Pallati nr. 13 e kishte humbur qetësinë. Virusi po ua hiqte mendjen. Ndaj, kryesia u mblodh dhe vendosi unanimisht që e para gjë që duhej të bënin për të gjetur paqe ishte të ndërronin numrin e pallatit. Që nga sot e tutje, pallati do të mbante numrin 113.
Xhemili bënte uf e puf nëpër shkallë. Leta e pa që ecte poshtë e lart si në makth dhe i foli, sigurisht duke mbajtur distancë.
-Ca fol mi gru? – ia ktheu Xhemili duke hedhur stërkala pështyme.
Leta u largua sikur ta kishte prekur djalli. Ky është i cmendur, tha ajo me vete, ndërsa nxitoi hapat drejt marketit të lagjes. Burra e gra mbledhur përpara tij i kujtuan rradhat për qumësht e vajgur në kohën e Enverit. Atëherë në rradhë qëndronte i ati, pasi kthehej nga puna dhe hera – herës edhe duar bosh. Por nuk u bënte përshtypje. Ashtu iu ndodhte edhe fqinjve të tjerë. Rradha me burra e gra me maska e doreza dukej edhe më e gjatë nga një qetësi bizarre që bie në rastet kur askush, dhe plotësisht, nuk e di se cfarë do të ndodhë caste, apo ditë më vonë. Përpara se të nisej për në market Leta kishte bërë një listë, por nga nxitimi e kishte harruar lart në shtëpi, bashkë me telefonin celular. Të kthehej nuk ia vlente, sepse rradha po merrte trajta të një loje Monopoly.
Kur më në fund i erdhi rradha mbushi qeset me ushqime nga ato që duheshin përditë por edhe me ëmbëlsira që ndryshe nuk do t’i kishte futur në shtëpi. Fëmijët donin të hanin kur rrinin brenda, e sidomos në ca rrethana që as nuk ishin parë a dëgjuar ndonjëherë. Iu kujtua 97-a. Atëherë ajo dashurohej me Gimin dhe breshëritë e armëve iu shërbenin si stimulues seksual. Kur arriti tek arka për pagesën, kontrolloi xhepat dhe iu drejtua arkëtarit.
-Më thuaj kur të bëhen 5 mijë lek se mos kam marrë më shumë.
-Mos e vrit mendjen, por nuk besoj.
Me qeset në dorë morri rrugën drejt pallatit që ndodhej vetëm dy pallate larg marketit. Qeset iu dukën plumb të rënda. s’do mend, tha me vete. Kështu si je ngarkuar ti si gomar!
Derën e ashensorit e shtypi më bërryl, ndonëse në duar mbante doreza. O Zot c’na gjeti mërmëriti.
-Tani e gjetët ju t’i lutein t’Modhit.
Fjalët e Xhemilit që ende vazhdonte ecejaken në korridorin e katit të parë të pallatit e hodhën përpjetë.
-Aman Xhemil, se desh më ranë qeset nga duart.
-E mi nusja Gimit, se s’ishit msu me torbe! Ja u njit qeset shoferi. Punët ua bo puntorja. Nji ke erdh dita me bo ne ju ca pun’.
-Po pse pishën nga ke mbajtur ti neve?-ia ktheu Leta e inatosur Xhemilit. Fatmirësisht ashensori zbriti dhe ajo u ngjit.
-Ca ke që i bie ziles sikur po shëmbet bota?- tha Gimi, duke i hapur derën.
-Nuk e sheh që u këputa nga krahët! ju rrini brenda, ju. Njëri në divan, ai tjetri nga dhoma me Playstation. Tjetri me mesazhe me shoqet…
-Qetësohu grua se vetë na the: Mos zbrisni! Mos dilni! Shkoj vetë në Pazar.
- E mirë, mirë, por mos më imito- tha Leta dhe vendosi qeset në tokë.
- O ma, lëri këpucët jashtë te dera. Më dërgoi një shok një video nga Italia. Kështu përhapet virusi nga toka.
- Ju I shkritë mësimet dhe tani u bëtë ekspertë virozash- ia priti Gimit të birit.
-O ba, po ca thu! Kshu thon të gjithë. Le që ku merrni vesh ju? Ju jeni që në kohën e Enverit.
-Pse sipas teje u dashka të vdesim ne që qenkemi të “kohës së Enverit”? Apo ta bëjmë hashtag që të jemi në modë?
- O ma, gjithcka do shkojë mirë! Tutto andra bene!- u hodh Lajëni, djali më i vogël i familjes, i cili edhe gjuhën amtare e përdorte vetëm kur donte të hante.
Leta me Gimin nisën të vendosin ushqimet sa në dollap, sa në frigorifer.
-Kot i paske blerë këto makarona. Kishim pesë pako. Po letër higjienike bleve?
-Pse grindesh kot? Letër higjenike nuk bleve zotrote dje! Apo ato që ble unë janë teprime, dhe të të tuat janë shpenzime. Na lër rehat aman.
-Si do ta shtyjmë brenda thuaj?- foli Gimi me gjysëm zëri duke vendosur miellin në dollap, ku gjendeshin edhe tri pako të tjera me miell. Kësaj here nuk bëri asnjë koment, sidomos për miellin. Në familjen e tyre askush nuk e përdorte miellin.
- Ti fol për vete se unë kam plot punë. Kush do t’ju lajë, do t’ju gatuajë…
-O ma, po lavatricja do t’i lajë rrobat, sikur do t’i lash ti…
-Ashtu thua? Po për t’I hekurosur?
-E kush do dali jashtë? I veshim edhe pa hekurosur.
-Po për të ngrënë, e për të fshirë si do t’ia bëni?
Biseda në familjen Tagani vazhdoi me këto tone deri në mbrëmje. Atëherë kur të gjithë ishin lodhur nga dita e parë e mbylljes në shtëpi. Mëngjesi i ditës së dytë e gjeti familjen gjithë edukatë dhe mirësjellje. Gimi ishte ngritur i pari dhe u kishte shtrydhur fruta. Eldi, djali i madh po bënte sanduice. Letës iu duk vetja gati si në piknik. Pas mëngjesit, burrë e grua pinë nga një kafe bashkë në sallonin e madh.
-Mos e ke lëvizur ti këtë vazon? – e pyeti Leta Gimin.
-As që bëhet fjalë. Më njeh ti mua! Unë sot po e shoh vazon, jo më ta shtyj.
-Këta kolltukët duhen ndërruar- vijoi Leta.
-Ashtu? Po ja të marrim pak në telefon të na i sjellin nga Italia- e ngacmoi Gimi.
-Ti nuk merr asgjë seriozisht. Sikur thashë unë t’i ndërrojmë nesër.
-Të njoh unë ty, kur nxjerr ndonjë gjë nga goja ti “nesër” duhej të ishte një javë më parë.
Dita e dytë e mbylljes në shtëpi vijoi gati-gati si e para. Djemtë nëpr dhoma. Burrë e grua në divane. Telekomanda u kthye në mjetin më të dobishën në familje.
-Kam tërë ditën që vij vërdallë, hyj e dal në banjo dhe nuk e gjej se cfarë më duhet?- tha Leta nga fundi i ditë së tretë në karantinë.
-Epo derisa nuk e gjen, domethënë që nuk të duhet.
Gimi po qëronte një kokërr mollë. Djemtë po hanin croissant. Fjala brioche ishte ndaluar në familje që me rënien e virusit.
-Ua, ua e gjeta!-thirri Leta.
-Shyqyr që e gjete. Po cfarë gjete?
-Krehërin. Krehërin kërkoja.
