Uran Ferizi, 42 vjeç pritet të emërohet zyrtarisht nga Mbreti Charles si ambasadori i ri i Shqipërisë në Britaninë e Madhe. Javën e kaluar ai u pranua zyrtarisht nga ministria e Jashtme e David Cameron.
Lidhur me caktimin e tij si ambasador në Britaninë e Madhe, gazetari Alsadair Palmer nëpërmjet një artikulli në median ‘The Spectator’, ka treguar njohjen e tij me Ferizin dhe rrugëtimin e këtij të fundit nga një emigrant i paligjshëm në Britaninë e Madhe në arritjen e konfirmimit si ambasador në këtë vend. 42 vjeçari shihet si personi i duhur me të cilin RIshi Sunak mund të bashkëpunojë për zgjidhjen e emigracionit të paligjshëm të shqiptarëve drejt Britanisë së Madhe, pasi e njeh vetë më së miri çështjen.
Ky rrugëtim përshkruhet si mbresëlënës nga “The Spectator”, e cila përshkruan me detaje si mbërriti Ferizi në Londër me ëndrrën për të studiuar në Oxford, ku edhe ndërtoi karrierën e tij akademike.
Pjesë nga rrëfimi i gazetarit, Alsadair Palmer për Uran Ferizin:
Ai më tha se kishte qenë i vendosur të shkonte në Britani që kur ishte 15 vjeç. Ai vendosi se donte të studionte në Universitetin e Oksfordit, pjesërisht sepse babai i tij kishte përmendur një arsim në Oksford si një shembull të diçkaje që djali i tij nuk mund ta arrinte. Kjo i kishte mbushur Uranin e ri me një dëshirë të fuqishme për t’i treguar babait të tij se kishte gabuar. Ai ndjeu se nuk kishte të ardhme për të në Shqipëri. Prindërit e tij kishin humbur pjesën më të madhe të kursimeve të tyre kur banka e tyre investoi në skemën Ponzi që falimentoi miliona shqiptarë.
Me ndihmën e familjes së tij, adoleshenti Uran Ferizi arriti të mbledhë 300 markat gjermane që më pas nevojiteshin për të blerë një vend në një varkë klandestine nga Shqipëria në Itali. Ajo varkë u ndërtua për të akomoduar shtatë persona. Më shumë se 30 u futën në të. Policia italiane patrulloi në Adriatik. Për t’i shmangur ata, kontrabandistët zgjodhën një rrugë që nënkuptonte një udhëtim që duhej të kishte zgjatur 30 minuta, zgjati disa orë. Deti atë natë ishte jashtëzakonisht i trazuar. Një varkë tjetër u nis në të njëjtën kohë dhe nga i njëjti vend. Ka zbritur diku mes brigjeve të Shqipërisë dhe Italisë. Të gjithë në bord u mbytën. Urani nuk e dinte këtë në atë kohë. Ai e mori vesh vetëm kur thirri në shtëpi dhe zbuloi se nëna e tij mendonte se ai kishte vdekur: ajo supozoi se ai kishte qenë në varkën që u mbyt. Lajmet në Shqipëri kishin qenë plot fatkeqësi.
Uranit iu desh të notonte, me rrobat e tij, 200 jardët e fundit për të arritur në Itali: ekuipazhi urdhëroi të gjithë pasagjerët të zbrisnin nga varka kur ajo ishte ende jashtë detit. Kur më në fund doli nga uji, ai eci për gjashtë orë për të shkuar në Brindisi. Kontrabandistët që organizuan varkën i thanë atij se mund të merrte një taksi për në Milano prej andej. Ai i dha 150 markat e tij të çmuara gjermane një taksisti. Një Uran plotësisht i rraskapitur u rrëzua në kabinë. Kur u zgjua, shoferi i taksisë i tha se ishte në Milano. Vetëm kur arriti në stacionin hekurudhor kuptoi se nuk ishte: ai ishte ende në Brindisi.
I uritur, i ftohtë, rrobat e tij mezi thahen dhe tani pa para, vendimi racional mund të kishte qenë të hiqte dorë nga shkuarja në Oksford. Por Urani hipi në një tren që shkonte në veri për në Milano. Detyra e tij e parë ishte se si të shmangte grumbulluesin e biletave. Ai u ul në një karrocë përballë një zonje dinjitoze italiane, e cila i kishte ardhur keq teksa qëndronte duke u dridhur në stacion. Ai i tregoi asaj për udhëtimin e tij të fundit dhe për mashtrimin nga taksisti për të gjitha paratë që i kishin mbetur. Kur erdhi mbledhësi i biletave dhe kërkoi biletën e tij – ajo grua i pagoi biletën Uranit.
Në Milano, Urani hyri fshehurazi në një tren që shkonte për në Antëerp, ku kishte një kushëri me të cilin mund të qëndronte ndërsa kuptonte se si të kalonte Kanalin. Problemi ishte edhe një herë se si të shmangej mbledhësi i biletave. Këtë herë, personat e tjerë të karrocës së tij ishin një grup gazetarësh. Ai filloi një bisedë me ta për emigracionin. Duke ndjerë një histori, ata ndihmuan të shpërqendrohej mbledhësi i biletave kur ai erdhi – dhe Uran përsëri arriti të bënte një udhëtim të gjatë me tren pa paguar.
Pasi në Antëerp, Urani qëndroi me kushëririn e tij për tre javë. Ai përcaktoi se ku në Ostend parkuan kamionët që shkonin në Britani gjatë natës dhe si të futeshin në to pa paralajmëruar shoferin. Herën e parë që arriti të hipte në pjesën e pasme të një kamioni, ai zgjoi shoferin, i cili e përzuri menjëherë nga automjeti i tij. Herën e dytë e gjeti qeni narkoman i përdorur nga policia lokale. Policia e shoqëroi atë në stacionin më të afërt, e urdhëroi të merrte trenin tjetër për në Bruksel dhe më pas u largua. Urani u ul në një karrocë të zbrazët.
Për herë të parë, ai ndjeu se ëndrra e tij për të shkuar në Oksford kishte përfunduar. I rraskapitur, i dëshpëruar dhe i uritur, ai mendoi se sa shpesh i ati i kishte thënë se nuk do të shkonte kurrë në Oksford. Ky mendim ishte i mjaftueshëm për ta nxitur atë të provonte përsëri. Ai zbriti nga treni dhe shkoi në radhën e kamionëve që prisnin të kontrolloheshin nga dogana dhe policia.
Ai u fut nën një kamion që e dinte se do të shkonte në Dover dhe gjeti një mënyrë për t’u varur në shasinë. Dëgjoi që kërkimet të nisnin sërish: policia ishte kthyer me qenin gërmues. Mbylli sytë dhe priti të pashmangshmen. Por e pashmangshmja nuk ndodhi. Këtë herë qeni nuk e vuri re dhe policia kaloi pa u ndalur. Kamioni u ngjit në rampë dhe shkoi në traget. Individi që në fillim të vitit 2024 do t’i paraqesë kredencialet e tij mbretit Charles III u zvarrit nga poshtë kamionit të palëvizshëm. Më në fund ai ishte në rrugën e tij në Britani.
Sapo mbërriti në Dover, Urani kontaktoi këshillin lokal. Duke qenë se nuk i kishte mbushur ende 18 vjeç, ishte i mitur dhe shërbimet sociale duhej të kujdeseshin për të. Atij iu dhanë 20 £ dhe një vend për të qëndruar. Por ai donte të shkonte në Oksford. Ai mori një tren për në Londër. Aty ai kontaktoi shërbimet sociale, të cilët i gjetën një dhomë që ndante me një tjetër emigrant ilegal.
Detyra e parë e Uranit ishte të gjente një punë. Pas katër ditësh ecje nëpër Londër, duke u ndalur në çdo vend që kishte një tabelë jashtë që ofronte punë, ai u punësua duke larë enët në një restorant grek në Islington. Ai gjithashtu filloi të ndiqte klasat e mbrëmjes, fillimisht për të përmirësuar anglishten e tij, më pas për të marrë nivelet A, të cilat ai e dinte se i duheshin nëse do të arrinte në Oksford. Ai takoi edhe gruan që do të bëhej gruaja e tij. Edhe pse ai e donte atë – ai e kujton gjallërisht si ‘të bukur dhe të zgjuar’ – martesa u shpërbë për shkak të çështjes së fëmijëve dhe Oksfordit. Ai donte fëmijë. Ajo nuk. Ai ishte i vendosur të shkonte në Oksford. Ajo i tha atij se duhej të zgjidhte mes saj dhe Oksfordit.
Ai zgjodhi Oksfordin. Ata u divorcuan.
Urani kaloi nivelin A të matematikës dhe fizikës me notën A. Ai aplikoi në Kolegjin Universitar të Oksfordit. Ai u thirr për një intervistë dhe mori testin e matematikës në kolegj. Për kënaqësinë e tij të pakufizuar, atij iu ofrua një vend për të studiuar inxhinieri. Por ai ishte ende një emigrant ilegal. Ai nuk mund ta zinte atë vend derisa statusi i tij të rregullohej. Ai shkoi në Lunar House në Croydon, qendra e Home Office për viza dhe imigrim. Ai u dërgua te një zyrtar i cili i shpjegoi Uranit se ai mund ta dëbonte atë tani. Urani i tregoi zyrtarit letrën nga Oksfordi. Ai i tha zyrtarit se kishte një zgjedhje: ai mund të shkatërronte të ardhmen premtuese të një të riu duke e dëbuar atë. Ose mund t’i jepte mundësinë të shkonte në Oksford dhe të bënte diçka të dobishme me jetën e tij.
Zyrtari i tha Uranit të priste jashtë zyrës së tij ndërsa ai konsultohej me kolegët e tij. Pas asaj që dukej një përjetësi, u thirr Uran Ferizi. Zyrtari i dha një copë letër. Në krye thuhej: Leje për të mbetur pa afat.
Dr Ferizi nuk e di se si është marrë vendimi, apo saktësisht pse zyrtarët e Home Office vendosën ta lënë atë të qëndrojë në Britani. Sipas një zbatimi të rreptë të rregullave, ai duhet të ishte dëbuar dhe tani, në të njëjtat rrethana, do të ishte me siguri një emigrant ilegal, pa dokumente, siç ishte ai, shqiptar.
Uran Ferizi më vonë aplikoi dhe mori nënshtetësinë britanike. Për t’u bërë ambasador i Shqipërisë në Londër, atij i është dashur të heqë dorë nga shtetësia britanike, siç e kërkon statusi diplomatik. Ishte një vendim shumë i dhimbshëm. Të qenit britanik është shumë e dashur për të: borxhi i mirënjohjes që ai ndjen ndaj këtij vendi është kolosal. Ai është siguruar se mund të riaplikojë sapo të mbarojë koha e tij si ambasador i Shqipërisë”.
Komente
Nga komentet e meposhtme duket qe historia e ambasadorit te ri nuk ka lene pershtypjet qe pritej.Ndoshta per komentuesit e meposhtem historia e ndonje shqipoje kapur ne ndonje /kulle bari/ qe quravitet para organeve rendzbatues per t'a meshiruar sepse ka borxhe e familjare te semure qe e detyruan t'i hynte krimit,do te kishte qene me mbreselenese! S.d.q kjo eshte historia e shume shqiptareve qe kane sakrifikuar,vuajtur e guxuar per te vajtur ne Perendim per nje jete me te mire,por nga ana tjeter eshte dhe nje histori suksesi,histori qe tregon qe jo cdo shqiptar perfundon trafikant,jo cdo shqiptar perfundon hajdut e kriminel,jo cdo shqiptar behet poster negativ per kombesine e tij.
PërgjigjuEmrin e vertete si e kishte or teeeejjjjj
Si perfundim emrin e vertete si ka mqs qenka shtirur si kosovar or teeeejjjjj
PërgjigjuPo ku dhe kur kane njohur etike diplomatike shtetaret tane hajdute,mafioze,vrases dhe imoralë gjate ketyre 33 vjetesh qe te njohe ky fyelli pa vrima i Gramshit të lashtë e të lavdishëm.....?????
PërgjigjuPo ka me veprim te piset, te poshter, kriminal, antikombetar, injorues, bullist, baronist, poshterues,ofendues..... Te gjitha epitetet e mundshme per te ligen mund ti perdoresh ketu
PërgjigjuAmbasasorë sipermarrsit e kokaines…!
PërgjigjuKjo ashte politik injorance ne tiranes tup tup na marrute si popull.
PërgjigjuMarrja mos ti heqte prej dere brez pas brezi. Injorant