Përfshirja ushtarake amerikane në rezistencën ukrainase kundër pushtimit të rifilluar rus, që nga 24 shkurti 2022, ka qenë masive dhe me të vërtetë jetike që në fillim.
Nuk është e çuditshme që edhe sot Volodymyr Zelensky përsërit se “pa ndihmën amerikane do ta humbnim luftën”. Në një investigim të zhvilluar nga New York Times tregon si kurrë më parë, rëndësinë e aleancës së SHBA-ve për Kievin.
Një aleancë që nuk përbëhet vetëm nga topa, raketa Himars apo Atacms, por edhe këshilla të inteligjencës, strategjike dhe taktike. Në çdo fazë të konfliktit, Pentagoni ishte vërtet “vëllai i madh” i gjeneralëve ukrainas, shumë prej të cilëve janë trajnuar dikur në akademitë e vjetra ushtarake sovjetike.
Historia thekson gjithashtu ndarjet serioze të brendshme në Ukrainë, përplasjen kokë më kokë midis Zelensky dhe ish-shefit të tij të shtabit, gjeneralit Valery Zaluzhny, aq sa ky i fundit u pushua nga puna në shkurt të vitit 2023. Përçarje që, megjithatë, duket se kanë minuar efikasitetin e Ukrainës dhe madje edhe efektet e kontributit të SHBA-ve.
Këto janë pikat më të rëndësishme të investigimit:
1. Ndihma e SHBA-ve kishte për qëllim të kundërbalanconte epërsinë ruse për sa i përket numrit të ushtarëve dhe armëve. Për ta bërë këtë, Pentagoni formoi Task Force Dragon, e cila ishte me seli në bazën amerikane në Wiesbaden, Gjermani. Çdo mëngjes oficerët e tij kishin për detyrë t’u siguronin ukrainasve objektiva për të goditur sipas prioritetit. Amerikanët siguruan gjithashtu koordinata GPS, imazhe, detaje logjistike dhe përgjime të komunikimeve ruse.
2. Roli themelor i artilerisë amerikane dhe veçanërisht i sistemeve raketore Himars, të cilat drejtoheshin me satelit dhe mundën menjëherë të shkatërronin forcat sulmuese ruse së bashku me qendrat e tyre komanduese.
3. Administrata Biden u përpoq gjithmonë të jepte vija të kuqe për të kufizuar ndërhyrjen e saj. Uashingtoni këmbënguli se nuk po sulmonte Rusinë, por donte të ndihmonte Ukrainën të mbrohej. Biden ka dashur gjithmonë të shmangë konfrontimin e drejtpërdrejtë me Putinin dhe mbi të gjitha mes NATO-s dhe rusëve. Por më pas, me kalimin e kohës, vijat e kuqe u zbehën dhe, për shembull, këshilltarët ushtarakë amerikanë u lejuan të shkonin në tokën ukrainase.
Amerikanët gjithashtu kaluan informacione për forcat ruse në Krime dhe lehtësuan sulmet me dronë ukrainas mbi anijet ruse në portin e Sevastopolit. Edhe pse fillimisht nuk donin që ukrainasit të fundosnin Moskva-n më 12 prill 2022, e cila ishte flamuri i Flotës ruse të Detit të Zi. Në janar 2024, me Operacionin Lunar Hail, amerikanët i detyruan rusët të zhvendosnin pajisjet e tyre të rënda nga bazat e tyre në Krime.
4. Një vijë tjetër e kuqe u thye kur, për të mbrojtur Kharkivin në pranverën e vitit 2024, amerikanët lejuan ukrainasit të qëllonin mbi bazat në territorin rus. Më pas u siguruan koordinatat e bazave të trupave të Koresë së Veriut në rajonin e Kursk. Më në fund, ukrainasit arritën të godasin bazat e kontingjenteve ruse që sulmonin në Donbass.
5. Rivalitetet e brendshme ukrainase ishin të forta dhe aq serioze sa ndikuan në ndihmën e SHBA-ve. Përplasja më e rëndë ishte midis Zelensky-t dhe Zaluzhny-t. Në verën e vitit 2023, kundërofensiva e shumëpritur ukrainase u koordinua midis Zaluzhny dhe amerikanëve për të sulmuar qytetin e Melitopol.
Një operacion që synonte të ndante në dysh zemrën e pushtimit rus në zonat jugore të vendit dhe më pas të çlironte edhe Mariupolin. Por tashmë Zelensky po mbështeste numrin dy të ushtrisë, gjeneralin Oleksandr Syrsky, me synimin për të pushuar Zaluzhny-n që ishte bërë shumë popullor.
Syrsky më pas përqendroi përpjekjet e tij në qytetin e rrethuar të Bakhmutit. Përfundimisht, ndarja e forcave shkaktoi dështimin e ofensivës. Pastaj Syrsky mori drejtimin nga Zaluzhny. Por që nga vera e vitit 2023, marrëdhëniet midis zyrtarëve amerikanë dhe ukrainas janë bërë shumë më të ftohta./ Corriere della Sera
Komente
