Avioni ishte mbushur plot. Postpandemia na vuri në lëvizje të gjithëve dhe kompanitë lowcost (me bileta me çmime të ulëta) janë një mundësi e mirë. Në shtatë radhët e para secili zuri vendin që i takon. Edhe një grua e veshur sipas modës, me qenushin e saj të mrekullueshëm, u ul në poltronën përkatëse. Qenushi i bardhë si bora mori zemrën e të kujtdo përreth: ishte lozonjar, i bukur, i paqtë. Zonja, me një theks të qartë nga Labëria jonë e bukur, e konsideronte si djalin e saj, e thërriste bir. Si të mos dilnin nga zemra fjalë të bukura për atë krijesë aq të mirë! Djali ulur krah saj i kujtoi se stjuardesat nuk do ta linin ta mbante në krah. “Më duket se nuk lejohet, duhet ta mbash nën sedilje dhe në shportën e mbyllur që ka”. “Ta provojnë po ua mbajti!”, thirri labja plot temperament. “Nuk e dinë se çfarë mund t’u bëj!”
Ndërsa nisja e fluturimit ishte e afërt, stjuardesa, iu afrua shqiptares sonë: “Zonjë, qenin futeni në mbajtësen e tij dhe vendoseni poshtë sediljes” dhe u largua të kontrollonte të tjera gjëra që duhet të bënte para nisjes së fluturimit. Në kthim ende asgjë. Labja jonë, e veshur bukur e plot dashuri për “birin” e saj me peliçe borë të bardhë, e mbante ende në krah duke na thënë të gjithëve: “Nuk e vë kurrë poshtë! Ky qan! Nuk rri dot pa mamanë e tij!”.
Stjuardesa, këtë herë më e vendosur: “Zonjë, ose vendosni qenushin tuaj sipas rregullave, ose mund të procedojmë që të zbrisni!”. Shqiptarja jonë e kundërshtoi me gjithë forcën që kish. I tha se ishte e pashpirt. I tha se qenushi do të qante gjithë fluturimit, por stjuardesa ishte e vendosur.”Këto janw rregullat!”. Qenushi duhet të kalonte udhëtimin nën sediljen e të zonjës, e cila më në fund u bind, por nga shpirti i doli një shprehje që stjuardesa nuk e kuptonte dot në shqip, por që e dëgjuam të gjithë e na vrau keq veshët duke na lënë një shije aspak të mirë: “Të vdekshin fëmijët!”, tha sa kishte në kraharor.
Nuk di nëse stjuardesa e re kishte apo jo fëmijë, por një gjë është e sigurtë, mallkimi i padrejtë i shqiptares sonë as e prek dhe as ka për ta prekur kurrë stjuardesën e huaj që po bënte vetëm detyrën. Thonë që mallkimet e padrejta, kthehen te kush i bën, por gjitësesi, askush nga ne nuk mund ta dijë se si do të përfundojë kjo “histori” e parë.
Historia e dytë.
Përsëri në avion. Pas një orë vonesë, jemi të gjithë të ulur, por avioni (sërish lowcost) nuk lëvizte nga vendi; kalojnë 30 minuta, kalojnë 45 minuta… kur stjuardi njofton: “Po presim 10 pasagjerë që nuk kanë ardhur ende”. Erdhën dhe pasagjerët dhe avioni akoma asgjë. Stjuardi, pas 1 ore njoftoi se një avion tjetër po bënte një ulje emergjence dhe pas tij na takonte ne. Prit sërish, të gjithë të ulur në vendet përkatëse. Pas meje një grua në moshë pyet një tjetër: “Hë, more vesh se kur niset?” – “Jo hiç asgjë. Akoma!”. “Mos u nistë kurrë!”, shpërtheu gruaja. Me një tjetër mallkim që nuk është se funksionoi. Pritëm dhe pak dhe u nisëm për në destinacion.
Mallkimi është një mënyrë primitive, e egër dhe negative e shkarkimit të streseve që akumulojnë. Nëse, sidomos shumë gra që e përdorin, do të gjenin mënyra të tjera për ta shprehur dufin e tyre, ndoshta gjërat, për ato në radhë të parë e pastaj për kë i rrethon, mund të shkonin më vaj. Urimi, bekimi, do të ishte e kundërta e nagatives që prodhojnë.
Komente
Bestemia në Itali ndalohet dhe dënohet me ligj! Shumë figura publike,janë penalizuar edhe për një ofshatje të vetme. Këtu jetojnë kafshë!
PërgjigjuGjuha prodhon ate qe ndjen shpirti, e ne nje vend normal mallkimi ndoshta nuk te dilte nga goja por ne Shqiperi cdo gje eshte me klecka (pervec te llastuarve te pushtetit qe punet u ecin vaj) dhe mallkimi te del natyral, prandaj nuk jam aspak dakord me autoren!
PërgjigjuHajde muhabet hajde