Netanyahu hodhi zarfin që nuk e kishte hedhur ende në Gaza, duke e shtyrë Izraelin drejt një "pushtimi masiv" të Rripit të Gazës. “Vetëm në këtë mënyrë do ta mposhtim Hamasin dhe do t’i marrim pengjet mbrapsht,” është bindja e kryeministrit – një bindje që, pas 18 muajsh lufte shkatërruese dhe të pafundme, pak veta e besojnë ende.
Emri biblik i zgjedhur për operacionin është “Qerret e Gideonit”, si gjykatësi izraelit që mundi ushtrinë midianite pesë herë më të madhe: do të përfshijë mijëra ushtarë rezervë, të cilët nuk janë aspak të kënaqur me vendimin, dhe do të çojë në zhvendosjen e miliona palestinezëve. Është një ultimatum për Hamasin, që do të hyjë në fuqi nëse nuk arrihet një marrëveshje për lirimin e pengjeve brenda dhjetë ditësh, pra kur të mbyllet “dritarja e mundësive” që sjell udhëtimi i Donald Trump në Arabinë Saudite, Katar dhe Emiratet e Bashkuara Arabe, i cili përfundon më 16 maj.
Kështu, jemi kthyer te projekti i pushtimit të atyre 365 kilometrave katrorë të tokës së torturuar palestineze – një projekt që ka qenë gjithmonë dëshira e së djathtës ekstreme mesianike që mbështet qeverinë e Netanyahut – edhe pse ende nuk është e qartë nëse pushtimi do të jetë i plotë apo i pjesshëm, i përkohshëm apo i përhershëm. Ushtria përpiqet ta minimizojë këtë duke deklaruar se operacioni nuk do të prekë zonat ku dyshohet se mbahen pengjet dhe flet vetëm për zgjerimin e zonave tampon, si ajo në jug që ka përfshirë qytetin e Rafahut, ku banorëve të Gazës nuk u lejohet të hyjnë apo të jetojnë.
Në këto orë, politika izraelite po zgjedh me kujdes fjalët që dëshiron të shohë në titujt e gazetave, për të sinjalizuar një ndryshim ritmi që rikthen në skenë arkitravën e famëkeqe të “Planit të Gjeneralit”, të konceptuar nga ish-këshilltarja e sigurisë Giora Eiland dhe i lënë në sirtar vetëm falë kundërshtimit të Presidentit Biden.
Ky është Plani Netanyahu, i sugjeruar nga udhëheqësit e forcave të armatosura dhe i miratuar të dielën në mbrëmje nga një Këshill i Sigurimit ku fluturojnë vetëm skifterët, e jo pëllumbat. Strategjia ushtarake ndryshon: nga bastisjet e synuara, ajo kalon në “pushtimin e territorit dhe ruajtjen e pranisë izraelite në Gaza”. Me rrezikun – të pranuar nga Shefi i Shtabit Eyal Zamir, shpikësi i Planit – të humbjes së pengjeve. Por qeveria ka vendosur: një skenar që deri tani ishte shmangur, po hapet për Gazën.
“Popullsia do të zhvendoset për të siguruar mbrojtjen e saj,” paralajmëroi Netanyahu, duke shkaktuar zemërim nga Bashkimi Evropian dhe Kombet e Bashkuara. Banorët e Gazës do të detyrohen të përqendrohen në zonën qendrore të Rripit, midis Khan Yunis dhe Deir Al Balah, dhe të largohen nga pjesa veriore, ashtu siç parashikonte projekti i Eiland, i cili nuk u zbatua kurrë për shkak të shkeljeve të qarta të të drejtave që ai përfshinte.
Gjatë mbledhjes së Këshillit të Sigurimit ndodhi një përplasje mes ‘skifterëve’ dhe më ‘skifterëve’: nga njëra anë Gjenerali Zamir, nga ana tjetër Itamar Ben-Gvir, Ministri i Sigurisë Kombëtare dhe pishtar i së djathtës ekstreme. Tema e debatit ishte ndihma humanitare, e ndërprerë prej dy muajsh për shkak të një bllokade totale. Faza e re përfshin shpërndarjen e ushqimit, ilaçeve dhe karburantit përmes kompanive private të huaja për të shmangur çdo ndërhyrje të mundshme nga Hamasi.
Të gjithë ministrat ranë dakord, përveç Ben-Gvirit, i cili deklaroi: “Pse duhet t’i japim diçka? Ata kanë ushqim të mjaftueshëm.” Në atë moment, Shefi i Shtabit shpërtheu: “Këto ide na vënë të gjithëve në rrezik.” Gjenerali e di mirë se sa më shumë palestinezë të lihen të vdesin urie, aq më shumë do të rritet zemërimi ndaj kujtdo që në Rrip vesh uniformën e shtetit hebre. Netanyahu më pas e qortoi Zamirin: “Më falni, çdo ministër këtu mund të shprehë mendime. Nëse ministrat thonë gjëra që janë kundër ligjit, është detyrë e Prokurorit të Përgjithshëm t’u sqarojë atyre se çfarë kërkon ligji.”
Prokurori ishte i pranishëm dhe, sipas të pranishmëve, përsëriti: “Sipas rregullave, Izraeli është i detyruar të lejojë hyrjen e ndihmës humanitare.” Ben-Gvir u përpoq të përgjigjej përsëri (“Që kur jemi të detyruar t’u japim ndihmë atyre që na luftojnë?”), por fjala e fundit i shkoi Gjeneral Zamirit, i cili bëri të ditur se nuk kishte ndërmend të përdorte ushtarë për të shpërndarë ushqim, në mënyrë që të mos i ekspozonte ata ndaj rreziqeve. “Dhe ky është fundi i historisë,” përfundoi ai./La Repubblica
Komente
