Shteti Islamik mori përgjegjësinë për sulmin në Moskë brenda pak orëve: “Luftëtarët e Shtetit Islamik sulmuan një tubim të madh të krishterësh në qytetin Krasnogorsk, në periferi të kryeqytetit rus, Moskë, duke vrarë dhe plagosur qindra njerëz dhe duke shkaktuar dëme të mëdha në vend dhe më pas u tërhoqën të sigurt në bazat e tyre”. Por nënshkrimi i Shtetit Islamik ishte tashmë në fakt në videot që erdhën nga atriumi i teatrit ‘Crocus’ mbrëmë: një ekip prej të paktën pesë burrash me pushkë sulmi dhe çanta shpine plot me municione që lëviznin me shpejtësi dhe vrisnin civilët teksa ata i dilnin përpara, si në një sekuencë të pafund ekzekutimesh në vend.
Një operacion klasik sulmi kundër kalimtarëve të pambrojtur i kryer nga vullnetarë Inghimasi, një fjalë arabe që tregon milicët që nisen në një mision dhe pranojnë mundësinë për të vdekur dhe për t'u bërë dëshmorë, por që nuk e marrin si të mirëqenë se do të marrin fund, të paktën jo menjëherë. Dhe në fakt ndonjëherë ata arrijnë të zhduken, siç ndodhi dje, dhe të kthehen në vendet e tyre të fshehta - nga ku do të nisen për operacione të tjera terroriste derisa herët a vonë të rrëzohen.
Është një taktikë që ndryshon nga ajo e zakonshmja, ajo e sulmuesve që mbajnë eksploziv dhe shpërthejnë veten, sepse ata që e adoptojnë duan të shkaktojnë numër më të madh të humbjeve në vende të ndryshme dhe kështu të rrisin edhe më tej nivelin e kaosit dhe të frikës. Sulmi i madh në Mumbai në nëntor 2008, i kryer nga ekipe të një grupi pakistanez ideologjikisht të ngjashëm me Shtetin Islamik dhe sulmet e shumta në Paris në nëntor 2015 – duke përfshirë atë në sallën e koncerteve Bataclan – të vijnë në mendje.
Duhet të kemi kujdes për “pse tani”. Kur Shteti Islamik në janar dërgoi dy sulmues për të hedhur në erë veten në Kerman, Iran, mes turmës që festonte përvjetorin e katërt të vrasjes së gjeneralit Qassem Suleimani, pati një tundim të menjëhershëm për ta lidhur atë masakër – 94 njerëz të vdekur – me luftën në Rripin e Gazës dhe tensionin në Lindjen e Mesme. Por grupi ekstremist vepron dhe arsyeton sipas kohës dhe kategorive të veta, dhe godet nga oportunizmi: sulmon kur mundet. Shteti Islamik ka kërcënuar Moskën për shumë vite dhe kur më në fund identifikoi një mënyrë për të futur pesë ose gjashtë vullnetarë vetëvrasës të armatosur me pushkë dhe municion në kryeqytetin rus, ai e shfrytëzoi atë, pa marrë parasysh të gjithë skenarin rreth tij, pushtimin e Ukrainës, zgjedhjet ruse të përfunduara së fundmi, zgjedhjet presidenciale amerikane në nëntor dhe për më shumë: xhihadi lufton duke menduar për dekada, jo për muaj.
Sa për "kush", duhet theksuar se më 7 mars FSB-ja, shërbimet ruse të sigurisë, vranë dy burra kazakë nga i ashtuquajturi Ëilayat Khorasan, divizioni afgan i Shtetit Islamik i njohur edhe me akronimin anglez ISKP, në një fshat në rajonin e Kaluga, në jug të Moskës, sepse ata po planifikonin një sulm kundër një sinagoge. Në të njëjtën ditë, ambasadat amerikane dhe britanike kishin lëshuar paralajmërime për mundësinë e sulmeve të kryera nga ekstremistët në Moskë, përfshirë në sallat e koncerteve: këto paralajmërime zakonisht lindin nga përgjimet.
Është e mundur që pas vrasjes së dy burrave, Shteti Islamik afgan të ketë komunikuar me një tjetër qelizë të fshehur në Rusi dhe të jetë dëgjuar nga shërbimet sekrete amerikane. Burimet e inteligjencës i thanë CNN dje se kishte informacione "mjaft specifike" që nga nëntori se Shteti Islamik, veçanërisht seksioni afgan, po përgatiste një sulm kundër Rusisë. Vilayat Khorasan bazohet në një grup të madh rekrutësh që mund të udhëtojnë në territorin rus me lehtësi. Një kanal Telegram afër shërbimeve ruse ofron tre emra të dyshuarve nga Ingushetia: Gurajev Amirkhan i lindur në 1989, Adam Ozdoev i lindur në 1987 dhe Tsuroev Zelimkhan i lindur në 2000.
Shkruar nga Daniele Ranieri, marrë nga 'La Republica'
