Sa herë rrugë të reja çajnë shtigje të shkelura nga këmbë shqiptarësh në shekuj, bashkë me aromën e dheut që gërryhet, të shkëmbit që thyhet, të asfaltit që do të gjarpërojë si shigjetë mes honesh, humnerash, kanionesh, kodrash e malesh, ngrihet në ajër dhe ajo masë ëndrre e përbërë nga dëshira dhe përshpirtje hapsire dhe kohe, e depozituar në grimca të shkëlqyera të një materie të paidentifikuar mbi fije bari, gurë mineralesh e resh puplore. Rrugët në Salari, në Kuç, Nivicë, Gusmar, Bëncë etj, ato në Theth, në Kolonjë, në Përmet, Dardhë, Tamarë, Valbonë, Gramsh, Ishëm, Konispol janë kapilarë të vegjël, të ngushtë, të zinj, të ngadaltë, por të sigurtë, që do të na çojnë të admirojmë bukurinë e madhe që Shqipëria e shqiptarët kanë nga jashtë, për të kuptuar ndoshta edhe pse vonë, se nga e njëjta bukuri jemi gatuar dhe thellë brenda nesh. Këtë bukuri, vëllezërit Frashëri, Migjeni më pas, Fishta, Konica, Poradeci, Kuteli, Agolli, Kadare, të gjithë shpirtërat më elegantë që kjo tokë ka pasur dhe ende ka, dihet, e kanë prezantuar përherë, por, ne kemi vazhduar të bëjmë sikur nuk dëgjojmë, sikur nuk shohim, nuk reflektojmë. Nuk kemi mbyllur veshët dhe sytë ndaj zhurmëmëdhenjve që nuk na lenë kastile të përqendrohemi e të mrekullohemi nga materia që na përbën: Jemi një vend magjik dhe jemi njerëz me një bukuri që ende duhet zbuluar brenda nesh: Shqipëria do të ndihmojë shqiptarët të zbulojnë vetveten si krijesa të rralla në këtë cep të Ballkanit perëndimor.
Sa herë bëjmë një rrugë të re e gjarpërushe nëpër vende të paprekura më parë në Shqipëri, duhet ta konsiderojmë si hyrjen në një katedrale, ku lutjet, dëshirat, përshpirtjet, realizohen nga pemët që askush më parë nuk mund t’i shihte, nga ketrushët që kishin mbetur pa admirues, nga lumenj, livadhe, liqenë që nuk kishin patur kurrë mundësinë të zbusnin njerëz të egërsuar nga smogu, metrat katrorë, rivaliteti e agresiviteti i dendësisë njerëzore nëpër qytete.
a.m./ReportTv.al