idenë për ta xhiruar në këto vende, ndaj edhe ka dalë një rezultat i tillë. Që para se të aplikoja në qendër e dija se nëse nuk do të më mjaftonin lekët e Qendrës do të më duhet edhe të financoja vetë një pjesë të buxhetit, për ta përfunduar si film, për të pasur sukses”.
Për protagonistin, realizimi i këtij dokumentari ishte një përballje ‘sy më sy’ me vende, ngjarje , njerëz që thërrisnin atë ‘arratisje tragjike’, humbjen e së bijës, e trupin e saj, që qëndronte mbi një tavolinë të anijes, në pritje të një toke ku të prehej...
“Çasti më emocional është kur Aleksandri përshkruan momentin që mori vesh se i është vrarë vajza. Aleksandri ishte duke e ri përjetuar atë moment, por edhe unë që isha duke xhiruar, mora ato ndjesi që ka përjetuar edhe Aleksandëri”, thotë më tej.
Ai kishte 18 vjet pa u kthyer në Shqipëri.
“Ka qenë një zgjedhje e tij për të mos iu kthyer memorieve të vjetra, asaj që ka kaluar në Shqipëri. Por, pas filmit e ka ndërruar atë mendim, thotë që do të vij më shpesh, ndihet më i lirshëm”, thotë ai.
Filmi “Aleksandër” u kandidua nga Qendra e Filmit për Çmimet “Oscar 2024”, por nuk u nominua.
“Filmi nuk u nominua, por uroj që të nominohet filmi i ardhshëm që do të bëjmë”, shprehet më tej.
Komente
Ne fakt historia eshte interesante Por ta vesh ditet e sotme te rremvesh nje anije luftarake qehesh terrorist apo dicka me te rend
Përgjigju