Pippo Baudo, gjiganti i televizionit italian, ndërroi jetë më 16 gusht në moshën 89-vjeçare. Corriere della sera ripublikon intervistën e Walter Veltroni-t, botuar në 7, suplementin e Corriere della Sera, në vitin 2019.
Pippo, hera e parë që ti pe televizion ka qenë në Trieste. Të kujtohet çfarë transmetimi ishte?
"Transmetimi ishte ajo që unë po shihja me sytë e mi: mbërritja e Alpini dhe Bersaglieri në Trieste kur, në vitin 1954, u kthye në Itali. Ishte kryebashkiaku Bartoli që fliste nga Pallati i Qeverisë. Unë e njihja gjithçka rreth Triestes, sepse "Vola Colomba", që e dija përmendësh, ishte një himn për rikthimin e Triestes në Itali. Arrita me një mik timin nga Catania. Ata jepnin një zbritje për biletën e klasit të tretë nëse shkoje në Redipuglia për ta vulosje atë, gjë që e bëmë. Pastaj u ndala, duke u mbështetur në hyrjen e stacionit të trenit të Triestes. Në të djathtë, mund të shihja Piazza dell'Unità-n e mbushur me njerëz, Bersaglieri-t që kalonin, të gjithë duke qarë, dhe pranë saj, në të majtë, ishte një dyqan televizorësh. Dhe në televizorët e ndryshëm, bardh e zi, ishin të njëjtat imazhe që sytë e mi panë me ngjyra. Atë ditë i thashë vetes: Duhet të hyj brenda këtij televizori. Dhe herët a vonë do të hyj brenda."
Pra ti shihje, njëkohësisht, realitetin dhe përfaqësimin e tij...
"Epo, realitetin dhe fantazinë. Realiteti ishte Trieste që kthehej italiane. Fantazia ishte ëndrra e një djali nga Militello që ëndërronte televizionin".
Më jepni komentin e drejtpërdrejtë të asaj dite.
"Kurrë s’kam parë aq shumë njerëz duke qarë. Bersaglierët vraponin si të çmendur, ndaheshin më dysh sepse më të moshuarit me instrumente të rënda nuk e mbanin ritmin. Por ishte një festë e madhe. Kryebashkiaku Bartoli ishte babai i një aktoreje".
Marisa Bartoli...
"Saktë. Marisa Bartoli, që luante te Maigret me Gino Cervin. Gjithçka është e fotografuar në kujtesën time".
Ke një kujtesë të hekurt. Njëherë mbërritëm bashkë në stacionin e Torinos, ti pe nën arkadat dhe the: “Këtu kishte dyqanin Tonina Torrielli”...
"Është kujtesë fotografike. Si djalë, në fund të Italisë, shihja gjithçka me kokën përpjetë. Nuk doja të humbisja asgjë nga ajo që më ofronte jeta, dhe gjithçka e fotografova në mendje. Nën arkadat, djathtas, kur dilje nga Porta Nuova, ishte një dyqan instrumentesh muzikore i një farë Maschio. Ai ishte muzikant me Angelinin, pastaj u martua me Tonina Torriellin, e famshmja “karamelaxhie” e Novi Ligure".
Ti ke njohur Italinë e shesheve, jo vetëm atë të arenës televizive...
"Unë jam një buf nate. Në jetën time kam bërë mbi njëqind mijë mbrëmje. Në periudhën e Settevoci, njerëzit nuk besonin se personazhet e televizionit ishin të vërtetë. Një ditë në javë bëja Settevoci, gjashtë ditë të tjera shëtisja për mbrëmje në gjithë Italinë. Duhej të shkoja që në dy të drekës, të hyja në çdo bar për të treguar se Pippo Baudo ekzistonte. Çdo bar, një kafe – në mbrëmje isha i elektrizuar. Më thërrisnin edhe për hapje cirku: bëja hyrjen, gjatë pushimit fotografohesha me fëmijët mbi një poni. Më paguanin shumë mirë, gjithçka cash. Një ditë u thashë: “Më jepni shumë para”. Ata: “Por nuk na kushton asgjë”. “Si nuk ju kushton?”. “Se paratë i bën vetë”. “Si i bëj vetë?”. “Me ponin”. Sepse pranë ponit ishin tetë klounë me Polaroid: fëmija hipte, buzëqeshte, klik – dhe paratë vinin.
Pra, paraardhësit e selfieve...
Unë merrja një pjesë të asaj shume, ishte honorari im".
I gjori poni ishte i vetmi që nuk fitonte gjë.
"I shkreti, i vetmi, duronte fëmijët mbi shpinë. Dhe buzëqeshjet e mia të rreme. Megjithatë, njerëzit donin të siguroheshin që ne të ishim vërtet dhe për këtë donin të na kishin në sheshe, në sallat e vallëzimit, në cirqe".
Sot jetojmë në një kohë ku kërkohet, pothuajse si garanci, që të mos kesh asnjë përvojë, të mos dish të bësh asgjë. Ti, përkundrazi, ke mbërritur aty ku je mbërritur duke u lodhur. Sordi, Magnani, Totò, Banfi kanë shkelur skenat, nga ato të shtrembëruara të shfaqjeve shkollore deri te teatrot e mëdhenj, duke djersitur dhe duke mësuar. Çfarë është përvoja në jetën e një njeriu që ka bërë profesionin tënd?
"Përvoja, para së gjithash, është të shëtisësh Italinë. Unë pata mundësi të bëja Scanzonatissimo, një spektakël i Dino Verdes, Bruno Broccoli-t me Antonella Stenin, Elio Pandolfin dhe Alighiero Noschese. Ndryshimi i sheshit çdo mbrëmje do të thotë të njohësh vendin, sepse reagimet e publikut janë kudo të ndryshme. Verde, që ishte shumë i zgjuar, kur mbërrinim në sheshe të rëndësishme shkruante menjëherë një parodi mbi qytetin. Është një truk i vjetër. Komikët e vjetër të vaudeville, kur shkonin nëpër fshatra, kërkonin të dinin emrin e priftit, të kryetarit të bashkisë dhe rrugën ku ishin shtëpitë publike. Në momentin e duhur përmendnin këto tre gjëra dhe teatri rrëzohej nga të qeshurat".
Çfarë kujtimesh ke nga vaudeville?
"Edhe unë bëra vaudeville. Te La Fenice, në rrugën Salaria, prezantoja Maria Paris. Gjëja më e keqe ishte për komedianët, sepse zakonisht publiku përbëhej nga ushtarë që duhej të kalonin pasditen dhe e shikonin shfaqjen dy ose tre herë rresht. Kënaqësia më e madhe e ushtarit cila ishte? Të parashikonte batutat e komedianit. Dhe komediani thoshte: “Të mjerë, tani zbres dhe ju rrah”. Ishte një komedian që quhej Trottolino, napolitan, që bëhej bishë. Ia shkatërronin batutat, sepse herën e parë shkonte mirë, por herën e dytë ai e hidhte dhe publiku e thoshte përpara tij, duke e paraprirë. La Fenice ishte një nga teatrot më të rëndësishëm, filma të dobët dhe balerina të lodhura. Duket si një gjë felliniane, por balerinat, me çorapet e gjitha të arnuara, nuk hiqnin grimin, përkundrazi me grimin e pak fshirë dilnin jashtë teatrit të pinin një kafe në bar. Të gjithë i shihnin, shërbenin si thirrje, dhe pastaj hynin përsëri të bënin shfaqjen. Nuk ishte të bëje spektakël, ishte një zanat shumë i vështirë".
Le të shkojmë me objekte: nëse të them radio, çfarë të vjen në mendje?
"Radioja është kontakti im me botën jashtë vednit tim. Unë rrija orë të tëra duke dëgjuar radion edhe për një arsye personale: doja të mësoja të flisja mirë italisht. Dhe meqë atëherë në radio kishte komentatorë dhe prezantues që flisnin një italisht të përsosur, aty mësova “e”-të e ngushta, “e”-të e gjera, “o”-në e mbyllur, “o”-në e hapur. Kështu që, kur bëra provën në Romë dhe Falqui u habit që flisja italisht dhe e flisja edhe mirë, më tha: “Po ju keni bërë shkollë diksioni?” “Jo, kam dëgjuar radion”".
Ti dukesh mik me të gjithë, ndoshta vetëm sepse je një njeri i sjellshëm. Ke pasur ndonjëherë grindje me të ftuar?
"Po, më ka ndodhur. Një mosmarrëveshje të vogël e pata me Tognazzin në një program në Milano, po. Ai nuk i përgjigjej pyetjeve të mia, me qëllim, thoshte: “Le të flasim për Brigate Rosse”. Dhe unë i thosha: “Po ç’punë kanë Brigate Rosse?”. Meqë e kishin akuzuar, te Il Male, se ishte ai kreu i Brigate Rosse, ai bënte lojë mbi këtë gjë. “Sepse unë jam një revolucionar, unë kam një bombë në xhep”. “Si, një bombë në xhep?”. Unë përpiqesha të ndryshoja temë. Ishim live. Kështu që s’kishte ç’të bëje. Tognazzi ishte një që kënaqej duke të vënë në siklet. Më ka trishtuar shumë fundi i karrierës së tij, sepse, pasi kishte bërë filmat "Il vizietto" dhe "La tragedia di un uomo ridicolo" me të cilën fitoi çmimin në Kanë, ishte i bindur se ndodhej në një pikë kthese. Ai kishte lindur si komedian dhe ëndrra e një komediani është të bëjë një film dramatik. Kishte arritur, kishte fituar Palmën e Artë dhe, mendoi, do të më thërrasin të gjithë. Nuk e kërkoi më askush. Kishte një apartament afër Piazza del Popolo dhe më telefononte. Shkoja ta vizitoja dhe ai më rrëfehej duke qarë: “Pse më kanë braktisur?”".
Shpesh, për ata që kanë pasur sukses të madh, pjesa e fundit e jetës është e zymtë, e mbushur me errësirë...
"Vittorio Gassmann më thoshte: “Po ç’bëj unë këtu sonte?”, ishim në një pritje, “Nuk sheh që unë kam vdekur?” “Si ke vdekur, Vittorio? Ti je Vittorio Gassmann, po tallesh?”. “Jo, unë nuk jam më Vittorio Gassmann, nuk jam askush. Unë kam vdekur”. Praktikisht, ngadalë, depresioni e vrau".
Kush të mungon më shumë?
"Sandra dhe Raimondo. Me Sandrën dhe Raimondon ishte qejf. Të rrije me ta ishte si të jetoje gjithë ditën në një komedi. Casa Vianello është gjithë gjë e vërtetë sepse lindte në shtëpi. Ka një episod që unë tregoj për mbrëmjen kur ishim të ftuar te Renzo Puntoni...".
Mbrëmja kur Mondaini u deh?
"Po, pastaj donte të vriste veten. Erdhi mjeku, i bëri një gjilpërë, dhe fjeti. Teksa dilnim, zgjuam portierin e pallatit, shtëpia ishte në katin e fundit. Raimondo, i pafajshëm, i tha: “Nëse bie diçka nga lart, është e jona, mos u shqetëso”. Me Raimondon gjithçka mbyllej me të qeshura".
Çfarë ishte për ty via Teulada?
"Via Teulada për mua ishte si Teatri Kinez i Hollywood-it. Njësoj. Në fantazinë time e kisha imagjinuar si një parajsë. Prisja vetëm drita të ndritshme. Kur mbërrita nga Catania në via Teulada, m’u duk si burg, siç është edhe sot, me atë lloj gardhi hekuri. Hyra dhe thashë: “Dua të bëj një provë”. Ma bënë provën, por gjithë magjia e via Teulada m’u shua. Megjithatë, pastaj hyra aty ku bënin Studio Uno dhe pashë motrat Kessler, Falquin që më kishte bërë provën disa ditë më parë, pashë Panellin dhe Luttazzin, një gjigant. Unë mora pjesë në mbrëmjen e fundit që ai bëri në Trieste, ishte mbrëmja e lamtumirës sepse pastaj vdiq pikërisht në Trieste. Mendo pak çfarë sjell jeta: ai kishte mësuar të luante piano në një bar të Piazza dell’Unità ku shkonin amerikanët. Vite më vonë, gruaja e tij Rossana, një grua vërtet inteligjente, kërkoi dhe gjeti, përballë atij bari, një apartament. Dhe kështu ai, tashmë i moshuar, çdo mëngjes zbriste, pinte një spritz aty dhe kthehej mbrapsht. Ishte kthyer te vitet kur ishte tetëmbëdhjetë vjeç dhe bënte jazz. Në mbrëmjen e fundit, ai donte t’i jepte lamtumirën botës së spektaklit me muzikën e tij, të luajtur bashkë me një orkestër të madhe. Kur këndoi El can de Trieste njerëzit qanin me dënesë. Pjesa ishte komike, por, në atë moment, ishte bërë tragjike. Si Calvero te Luci della ribalta, si Chaplini".
Meqë ra fjala për figura tragjike, pse mendon se Noschese vrau veten?
"U vra sepse Noschese, në kohët e fundit, nuk ishte më Noschese. Nuk kapte më zërat dhe, mbi të gjitha, bëri një gjë që nuk duhej ta bënte: përdorte Metredinën për t’u ngritur dhe pastaj, për të fjetur, gëlltiste tetë Mogadon. Po e shkatërronte veten, krejtësisht. Me Alighieron bëra Scanzonatissimo për dy vjet. Imitonim Franco Franchin dhe Ciccio Ingrassian dhe kishim një sukses të jashtëzakonshëm. Pjesë e shkruar që duhej të zgjaste pesë minuta, zgjaste tridhjetë. Kam bërë dy shfaqjet e tij të fundit, nuk ishte më ai. Një imitues që nuk e qëllon më zërin është si një lejlek pa krahë. Pastaj mori me qira një apartament përballë klinikës Monte Mario, Villa Stuart. Fundi është tragjik sepse ai shkoi në kishë, u gjunjëzua, pastaj shkoi në shtëpi, mori pistoletën dhe u qëllua në kishë. Ishte i shtruar aty, doli dhe u vra në kishën e spitalit. Sepse kishte kuptuar se nuk ishte më vetvetja".
Një objekt tjetër, disku. Të kujtohet pllakëzën e parë që ke dëgjuar?
"Konti i Luksemburgut. Ishte një operetë vjeneze. Babai blinte disqe te Upim, që shiste disqe të vegjël me çmim të ulët. Dhe ishte kjo operetë. Më kujtohet gjithmonë sepse ngecej në një pikë të dëgjimit, gjithmonë në të njëjtën. Ngrihesha dhe e lëvizja gjilpërën përpara. Kaloja ditë të tëra duke e dëgjuar dhe pastaj duke e përsëritur në piano".
A i mbani mend disqet plastike nga "Musicchiere"?
"Si jo? "Il Musichiere" ishte një ide e shkëlqyer. Fatkeqësisht përfundoi tragjikisht në Verona, me vdekjen e Mario Rivës. Il Musichiere ishte një aventurë pop dhe multimediale. Bënë kukullën dhe edhe një revistë, Il Musichiere, me sukses të madh. Kishte disqet e plastikut me ngjyra të përfshira brenda. Një ide e madhe e Garinei dhe Giovannini".
A ka ndonjë shfaqje që do të doje ta kishe bërë dhe një që do të doje të mos e kishe bërë?
"Një për të cilën jam krenare është Novecento. Kishte lajme, argëtim, histori, kulturë, prita artistë të shkëlqyer që folën për veten e tyre. Më kujtohet intervista e fundit me Delia Scalën. Delia ishte në Livorno, në shtratin e vdekjes. E telefonova dhe i thashë: 'Delia, po flas për ty sonte, por je e sëmurë. Po ta dedikoj ty, dëgjoje nëse mundesh.' Ajo erdhi në telefon dhe në një moment të caktuar i thashë: 'Delia, je aty?' Dhe ajo tha: 'Po, jam.' 'Përshëndetje, si je? Dua të të dedikoj një këngë, e cila është një portret i yti.' Fillova: 'Ka diçka tek ty që të prek drejtpërdrejt në zemër. Bukur, kjo je ti.' Dhe ajo, në telefon: 'Diçka e caktuar, një valë ngrohtësie. Bukur, kjo je ti.' Dhe ne performuam duetin. Tre ditë më vonë ajo vdiq."
Dhe një që e pendohesh që e ke bërë?
"Partita doppia. Nuk funksionoi. Megjithatë, në Partita doppia bëra intervistën e vetme me Moana Pozzin. Nuk mund ta harroj, ishte me një bukuri marramendëse. Tashmë e sëmurë, por nuk dukej fare, ishte në formë të shkëlqyer. Më habiti mënyra, klasi, me të cilën iu përgjigj pyetjeve. Në një moment thashë: “Pranon që publiku të bëjë ndonjë pyetje?”. Dhe një nga publiku: “Do të donit të kishit një fëmijë?”. Moana, me buzëqeshjen në buzë: “Jo, një fëmijë jo, sepse do të thoshin të gjithë që është bir kurve”. Në mbrëmje mora avionin për në Milano dhe ajo ishte me të gjitha shoqet e saj. Bëri sikur nuk më njihte, për të mos më vënë në siklet me to. Grua me shumë klas".
Për mua ti je prezantuesi më pop i televizionit. Sepse je i kulturuar, me ty mund të flasësh për muzikë, për letërsi, për politikë, për sport. Megjithatë, në ikonografinë e kodifikuar, ti identifikohesh si ai i televizionit të lehtë...
"Kjo është diçka që më mërzit pak, sepse unë i kam vënë vetes shumë rregull që të jem gjithmonë i informuar. Librat që dalin unë i lexoj. Mundohem ta kuptoj botën, të përdor kureshtjen për ta bërë këtë. Dhe ajo që përpiqem të bëj është t’i kthej kompleksitetin thjeshtësisë. Sepse kam respekt për njerëzit, për të gjithë. E di që ai që sheh televizionin jo domosdoshmërisht është i diplomuar në Normale. Por nuk do të thotë që për këtë arsye duhet hequr dorë nga përmbajtja cilësore. A nuk ishte kjo që bënte komedia italiane?"
Ka ndodhur ndonjë rast kur nuk je ndier i denjë për të intervistuarin?
"Po, ka ndodhur. Me Umberto Eco".
Meqë ra fjala: të bën përshtypje klima e urrejtjes që ekziston sot edhe për gjëra të kota, për ndeshje futbolli, për paraqitje televizive? Njerëzit në rrjete sociale thonë gjëra të tmerrshme...
"Në rrjete sociale kishte të drejtë Eco: “Me rrjetet sociale i dhamë mundësinë kujtdo budallai të thotë çfarë të dojë dhe ta bastardojë këtë vend”. Hapja e rrjeteve, po, teknikisht është një gjë e bukur, ti mund të flasësh, mund të thuash çfarë të duash, por duhet të dish të thuash gjëra. Tani kemi bar-sport për gjithçka: nga ekonomia te problemet institucionale".
Cili është momenti i historisë italiane që të pëlqen më shumë të kesh përjetuar?
"Në vitet ’60 isha shumë i ri, por i kujtoj si një kohë me energji të madhe. Fotografia e parë që më bënë për revistën Grazia isha unë që vrapoja dhe kaloja një pengesë. Italia bëri kështu, kapi pengesat, duke vrapuar. Vitet ’60 ishin një moment i mrekullueshëm. Roma u bë më e madhe, u ndërtua Olimpica, Fshati Olimpik. Meqë ra fjala për Olimpiadë, më pëlqen të kujtoj të parat pas Luftës. Na ftuan, si komb i mundur, dhe himni ynë kombëtar njihej pak. Kur fitoi Consolini, hedhësi i diskut, nuk gjetën diskun dhe ai në podium, nën shi, nisi të këndonte "O sole mio'. Publiku anglez iu përgjigj në kor: “sta in fronte a te”. Italia... Shumë e bukur, kështu jemi ne".
Dhe periudha më e keqe për t’u jetuar?
"Periudha e terrorizmit ishte shumë e tmerrshme. Në ato vite shkova të bëja një shfaqje në Trento ku ishte universiteti i sociologjisë i krijuar nga Flaminio Piccoli, ku studionte Renato Curcio. U kundërshtova në shesh, nuk donin të më linin të bëja shfaqjen. Ishte me rrezik. Më shpëtoi një brigatist nga Agrigento, që u tha: “Shikoni, ai është një nga bashkëfshatarët e mi, ta kursejmë”.
E di që pate një incident me Gorbaçovin...
"Çmimi Fiuggi. Pesëqind milionë çmim për fondacionin e Regjistruar në emrin e Raisës, bashkëshortes. Ishte Milva që këndonte, Astor Piazzolla që luante, një mbrëmje e madhe në park. Çmimi organizohej nga Ciarrapico dhe kështu ishte Andreotti që mbajti një fjalim për Gorbaçovin, Gorbaçovi iu përgjigj me përkthyesin. Pastaj erdhi një vajzë me një tabaka me zarfin. Andreotti e mori zarfin dhe ia dha atij. Të nesërmen në gjashtë, orar tipik i telefonatave të Andreottit, më telefonoi dhe më tha: “Baudo, po mbrëmë zarfin e pe, e pe brenda?”. “Jo, vetëm mbi tabaka, ju e morët dhe e dhatë”. “Jo, doja të të thosha që brenda zarf nuk kishte asgjë”.
A u mor vesh ndonjëherë nëse i mori ato para?
"Sipas meje jo. Sepse pak ditë më vonë, afër Sanremos, isha i ftuar në një fabrikë të famshme vaji që kishte ftuar edhe Gorbaçovin. Gorbaçovi, sapo më pa, më njohu dhe më tha: “Ti hajdut!”. Përkthyesi i shpjegoi që unë s’kisha lidhje. Kjo më bën të mendoj që paratë nuk kanë mbërritur kurrë".
Çfarë nuk të pëlqen te televizioni i sotëm?
"Më pëlqen pak. Nuk ka programim. E kanë vrarë pasditen. Është gjithë e ngatërruar, nuk ka orar, është një grumbull gjërash pothuajse të gjitha njësoj. Thashetheme e thashetheme. Nuk ka më asgjë. Pastaj nuk ka asnjë përmbajtje kulturore. Rai ka humbur natyrën e saj si shërbim publik, kjo është e vërteta".
A ka një ditë të jetës tënde që do të doje ta përjetoje përsëri dhe një që do të doje të mos e kishe jetuar?
"Ajo që do të doja ta përjetoja përsëri është puntata e parë e programit të parë që bëra në televizion. Quhej "Primo piano". Do të doja ta përjetoja sepse isha aq i mbingarkuar nga emocionet sa nuk mbaj mend asgjë. Do të doja të shihja çfarë ndjeva në atë moment. Sepse atëherë nuk mendoja që tre ditë pas mbërritjes sime në Romë do të isha në televizion dhe do të telefonoja në telefon publik për të thënë: “Baba, pasnesër jam në televizion”. Ajo që nuk do të doja ta përjetoja është kalimi në Mediaset. Ishte një gabim i madh".
Si ndodhi kjo?
"Duhet ta dish që Silvio Berlusconi është një pushtues i madh. Jo vetëm i grave, edhe i burrave. Më deshi drejtor artistik dhe unë i thosha të mos e bënte. Ishin Bongiorno, Corrado, Costanzo. Si mund të bëja unë drejtorin artistik me ato kalibra? Në fakt të gjithë u hodhën kundër, përveç Mike. Shkova ta takoja dhe i thashë: “Mike, më kanë emëruar drejtor artistik”. Dhe ai: “E di, e di”. Unë: “Nuk mendon se unë do të bëj drejtorin tënd artistik? Ti mund të bësh ç’të duash”. “Jo, i dashur, je emëruar drejtor artistik dhe duhet të jesh drejtori im artistik”. I tillë ishte Mike Bongiorno".
Nga të rinjtë ka ndonjë që të pëlqen?
"Cattelan është më i kulturuari nga të gjithë. Është shumë inteligjent, nuk ka fizikun perfekt...Por është i përgatitur, flet një anglishte të përsosur, është i informuar për gjithçka, i shpejtë. Dhe një tjetër që sipas meje mund të bëjë gjëra të mëdha është Bonolis, por shpesh bën programe jo në lartësinë e tij. Pse? Ai është i kulturuar, lexon shumë. Është shumë inteligjent dhe me humor".
Të duket se Fazio është rrezik për demokracinë?
"Për Zotin jo, është një njeri shumë i mirë. Unë jam shpesh i ftuar tek ai dhe duhet të them se është i drejtë, me një respekt shembullor. Po i nënshtrohet një lloj sulmi të përqendruar vërtet të padrejtë, të tepruar".
Si e sheh të ardhmen tënde?
"Pyetje shumë e vështirë që, fatmirësisht, nuk ia bëj vetes, sepse, duke parë moshën, duke parë kalendarin dhe ditët që kalojnë, them: “Çfarë po ndodh? Kur vjen?”.
Motra e zezë?
“Motra e zezë. Shpresoj vonë por jo shumë vonë. Shpresoj të vijë ndërsa unë ende po mendoj, sepse kam vuajtur shumë nga vdekja e nënës sime. Nëna ime vdiq nga Alzheimeri dhe ishin tre vite të tmerrshme, shkatërrues për të dhe për gjithë familjen tonë. Kur dikush duhet të ikë, më mirë të ikë një orë më parë”.
Dëshiron të kthehesh të bësh televizion apo jo? Do të jesh aty më 7 qershor...
“Më 7 qershor, ditën e lindjes sime. Nëse më ofrojnë një gjë interesante po. Që të mos jetë shumë e lodhshme, ama. Sepse, sinqerisht, fiziku ka kërkesat e veta. Do të kthehesha me kënaqësi. Për të treguar, gjënë që di të bëj më mirë”./Corriere della sera
Komente
