Pyetja që mbetet sot nuk është “kush e vrau gjyqtarin?
Po e marrim të mirëqenë që politika ka fajin e vet, qeveria përgjegjësitë, media dhe prokurorët e gjykatësit popullorë që kanë kthyer tastiren në kallashnikov kanë pjesën e tyre. POR...
Pyetja më e vështirë është:
Kush do ta gjykojë drejtësinë?
Sepse nëse ajo nuk e gjykon veten, do ta gjykojë turma. Dhe turma nuk njeh as ligj, as kanun, as falje.
Nëse autori krimit (e me të edhe familjarët) kërkuan ndjesë, turma kërkon shpagim!
Nuk janë të paktë njerëzit që kanë mllef me drejtësinë. 120 mijë dosje janë kapicë në pritje të gjykimit.
Vetëm në Gjykatën e Apelit, ku gjyqtari u vra në tavolinën e punës, punojnë 31 gjyqtarë. Duhet të ishin 78. Çdo ditë shtohen dosjet, çdo ditë akumulohen vonesat, çdo ditë grumbullohen pakënaqësitë.
45 mijë e 374 dosje janë në pritje në këtë gjykatë, statistikë e muajit shtator! (33 mijë dosje janë transferuar nga gjykatat e mbyllura).
Çdo vit shtohen rreth 13 mijë dosje.
Reforma premtoi pastrim, por solli edhe paralizë.
Vetëm 67% e gjyqtarëve dhe 65% të prokurorëve janë në punë. Me më pak se dy të tretat e trupës, sistemi funksionon duke u çapitur e zvarritur.
Drejtësia me këtë ritëm vonohet aq shumë sa të heq shpresën dhe të çon në dëshpërim.
Dhe ndërsa në gjykata dosjet bëhen stivë, shteti paguan faturat. Vetëm dekadën e fundit,për shkarkime të padrejta, nga buxheti shtetit kanë dalë 17 miliardë lekë.
Mijëra çështje të fituara kundër administratës tregojnë se padrejtësia nuk është rastësi, por model pune.
Vetë qeverisja e gjyqësorit ka kusuret e veta. Krimi nuk ka lidhje vetëm me sigurinë dhe godinat, por edhe me funksionimin e sistemit.
Pas shtatë vitesh nga ngritja e institucioneve të reja të reformës në drejtësi, asnjë gjykatë (përveç të Lartës) nuk ka një kryetar të emëruar. Këshilli i Lartë Gjyqësor, që duhet të garantojë funksionimin e sistemit, ende nuk ka miratuar rregulloren për drejtuesit e gjykatave.
Humbja e jetës gjyqtarit duhet të jetë një moment i vërtetë ndërgjegjësimi, jo një status 24-orësh në Facebook. Institucionet e drejtuese duhet të dalin nga heshtja, e të marrin përgjegjësite.
Qeverisja e gjyqësorit duhet të kishte dalë prej kohësh me plan emergjent për plotësimin e vendeve bosh në gjykata. Me ritmin e tanishëm duhen. 13 vjet që të plotësohen vendet bosh në gjykata e prokurori! Thjesht nuk mund të vazhdohet kështu..
Padrejtësia ose ndjesia e padrejtësisë është aq e madhe sa te viktima një pjesë nuk shohin gjykatësin, por padrejtësinë. Dhe e konsiderojnë ngjarjen si akt dëmshpërblimi.
Ka njerëz në sistemin e drejtësisë që i shohin njerëzit si të jenë miza. U duket vetja mbinjerëzorë. U duket se mund të bëjnë gjithçka dhe ndaj kujtdo!
Nuk mund të vijohet duke normalizuar idenë se është normale që një proces civil ne një shkallë gjykate të zgjasë 7 vjet, që duhet të ndërhyjë ambasada që të zbardhet vendimi gjyqësor për një shtetas të saj, që një gjyqtar mund të gjykojë 10 çështje në ditë, që burgimi pa afat për çështje banale është bërë refren, apo se shkrirja e gjithë gjykatave të Apelit është histori suksesi! Nëse dikush ka harruar duhet të kujtohet se mbyllja e gjykatave u bë për "hartën e re gjyqësore"
Esponentët e gyqësorit sa herë dalin në publik flasin dhe kërkojnë pavarësi. Nuk flasin kurrë për problemet e brendshme të drejtësisë dhe si mendojnë t’i zgjidhin ata. Aq shumë flasin, sa të krijohet përshtypja, se janë krijuar për të marrë pavarësinë. Duket se për ta misioni është pavarësia, se vetëm për atë shqetësohen. Inshallah do vijë dita të flasin për drejtësinë që të fillojmë të shpresojmë, se po fillojnë të mendojnë për të.
Dhe ja ku kthehemi te pika fillestare: Kush do ta gjykojë drejtësinë? Nëse institucionet drejtuese të sistemit (KLGj, KLP) nuk e zgjidhin paralizën dhe nuk plotësojnë vendet bosh, ata po ftojnë një gjykim tjetër. Po ftojnë shpagimin. Askush nuk duhet të mashtrohet se ky zemërim popullor vjen rastësisht. Ai është fryt i vonesave, i mbingarkesës dhe i arrogancës së perceptuar. Kjo tragjedi duhet të jetë alarmi i fundit: ose drejtësia e gjykon veten shpejt dhe me efikasitet, ose e pret një gjyq që nuk respekton asnjë rregull. Zgjedhja nuk është midis reformës dhe status-quo-së; është midis rendit ligjor dhe shpagimit të turmës.
Komente
