Jam duke udhëtuar në Japoni dhe nga këtu po përpiqem të përmbledh një pamje të përgjithshme të reagimeve më domethënëse. Në këtë pjesë të botës ndodhen disa nga partnerët më të mëdhenj tregtarë të Shteteve të Bashkuara. Azia ka superfuqi të globalizimit si Kina, Japonia, Koreja e Jugut, Vietnami, Tajvani, India, Indonezia. Nuk po reagojnë si një bllok i bashkuar, përkundrazi.
Reagimi më i rëndësishëm është ai i Kinës. Po nxjerr elementët kyç:
Së pari, qeveria e Xi Jinping dëshiron të theksojë: ne nuk jemi aspak të befasuar, nuk jemi kapur në befasi, e prisnim këtë. Mund të jetë ky një reflektim tipik i një qeverie autoritare që kërkon të bindë për përgatitjen e saj; por ndoshta ka edhe një farë të vërtete, kinezët e kanë kuptuar Trump-in më mirë se europianët.
Së dyti, Republika Popullore zgjedh rrugën e retorsioneve: tarifë për tarifë.
Së treti, i jep një paralajmërim Amerikës: nuk mund të bësh vërtet pa ato që prodhojmë ne.
Së katërti: nëse Amerika tërhiqet nga globalizimi, Pekini paraqitet si kandidat për ta zëvendësuar atë si qendër e një sistemi të ri marrëdhëniesh.
Por risia më e madhe ndodhet në fund: Xi Jinping duket se po pajtohet me idenë se, duke mos mundur më të mbështetet te kërkesa amerikane, ka ardhur momenti që më në fund të shtyjë konsumin e popullit të vet. Kjo, në një farë kuptimi, është ekuivalenti kinez i asaj që Friedrich Merz synon të bëjë në Gjermani: të ndryshojë modelin e zhvillimit, të kalojë nga një rritje e nxitur nga shitjet jashtë vendit në një rritje të mbështetur nga konsumatorët e vet.
Ja një nga burimet autoritare prej nga kam nxjerrë këto të dhëna. Është editoriali më i fundit i Quotidiano del Popolo, organi zyrtar i Partisë Komuniste Kineze, i kushtuar tarifave të Trump-it. Duhet lexuar me kujdes, duke pasur parasysh dozën e pashmangshme të propagandës, por është një thesar me informacione të dobishme. Më poshtë janë pjesët që, sipas mendimit tim, janë thelbësore në këtë analizë kineze:
“Eksportet tona drejt Shteteve të Bashkuara, si përqindje ndaj totalit të eksporteve, janë ulur nga 19,2% në vitin 2018 në 14,7% në vitin 2024, që do të thotë se një reduktim i eksporteve drejt SHBA nuk do të ketë një ndikim shkatërrues në ekonominë tonë në tërësi. Shumë produkte amerikane kanë një varësi të lartë nga Kina. Aktualisht, SHBA-të varen nga Kina jo vetëm për shumë mallra konsumi, por edhe për produkte investimi dhe ndërmjetësuese, me një varësi që kalon 50% në disa kategori, gjë që e bën të vështirë të gjenden alternativa në tregun botëror në afat të shkurtër. Edhe pse tregjet ndërkombëtare në përgjithësi e konsiderojnë abuzimin me tarifat nga ana e SHBA si tejkalim të pritshmërive, Komiteti Qendror i Partisë e kishte parashikuar tashmë këtë valë të re kufizimesh dhe shtypjeje ekonomiko-tregtare nga SHBA ndaj Kinës, duke vlerësuar ndikimin e mundshëm dhe duke përgatitur plane reagimi me kohë dhe burime të mjaftueshme. Politika jonë fiskale ka treguar nevojën për të rritur intensitetin e shpenzimeve dhe për të përshpejtuar ritmin e tyre, me hapësira për zgjerim të mëtejshëm të deficitit publik, nëse është e nevojshme. Do të forcojmë konsumin e brendshëm me masa të jashtëzakonshme… Në të njëjtën kohë, do t’u bëjmë thirrje Shteteve të Bashkuara të korrigjojnë praktikat e tyre të gabuara dhe të konsultohen me Kinën dhe vende të tjera në mënyrë të drejtë, me respekt dhe në mënyrë reciproke për të zgjidhur divergjencat tregtare. Si një fuqi globale përgjegjëse, duhet ta kthejmë presionin në motivim, duke e konsideruar reagimin ndaj SHBA-së si një mundësi strategjike për të përshpejtuar ndërtimin e një modeli të ri zhvillimi, për të promovuar një zhvillim cilësor dhe për të lehtësuar rregullimin strukturor të ekonomisë, duke kontribuar me stabilitetin tonë në zhvillimin e ekonomisë globale. Përballë ngushtimit të vazhdueshëm të hapësirës tregtare nga SHBA për shkak të tarifave të larta, duhet të trajtojmë gjithnjë e më shumë zgjerimin e kërkesës së brendshme si një strategji afatgjatë, duke synuar ta bëjmë konsumin forcën kryesore shtytëse dhe stabilizuese të rritjes ekonomike, duke përfituar nga përparësitë e tregut tonë ultra të gjerë.”
Një përmendje të shkurtër për vendet e tjera të rajonit: të gjitha – madje edhe ato më pro-amerikane si Japonia, Koreja e Jugut, Tajvani – dënojnë tarifat e Trump-it. Por përveç Kinës, asnjë shtet tjetër aziatik i rëndësishëm nuk reagon me kundër-tarifa apo masa të tjera hakmarrëse. Përkundrazi, Vietnami ishte i pari që “kapitulloi”, duke zeruar tarifat e veta me shpresën se Trump do të bëjë të njëjtën gjë.
Tajvani ka dërguar një delegacion (gjysmë të fshehtë, pasi nuk ka marrëdhënie diplomatike zyrtare) për të negociuar. Japonia dhe Koreja e Jugut gjithashtu synojnë dialogun dhe shpresojnë të marrin mëshirë në këmbim të disa lëshimeve.
India është një rast më vete: si kryeministri izraelit Netanyahu (udhëheqësi i parë i huaj që u takua me Trump-in pas “D-Day”-t të tarifave), edhe Narendra Modi beson se mund të përfitojë nga një marrëdhënie e privilegjuar. Nëse kjo është e drejtë apo e gabuar, do të shihet.
Për momentin, ideja se Kina mund të bashkojë të gjithë kundër Amerikës nuk gjen mbështetje në realitet. Një nga arsyet është se, në sjelljen e saj konkrete, Kina ka qenë deri dje më shqetësuese sesa Shtetet e Bashkuara: për të shpërndarë mbi-prodhimin e vet, ka ushtruar një presion të jashtëzakonshëm mbi tregjet e vendeve fqinje, shpesh duke i futur në vështirësi.
Por po ecet në mjegull… dhe për të nesërmen nuk ka asnjë siguri./ Corriere della Sera
Komente
Me keto tarifa po I futi edhe Kina , per 1-3 vjet Italia bie ne krize shume shume madhe ekonomike me keq sesa Greqia para dy dekadash
Përgjigju