Pasioni i dytë i shkrimtarëve? Do t'ju habisë të dini se një numër i madh shkrimtarësh ishin të dashuruar dhe kujdeseshin për macet. Përveç grave dhe jetës së shkrirë; më poshtë do t'ju ofrojmë një mori shkrimtarësh që i donin miqtë e tyre me katër këmbë.
Shumë vepra lindën pikërisht falë këtyre maceve që janë bërë, në një farë kuptimi, pothuajse mjetet për të treguar ndjenjat dhe emocionet. Pasioni atëherë jo vetëm për njerëzit e thjeshtë, por edhe për shkrimtarët.
Miqtë besnikë
Kur studentët e tij e pyetën Leonard Huxley -n se cili ishte sekreti i suksesit të tij, ai u përgjigj: "Nëse doni të shkruani, mbani një mace afër". Ernest Hemingway ishte një “djalë mace” i vërtetë. Me sa duket, nuk ishte shumë e vështirë të jetosh me kolonitë e maceve; më i famshmi në zotërimin e tij quhej Snowball.
Një tjetër shkrimtar që i pëlqente t'i përkushtohej maceve ishte Pablo Neruda, i cili madje i kushtoi një ode maces së tij. Por, mund të themi me siguri se ai nuk ishte i pari: Charles Baudelaire, William Wordsworth, por edhe Torquato Tasso dhe Francesco Petrarca, u kushtuan vepra maceve të tyre.
Me rastin e Ditës Ndërkombëtare të Maceve, ja dhjetë poezitë më të bukura kushtuar nga poetët më të mëdhenj të letërsisë kësaj kafshe enigmatike
Nga Bukowski në Kerouac
Charles Bukowski kishte gjithashtu një mace të cilën e quajti Factotum - sipas titullit të një prej koleksioneve të tij. Shkrimtari vlerësoi shumë edhe macet dhe në veçanti përtacinë e tyre të ëmbël, madje u kushtoi një poezi: “Macet e mia”. Tike, nga ana tjetër, është emri i mikut 4-këmbësh të një tjetër shkrimtari të famshëm amerikan: Jack Kerouac. Kjo mace është paraqitur edhe në një nga romanet e tij, "Big Sur". Pavarësisht nga shpirti i tij rebel, edhe ai i donte këto mace.
“Macet janë qenie që jetojnë dhe marrin frymë dhe është një gjë e trishtueshme kur vini në kontakt me ndonjë qenie tjetër: sepse shihni kufizime, dhimbje dhe frikë, vdekje përfundimtare. Kontakti do të thotë këtë. Dhe e kuptoj këtë kur prek një mace dhe e gjej veten me lot që më rrjedhin në fytyrë "janë fjalët e William Burroughs, gjeniut të padisiplinuar të "Një majmun në shpinë"
