Dashuria e pamundur e një djali shqiptar me vajzën e ambasadorit italian në fillim vitet ’80, nëpërmjet një filmi, edhe në shenjë homazhi për të gjithë ata që diktatura, nuk i lejoi të jetonin jetën e dashurinë që ëndërronin... “Portreti i pambaruar i Clara Bellinit”, me regji të Namik Ajazit e skenar të Ruzhdi Pulahës, pas vlerësimit si “Filmi më i mirë me metrazh të gjatë” në Festivalin e Karlsruhe, në Gjermani, vjen në kinematë shqiptare.
“Kjo histori është e ngjashme me njërën nga 7 historitë e pamundura të djemve shqiptarë me vajza të huaja. Sigurisht personazhin real unë e kam mik, ka qenë gazetar (Ernest Tushe) për mjaft kohë pas viteve ’90. Kjo histori është afër historisë së tij”, thotë regjisori Namik Ajazi.
Portreti i familjes së diplomatit, që interpretohet nga Remo Girone, plotësohet me dy aktore italiane, ku protagonistja është Beatriçe Aiello.
“Kur ndodh një dashuri kaq e fortë, është me të vërtetë një akt revolucionar, prandaj pengohej nga sistemi, sepse ishte shumë e rrezikshme për ta një ndjenjë e tillë, e lirë” thotë aktorja Aiello.
Në qendër të historisë është piktori Artur Erzeni, i cili përballet me presionin e Sigurimit të Shtetit përgjatë historisë së tij të dashurisë. Peshën e këtij roli e mban aktori Anton Kodrinaj, i cili jeton prej vitesh në Itali.
“Jam munduar të qëndroj në kornizën e atyre viteve, të mbaj karakterin e atij djalit që dashurohet me atë vajzë italiane” , shprehet Kodrinaj.
Një tufë lule në vend të Gujlem Radosë... Në film, bashkë me Rajmonda Bulkun luajnë prindërit e Arturit, të cilët vuajnë ankthin e asaj që mund të ndodhë prej dashurisë komplekse për kohën të të birit.
“Unë dhe Gujlemi e kishim të jetuar atë kohë. Ishim një familje që e kuptuam, e mirëkuptuam shumë mirë këtë dashuri të djalit tonë, që s’kishte faj pse kishte dashuruar këtë vajzë të re, pacaka nuk ishte shqiptare. Ndërkohë edhe e dinim, më shumë se djali vetë se çfarë mund të ndodhte”.
Bulku e ka të njohur, frikën që kishte çdokush në atë kohë nga përgjimi apo spiunimi i mundshëm, për çdo fjalë të lirë që mund të thuhej, e aq më shumë veprim të padëshirueshëm nga Partia.
“Lufta ka qenë për të gjithë, të gjithë survejoheshim...ndaj flisnim me zë të ulët për gjëra që i dëshironim, por nuk i diskutonim dot në shoqëri”.
Ka një vijim historia, ndonëse jetëzimi i dashurisë pas rënies së diktaturës mbetet në kufijtë e të pamundurës. E sot, protagonistët e saj, janë spektatorë të dashurisë së tyre të prerë mizorisht...
