Në skenën e politikës shqiptare, ku tragjedia dhe komedia ndërthuren me njëra-tjetrën deri në grotesk (shpesh herë), apo deri në funeral (jo rrallë herë), Lulzim Basha qëndron si një figurë sfiduese, për moralin po se po, por sidomos për logjikën.
Një figurë si Basha gjithmonë ka shkëlqyer kur nuk shfaqet. Vlerësimet më të larta ai i ka marrë kur ka qenë në gjumë. Aty, të paktën, ka zgjuar ndjenjen e hollë të humorit çapkën të rrjetit.
Por nëse ka vendosur të flasë, asnjëherë nuk ka ditur kur, si dhe pse.
Këto gjëra i kemi ditur, i kemi harruar, buzëqeshur, e prap neglizhuar.
Por ai të rikujton, ai nuk e duron neglizhencën.
Po ç’bëri këtë herë?
Foli përsëri.
Por këtë herë nuk ngjalli buzëqeshje. Këtë herë ngjalli revoltë, deri në urrejtje.
“Unë nuk dhashë asnjë urdhër në 21 janar”, tha.
Dhe e tha ashtu, qetësisht, si të mos ishte duke kumtuar alibin e Ministrit të Rendit, për ditën më të zezë të rendit, në gjithë historinë e rendit demokratik në Shqipëri.
Në një shtet ligjor, ku veprimet sjellin njësoj pasoja si mosveprimet, mungesa e të kuptuarit të kësaj përgjegjësie nga një Ministër, për më tepër me formim juridik të pretenduar, është ulëritëse.
Me një naivitet foshnjor, ish ministri i disa ministrive në qeverisjen e Sali Berishës, ish delfini e më pas ish trashegimtari i partisë më të madhe opozitare, pretendon të jetë ok me drejtesinë, ok me moralin, ok me karrierën sepse… ai thjesht nuk bëri asgjë. Të tjerët bënin gjëra në vend të tij.
Ai thjesht është i qetë edhe kur e kupton se nuk bëri gjëra që mund të shpëtonin 4(katër) jetë, edhe kur la të tjerët të bënin gjëra në vend të tij duke i marrë këto 4(katër) jetë.
Ai thjesht është i qetë.
Sepse ai pranon se ishte atje, sic ka qenë kudo, që të mos bënte asgjë.
Që të lejonte të tjerët të bënin gjëra duke u futur në kepucët e tij. Mjafton që Basha vet të mbyllte sytë dhe veshët dhe …thjesht të flinte gjumë.
Fatkeqësi për këtë popull që ka jetuar nën iluzioniin se ka shtet, se ka institucione, se ka ministra, se ka Kod Etike.
Populli, në fakt, në shumicë u zgjua qysh më 2013 nga ky iluzion, edhe pse me plagë të thella që i dhembin sot e kësaj dite.
Por, edhe nëse ka patur ende nostalgjikë të atij shteti, jam i bindur se ky rrëfim i sinqertë i Bashës i ka hapur sytë të shohë, e mendjen të kuptojë.
Të kuptojë, se në një ditë apokaliptike sic ishte ajo e 21 janarit, Ministri i Rendit të shtetit shqiptar “nuk dha asnjë urdhër”.
Dikush sipër tij e kreu këtë mision makabër edhe atë herë.
Ama, Ministri i sa e sa ministrive, i gëzoi një me një ofiqet, tenderat e rrugëve, vilat e pallatet, kapardisjet nëpër kancelaritë më të larta të botës.
Sepse Ministri Basha nuk jep urdhëra, por është i gatshëm të shijojë cdo meritë, që i jepet në emër të popullit të shenjtë shqiptar.
“Une nuk dhashë asnjë urdher”, është një formë sipërore e cinizmit shtetëror dhe politik.
Është forma më e rrezikshme e papergjegjshmerisë publike.
"Ku ishe ti, Lulzim?" është pyetja ime, jo cinike.
Është pyetja- akuzë.
Është gishti i drejtuar tek ty, i të afërmve të 4(katër) jetëve të ndërprera pa shkak.
Është revolta e këtij populli, që ka vendosur mos të tolerojë më iluzionin e shtetit në vend të shtetit, iluzionin e demokracisë në vend të demokracisë, iluzionin e lirisë në vend të lirisë.
Por pyetja "Ku ishe ti, Lulzim?", është gjithashtu një gur themeli në ndërtimin e një kujtese kolektive që refuzon të harrojë!
E pra, ku ishe ti Lulzim atë 21 janar?
