Telefonat celularë të truprojave: kjo do të ishte gjurmë e ndjekur nga Izraeli për të identifikuar disa drejtues iranianë gjatë konfliktit të fundit. Duke monitoruar pajisjet, ata kryen një sulm të synuar mbi një bunker, i cili megjithatë nuk arriti të eliminonte objektivat, mes të cilëve edhe presidentin Masoud Pezeshkian, i cili mbeti i lënduar lehtë.
New York Times raporton se Mossad ka mbledhur për vite me radhë informacion mbi armikun, duke përpiluar së bashku me IDF një listë prej rreth 400 personalitetesh që mund të goditeshin. Lista u reduktua më pas në 100 emra, përfshirë zyrtarë dhe shkencëtarë bërthamorë, dhe më në fund në 25-30.
Ky arkiv u krijua duke shfrytëzuar baza të brendshme, ndjekur hap pas hapi aktivitetet e përditshme dhe informacione nga të infiltruar të vendosur mirë. Në Teheran ishin të vetëdijshëm për rreziqet, pasi më parë kishin ndodhur vrasje të synuara, sabotime dhe “aksidente” misterioze që përfshinin personalitete ose vende strategjike. Pasdaranët ngarkuan gjeneralin Javad Assad për të shtuar mbrojtjen me njësinë speciale Ansar al Mehdi. Ministrat dhe zyrtarët e lartë u urdhëruan të mos përdornin celularë dhe të ishin të kujdesshëm në komunikime.
Megjithatë, ndalimi i celularëve nuk u zbatuar me rigorozitet. Fillimisht ishte për VIP-at dhe më pas u zgjat për truprojat. Disa nuk respektuan urdhrin dhe truprojat u bënë “bipi” që u ndoq. Operacioni u mundësua nga përdorimi i pakujdesshëm i telefonave, edhe në rrjetet sociale, të cilët më pas u hakuan nga Mossad dhe ndoshta nga njësia e spiunazhit elektronik e IDF, Unit 8200.
Më 16 qershor, Izraeli arriti të ndjekë objektivat deri në një kompleks nëntokësor në pjesën veriore të kryeqytetit, ku ishin mbledhur anëtarët e Këshillit të Sigurisë, përgjegjës për inteligjencën, pushtetin gjyqësor dhe mbrojtjen. Ata nuk morën celularët, por aktiv ishte telefoni i truprojave jashtë, mjaftueshëm për të mundësuar sulmin. Forcat ajrore izraelite hodhën të paktën gjashtë bomba, por nuk vranë zyrtarët e lartë.
Në të njëjtën kohë, shumë komandantë të rëndësishëm të regjimit dhe një numër shkencëtarësh/profesorësh të programit bërthamor u vranë në sulme të tjera, nga bomba, raketa dhe ndoshta edhe raketa të lëshuara nga toka nga qeliza nën urdhërat e Mossad, pjesë të opozitës së brendshme.
Reagimet në Iran ishin të ndryshme: disa njohën infiltrimin e thellë izraelit, teknologjinë e armikut dhe tradhtarët e mundshëm; të tjerë minimizuan penetrimin. Ish-presidenti Ahmadinejad deklaroi se një zyrtar në krye të njësisë kundër spiunëve ishte vetë në shërbim të Tel Aviv.
Konfirmim indirekt erdhi nga bastisjet e personave të paraqitur si Mossad, ekzekutimi i disa bashkëpunëtorëve, dhe thirrjet për mobilizim të vazhdueshëm kundër një kërcënimi të padukshëm, por real.
Njoftimi i fundit ishte arrestimi i 8 personave në provincën Khorasan. Si me raste të tjera – si radiosigjues eksploziv kundër Hezbollah ose atentati ndaj Ismael Haniyeh të Hamas – gjithmonë ka një shtresë ambiguiteti. Historitë e medias nuk përfaqësojnë përfundime zyrtare, janë pjesë e narrativës. Shpesh metodat bëhen publike sepse janë “të zbuluara” ose për të mbuluar taktikat dhe bashkëpunëtorët. Irani dhe Izraeli parashikojnë beteja të tjera dhe kanë nevojë për “befasi”./ Corriere della Sera
Komente
