Rok-en-rolli është magji në fund të fundit… Dhe kështu… puf… ja ku janë, përsëri në skenë së bashku. Liam dhe Noel Gallagher, vëllezërit thikë të rokut. «Nuk është një stërvitje. Po ndodh, Cardiff». Shkrimet në ekranet gjigante në stadiumin Principality lëvizin mbi një karusel reagimesh sociale dhe titujsh gazetash që pasuan njoftimin e ribashkimit vitin e kaluar.
Atëherë është gjithçka e vërtetë. Pra, kënga e parë mund të jetë vetëm «Hello»: përshëndetja pas 16 vitesh, ose më saktë 5795 ditësh siç llogaritën fansat e Oasis në tërheqje. Ribashkimi më i pritur i shekullit. Dhe nëse duam të vazhdojmë t'i japim kuptim listës së këngëve, pa menduar se është thjesht rock i shkëlqyer, ja «Acquiesce», një pjesë për dy zëra. Në refren Noel këndon «sepse kemi nevojë për njëri-tjetrin, sepse besojmë te njëri-tjetri». Të gjithë bëjnë sikur nuk e mbajnë mend se ai që e shkroi, kur u pyet nëse po i referohej marrëdhënies me vëllain e tij, tha: «Bullshit. Liami ishte i dehur dhe nuk mundi të këndonte refrenin në studio.”
Secili prej 70 mijëve këtu ka nevojë që të gjithë të tjerët të dinë se ato vite kanë kaluar, se nuk do të kthehen, por që për një natë mund të rijetosh ëndrrat dhe iluzionet. «Morning Glory» dhe «Some Might Say» fillojnë menjëherë. Noeli, me një këmishë xhins, e ka shfaqjen në dorë (si dhe një stilolaps që të lë pa fjalë…). Liami është ulur përpara mikrofonit, me një parka të shkurtër që është shenja e tij dalluese, me krahët pas shpine dhe dajren. I thënë kështu, duket si portreti i një umarelli… E megjithatë ai është magnetik si pak të tjerë: para «Cigarettes & Alcohol» ai u kërkon të gjithëve t'i kthejnë shpinën dhe të përqafohen. Askush nuk e kupton pse, por të gjithë i binden. Kjo është ajo që do të thotë të jesh udhëheqës. Liami dhe Noeli janë të distancuar, ka kontakt, pothuajse një gjysmë përqafimi, por, në fund, ata funksionojnë. Së bashku me grupin me Andy Bell, Gem Archer, Paul «Bonehead Arthurs» dhe Joey Waronker. «Supersonic» është një raketë energjie. Liami bën një pushim dhe vëllai i tij më i madh ngjitet në skenë me atmosferat më të buta të këngëve «Talk Tonight», «Half the World Away» dhe «Little By Little».
Në këto vite, Noelit iu desh të bënte gjithçka vetëm. Në vitin 2009, në Paris, ndodhi ndarja. Edhe një grindje tjetër, Liam kishte marrë një kitarë në dhomën e zhveshjes, e kishte rrotulluar, duke i prekur fytyrën tjetrit. Kush ishte larguar. Koncerti u anulua. Grupi u shpërbë. Që atëherë, ngacmime, indiferencë, helm, intolerancë. Dhe një vrimë e lënë në rock. Agjërimi kishte lënë aq shumë dëshirë tek fansat saqë kur zyra e biletave u hap për datat e para në Mbretërinë e Bashkuar dhe Irlandë, 10 milionë kërkesa vërshuan nga 158 vende për 900 mijë bileta dhe çmimet, për shkak të çmimeve dinamike grabitqare, shpërthyen deri në 500 euro edhe pa ndërhyrjen e reklamuesve. Dhe pastaj data të tjera, tani janë 41 gjithsej nga tani deri në fund të nëntorit në Amerikën e Veriut dhe të Jugut, Azi dhe Oqeani. Evropa ndoshta do të mbërrijë në verën e vitit 2026. Cardiff është pushtuar nga stuhia, 150 mijë njerëz në dy ditë. Trenat nga Londra janë të mbushur plot, njerëz nga e gjithë bota, familje me fëmijë që nuk kishin lindur kur Oasis u shpërbë, birra në valixhe, bluza vintage dhe kapele peshkatarësh. Liam është rikthyer dhe “Stand By Me” është një refren plot dashuri dhe djersë. Sa shumë njerëz hidhen në audiencë… “Live Forever” i është dedikuar Diego Jotës, futbollistit të Liverpoolit që ndërroi jetë së fundmi. “Rock’n’Roll Star” çon në bise që nuk zënë robër: “Don’t Look Back in Anger”, “Wonderwall” dhe “Champagne Supernova” janë himne brezash edhe pa kokainë.
Oasis performs "Wonderwall" at the reunion tour pic.twitter.com/kK1o6pdW5C
— Variety (@Variety) July 4, 2025
Shfaqja ishte një rikthim në vitet '90, vitet e Britanisë së ftohtë, të Londrës si qendra e botës: roku u rikthye në top lista me sfidën Blur-Oasis, Tony Blair që lançonte një model të ri të krahut të majtë, Gordon Ramsay dhe shefat e kuzhinës yje që nuk ishin më kuzhinierë të pjekur të së dielës, letërsia pop e Nick Hornby dhe Irwine Welsh po pushtonte libraritë, Damien Hirst po pushtonte ankandet e artit. Shtylla kurrizore e koncertit janë dy albumet e para kryevepra: «Definitely Maybe» (1994) dhe «(What’s the Story) Morning Glory (1995, edicioni festiv do të mbërrijë në vjeshtë)». Për një natë, përballë Brexit-it, Keir Starmer dhe urbanit të disponueshëm, yjet e rokut dhe rollit janë ende ata që janë.
///Corriere
Komente
