I lamë pa kry do biseda, Bahri. I lam pa kry, por jo pa krye, se me ty shestimet dilnin shpesh në rrugë me krye, ndonëse të kandej mos me ja kryesu shtegun fjalëve, por me nigju.
“M’asht ba ves me mbajtë vesh. Me ndi ma s’shumti. Jam dialektolog oj Led” – më the njiherë te nji kafe e vockël ngjatë Lanës, pa shku n’Alidem, ku qemë ulë shpengushëm un, ti e Rita.
Gjuhësia ka me t’qenë detorëse jo veç për pasionin e punën (Kartoteka e Institutit të Gjuhësisë gëlon nga vjeljet e tua), po sidomos e sidomos për dinjitetin dhe t’folmen pa arra në gojë.
Janë do gjona që nuk do donim me i shkru. Ti kët libër tatin, e un kët lamtumirë me ty. Veçse njerëzit që kanë folë bashkë, kanë zhvillu kujtesën e tingujve. E kur njëri nga bashkëbiseduesit befas mungon, kujtesa e shndërron fill atë në tingull zëri e fjalësh e ndjesish. Ndoshta kujtesa e tingullit është mënyra që kanë gjetë njerëzit me qenë bashkë edhe kur s’janë më bashkë. Ndoshta ti e dije kët “sekret”, ndaj edhe zgjodhe me studju më së shumti tingujt e Shqipes së Folun lirshëm.
Lamtumirë, fonetikan Bahri Beci! Lamtumirë, dialektolog! Lamtumirë, sociolinguist! Gjithçka ishe, veç “akademiku” jo! Për fat nuk ishe, pavarësisht titujve që të mençmit pranojnë, për me e ndërru sistemin nga brenda.
Kam me t’kujtu e kam me t’përmend. Nji besim i lashtë thotë se njeriu rron si shpirt edhe në tokë e jo veç n’eter, rron në tokë thotë besimi për aq kohë sa të gjallët e kujtojnë dhe e përmendin.
T’qoftë e lehtë lëndina, t’buta të qofshin moti e stina!
