TEL AVIV - "Mbaroni këtë luftë, mallkuar qoftë!" Slogani në banderolën e varur mbrëmë nga një grup protestuesish në ballkonin e selisë së Likud nuk lë vend për dyshime. Kjo vjen pas një demonstrate të udhëhequr jo nga familjet e pengjeve, siç ka ndodhur pothuajse gjithmonë në muajt e fundit, por nga ato të ushtarëve të vendosur në Gaza.
Është një tjetër shenjë e lodhjes së përhapur ndërpartiake, gjë që shpjegon mbështetjen prej 70% për t'i dhënë fund konfliktit që ka dalë në sipërfaqe në sondazhe për muaj të tërë. "Të gjithë. Në shtëpi. Tani!" bërtitën mijëra njerëz duke marshuar nga qendra e qytetit drejt Kiryas, selisë së Ministrisë së Mbrojtjes. Një slogan që për muaj të tërë është aplikuar për pengjet, por që sot po e përqafojnë edhe familjet e atyre që vuajnë dënimin.
Në këtë klimë, Benjamin Netanyahu mblodhi kabinetin dy orë pasi erdhi nga Shtetet e Bashkuara. Zyrtarisht, e vetmja gjë në axhendë ishte emërimi (shumë i kontestuar, duke pasur parasysh lidhjet e tij me të djathtën fetare) i David Zini si kreu i Shin Bet, shërbimit të sigurisë izraelite. Një pozicion kyç në ekuilibrin e pushtetit këtu.
Por kryeministri gjithashtu e përdori takimin për të paraqitur planin e përshkruar nga Donald Trump dy ditë më parë si një "fitore të madhe", duke folur për arritjen e "të gjitha objektivave" që Izraeli i kishte vendosur vetes në fillim të luftës. Këto fjalë ishin të ngjashme me ato që ai përdori para se të largohej nga Uashingtoni, kur mohoi se kishte pranuar një rrugë që do të çonte në krijimin e një shteti palestinez dhe pohoi se ushtria izraelite do të mbetej në "pjesën më të madhe të Rripit".
Këto deklarata jo vetëm që bien ndesh me atë që tha Donald Trump, por tregojnë edhe rrugën që Netanyahu do të ndjekë në ditët në vijim: duke mohuar lëshimet (shumë prej tyre, përfshirë lirimin e 250 të burgosurve të përjetshëm) që iu bënë Hamasit dhe duke përsëritur se ai i ka arritur të gjitha objektivat e luftës.
Asgjë e re: një ndryshim i audiencës dhe skenës, nga ndërkombëtarja në atë vendase, një ndryshim pozicioni. Dhe kështu sot shqetësimi i Netanyahut nuk është më Trump, por Smotrich, Ministri i Financave, të cilin ai e sulmoi dje gjatë fjalës hapëse: "Një dështim i madh diplomatik", shkroi ai në X. Një "dështim historik i mundësisë më legjitime në botë për t'u çliruar më në fund nga zinxhirët e Oslos, një dështim i madh diplomatik".
Dhe përsëri, "një verbëri dhe harresë e mësimeve të 7 tetorit 2023". Smotrich nuk ka thënë se do të largohet nga qeveria, por ky do të jetë kërcënimi në ditët në vijim. I pari që do të largohet ka shumë të ngjarë të jetë Itamar Ben Gvir, Ministri i Sigurisë Kombëtare, gjithashtu i ekstremit të djathtë, i cili ka bërë tashmë një veprim të ngjashëm në të kaluarën.
Asgjë për t’u shqetësuar vërtet për Netanyahun: kalendari i kryeministrit është vendosur dhe shkon drejt zgjedhjeve të vitit 2026, me të vetmen të panjohur se kur. Nëse ministrat e ekstremit të djathtë largohen, qendra e moderuar dhe qendra e majtë e Benny Gantz dhe Yair Lapid do të garantojnë votat e nevojshme për të miratuar planin në Knesset . Pastaj do të fillojë sezoni zgjedhor, i cili mund të mbahet në shkurt, qershor ose tetor, varësisht nga sa do të zgjasë koalicioni i ri.
"Deri atëherë," shkroi Ben Caspit në Maariv, "Netanyahu do të përpiqet të arrijë një marrëveshje me Arabinë Saudite, Indonezinë dhe vende të tjera. Do të jetë karta e thirrjes që ai do të përdorë për të na bërë të harrojmë 7 tetorin, supozimin e tij, neglizhencën e tij kriminale, vendimin e tij për të kultivuar Hamasin, si dhe lëkundjen e tij cinike dhe çnjerëzore për çështjen e pengjeve."
Që nga zgjedhjet e tutje, kryeministri do të duhet të gjejë një rrugë të re për t'i mbijetuar gjyqeve kundër tij dhe për të qëndruar në pushtet: vendimtar, nëse gjithçka shkon mirë. Përsëri kryeministër, nëse gjithçka shkon mirë. President i Republikës (dhe baba i vendit) në vend të Isaac Herzog nëse ai nuk ka një rol ekzekutiv. Gjithçka ka të bëjë me kthesa dhe kthesa: dhe askush në Izrael nuk i bën ato aq mirë sa Benjamin Netanyahu./La Repubblica
Komente
