Përjashtimi i Berishës nga Grupi Parlamentar i PD-së ka prodhuar një zhurmë impresionuese. Për momentin po dominon ideja se PD-ja tashmë ka marrë fund. Vendimi i Bashës për të larguar Berishën po interpretohet si nga mbështetësit e tij, edhe nga kritikët e qeverisë, si kapitullim i Bashës dhe i opozitës përballë Ramës dhe veglave të tij amerikane. Është një reagim i çuditshëm që bazohet në dy premisa të rreme, që ndonëse janë krijuar nga berishistët, trumbetohen në mënyrë të pavetëdijshme edhe nga kritikët e qeverisë Rama. Premisa e parë është se Berisha është aseti më i madh politik i PD-së.
Për këtë arsye dhe kjo është premisa e dytë, ai është opozita e vërtetë ndaj qeverisë, ndaj largimi i tij shënon dorëzimin e opozitës tek Edi Rama. Ideja se Berisha përbën kapital politik për PD-në, nuk ka asnjë bazë logjike apo empirike. Është tërësisht emocionale. Ajo buron pjesërisht nga adhurimi që një pjesë e militantëve demokratë kanë për doktorin dhe pjesërisht nga zhgënjimi i kritikëve të Ramës me katalogun e dështimeve politike të Bashën. Të paktën që nga viti 2013, Berisha përbën jo shpresë, por një rëndesë politike për PD-në. Prej vitesh, Berisha është një nga politikanët me imazhin më negativ në elektoratin shqiptar. Mjafton numri i votave që mori në Tiranë në zgjedhjet e fundit parlamentare për ta provuar. Futja në listën e zezë të SHBA-ve thjesht e ktheu Berishën në një peshë të papërballueshme për PD-në.
Dhe kjo nuk ka të bëjë aspak me implikimet juridike, por me ato politike të kësaj liste. Futja në listën “non grata” të SHBAve, apo të çdo vendi tjetër, nuk ka asnjë efekt juridik. Nuk i heq aspak të drejtën Berishës të jetë në Parlament dhe të gëzojë mandatin e deputetit. Juridikisht nuk ka forcën e një vendimi Gjykate që e shpall atë fajtor për korrupsion. Ama, ka një peshë të madhe politike për vetë popullaritetin e SHBA-ve në elektoratin shqiptar dhe në atë demokrat. Nëse Berisha kishte nivel tejet të lartë mosaprovimi në elektoratin shqiptar para se të shpallej “persona non grata” nga SHBA-të, pas këtij vendimi ai kthehet në një minë elektorale për PD-në. Është e pamundur t’i kërkosh elektoratit shqiptar pushtetin kur kryetari i partisë tënde është deklaruar i padëshirueshëm nga SHBA-të, me apo pa të drejtë. Sidomos kur pas shpalljes së vendimit amerikan Berisha filloi të sillej si kryetari real i PD-së.
Ai, tek pullë, shpalli se nuk do largohej nga grupi, pa pritur dhe pa kërkuar vendimin e Kryesisë, Kuvendit, Grupit Parlamentar apo të anëtarësisë së PDsë. Sot i duket çudi se si Basha e mori vendimin për largimin e tij tek pullë, sikur të ishte Berishë. Ironia është se peshën politike listës së zezë amerikane ia ka dhënë vetë PDja. Ajo i ka mëshuar fort shpalljes “non grata” nga amerikanët të politikanëve të majtë, si Tom Doshi, si arsye e mjaftueshme për t’i larguar nga Parlamenti. Ndaj qëndrimi i Berishës në Grupin Parlamentar të PD-së i hiqte çdo koherencë dhe legjitimitet aksionit politik të PDsë. Për të gjitha këto arsye, Berisha në Grupin Parlamentar të PD-së do ishte aseti më i madh politik i Ramës, jo i PDsë. Në fakt, ai që tani ka filluar të sillet si i tillë, duke sulmuar dhe delegjitimuar PD-në si të shitur te Rama.
A thua se këtij të fundit i prishte punë qëndrimi i doktorit, bashkë me Flamur Nokën dhe Tritan Shehun, në PD?! Natyrisht, kritikët kanë të drejtë kur denoncojnë mënyrën jo demokratike dhe thellësisht berishiste se si Basha e mori vendimin për përjashtimin e Berishës nga Grupi Parlamentar. Ishte një vendim jotransparent, jokolegjial dhe i keqargumentuar. Ama, vetëm nëpërmjet largimit të Berishës, më në fund, Basha do detyrohet të japë llogari për këtë dhe për humbjet e tij politike në të ardhmen. Qëndrimi i Bashës në krye të një PD-je, sa humbëse, aq edhe jodemokratike, nuk mund të bëhej pa bekimin e Berishës. Ndaj largimi i Berishës është një shans historik për PD-në për të treguar se ajo mund të jetë një parti shumë më e madhe dhe demokratike se Basha dhe Berisha. Dhe ky është hapi i parë drejt zëvendësimit të Ramës, nesër me diçka më shpresëdhënëse.
