Në fakt, hierarkia e do që krahasimi të bëhet mes zotit Luli Basha dhe zonjës Monika Kryemadhi. Por kjo e fundit, jo pa qëllim dhe ndoshta mençurisht, ka zgjedhur të mos marrë shumë rol në simfoninë e qarjes për vrasjen e koalicionit, si taktikë të Edi Ramës për të dëmtuar opozitën. Me siguri që ka menduar se është më mirë të bërtasësh “me koalicion, pa koalicion, shoferi ynë është kampion”, se sa të ankohesh për humbjen një vit para zgjedhjeve.
Kur i shikon bashkë dhe i dëgjon si flasin, të krijohet idea se kanë 20 vjet që mendojnë dhe veprojnë njësoj, aq të ngjashëm dhe të sinkronizuar duken sot zotërinjtë Bardhi dhe Vasili. Dhe duhet të mos kesh qenë asnjë ditë në Shqipëri dhe të mos kesh lexuar asnjë lajm për të në dy dekadat e fundit, që të besosh se këta i janë betuar realisht njëri-tjetrit për besnikëri deri sa vdekja një ditë t’i ndajë.
Po le ta lëmë pas krahëve historinë e flirteve politike në Shqipëri dhe të trajtojmë vetëm problemin e koalicioneve.
Gaz Bardhi dhe Petrit Vasili mund të ketë dhjetëra cilësi të ngjashme, por kur flasin për këtë çështje nuk mund të jenë kurrësesi të dy njësoj. Për faktin e thjeshtë, se nuk kanë të njjëtën përgjegjësi dhe nuk janë sjellë njësoj në të shkuarën e afërt dhe të largët me këtë temë.
Tre vjet më parë Gaz Bardhi nuk e lejoi Petrit Vasilin që të bënte koalicion, qoftë edhe me vetëm PDIU-në, pa llogaritur plot parti të tjera më të vogla që ishin të gatshme të hipnin në trenin e Ilir Metës, ngaqë u gjendën papritur si peshku pa ujë. Ishte koha e shpërthimit të dashurisë së paharrueshme të 17 majit, kur me firmën e Edi Ramës dhe Lulzim Bashës koalicionet u ndaluan, jo me ligj, por me marrëveshje, në kapërcim flagrant të Kushtetutës dhe të Kodit Zgjedhor.
Dhe pyetja është, a ishte e njëjta nevojë e popullit për të pasur patjetër parti të bashkuara në koalicione edhe atëherë, apo kjo gjë ka vlerë vetëm për tani? Kjo sigurisht që vlen vetëm për zotin Bardhi, sepse zoti Vasili nuk ka pse ngatërrohet, si viktimë që ka qenë në atë kohë. Nëse po, atëherë zoti Bardhi duhet t’i kërkojë falje një herë zotit Vasili për atë që i bëri para tre vjetësh dhe pastaj të vazhdojnë me konferencën e përbashkët të shtypit.
Ndryshe i bie që nevoja e popullit dhe fatet e demokracisë në Shqipëri qenkan të lidhura vetëm me humorin e Lulzim Bashës. Kur ky i ndaluaka koalicionet bashkë me Edi Ramën, nuk paska problem, por gjithë të tjerët duhen të futen në rresht dhe të mos bëjnë zë. Ndërsa kur këtij iu dashka patjetër aleanca parazgjedhore dhe e pandryshuar me formulën që i duhet, shkoka gjaku në gju të kalit, po të mos i plotësohet.
Ndaj edhe stonon shumë kjo qarja me dy zëra e Petrit Vasilit dhe e Gaz Bardhit sot. Sepse i pari, të paktën është koherent me qëndrimet politike, koalicion donte atëherë, koalicion do edhe tani. Njësoj si Edi Rama, që kundër ishte atëherë, kundër është edhe tani.
Kurse Gazi i shkretë nuk e ka këtë luks, sepse tre vjet më parë ishte në prehërin dhe në qeverinë e Edi Ramës, duke pasur të njëjtat qëllime dhe objektiva me të, kurse tani thjesht ka ndërruar portat.
