Në vitin 1987 punoja në gazetën “Bashkimi”. Teodor Keko punonte në gazetën “Drita”. Të dy me shërbim në Pogradec. Secili për hesap të vet.
Në mbrëmje, zumë një tavolinë ne lulishten e hotel turizmit të vjetër. Me një gotë birrë përpara, në gjysmë errësirë, shijonim melodinë e dalgëve të liqenit… Para nesh u shfaq një burrë i vjetër.
Me një shkop në dorë. Nëpër këmbë i vërdallisej një kone…
Kur u afru tek tavolina jonë, u dëgjua një zile… Plaku futi dorën në xhep. Nxorri një sahat tavoline. Pa orën duke thënë:
“ Pusho, moj e flamosur?!” ”Çësht mo kjo fantazmë,- pëshpëriti Dori,- duke zgurdulluar sytë…
Pastaj thirri: O Zot! Na mbiu fati mbi tavolinë! Ky është Lasgushi?!…” (Lidhja e shkrimtarëve i kishte falur një sahat tavoline. Peti embante në xhep.)
I bëmë vend në tavolinë. Na pa vëngër. Nuk na njohu. Lëshojë vetëm një psherëtimë: “Këta të Komitetit Ekzekutiv duhen vrarë me bukë në gojë!… Më sjellin vërdall… Nuk ma marrin vajzën në punë…
E kam mësuese dhe më duhet ta kem në Pogradec”… U ngrit duke mërmëritur…
I zgjatëm dorën. Na mbeti kobure! Lasgushi u largua. Pa na dhënë dorën. Pa na përshëndetur…
E përpiu errësira, nën melodinë e valëve të liqenit…
-Si fantazmë erdhi, si fantazmë u largua, – tha Dori, duke hapur bllokun e shënimeve.
-Të të tregoj një perrlë,- më thotë Dori.- Ma ka treguar Ismail Kadare.
Në vitin 1946 ministër i Arsimit ishte Sejfulla Malshova. Edhe ky poet. Edhe ky i ditur e me shumë gjuhë si Lasgushi. Ministri i Arsimit, diku kishte bërë humor me poetin nga Pogradeci. Lasgushi e mori për tallje. Vjen në Tiranë. Kërkon Sejfullanë. I futet në zyrë. I hedh mbi tavolinë një dorashke.
Dhe i thotë:
-Të ftoj në duel?!
Si në mesjetë!
Si kalorësit…
Vetëm një poet i madhërishëm, që jeton me kokën mbi re, mund të bëjë proçka të tilla në socializëm?!
Shënim: Këtë fakt e ka botuar edhe Ismail Kadarja në esenë për Migjenin.
Komente
