"Si zakonisht, francezët i ushqejnë divizionet dhe mendojnë vetëm për interesat e tyre." Në prag të një misioni amerikan nga Giorgia Meloni, i cili tashmë duket i sigurt, të trokasë në dyert e qeverisë, të dëgjojë diplomacinë tonë dhe t'i kërkojë Palazzo Chigi-t detaje të mëtejshme të një afere si ajo e detyrave, komplekse, delikate, e shënuar nga një stuhi financiare, do të thotë të regjistrohet edhe një herë se hendeku midis Parisit dhe Romës vazhdon të zgjerohet. Dhe ndoshta do të zgjerohet më tej në mes të muajit. Nuk ka asgjë zyrtare, veçse takimi i kryeministres me presidentin amerikan në Uashington tashmë duket se është caktuar për më 16 prill, në prag të udhëtimit që zv.presidenti Vance do të bëjë në Itali.
Dy ditë më parë Financial Times i dha zë kritikave të ambasadorëve të shumtë evropianë kundër Italisë, të cilat mund të bllokonin miratimin e Instrumentit të Shtrëngimit nga Komisioni Evropian kundër Shteteve të Bashkuara, një lloj bazuke ligjore komplekse dhe shumë e ashpër, potencialisht, por para së gjithash më fleksibël sesa kundër-detyrat e thjeshta, të cilat nga ana e tyre mund të miratojnë ndaj BE-së si një përgjigje ndaj BE-së. Në qeverinë tonë përgjigjen kështu: “Së pari, nuk është e vërtetë, së dyti është thjesht një spin nga ambasadori francez”.
Dy ditë më parë, Komisioneri Evropian për Tregtinë, Maros Sefcovic, filloi një diskutim me homologët e tij amerikanë. Në fund, në ndërtesën e Komisionit, para disa kolegëve, ai tha diçka shumë të qartë: "Për momentin, kushdo që ka telefonin e Trump, kushdo që ka marrëdhënie personale midis liderëve, është më mirë t'i përdorë ato." Kjo do të mjaftonte për të thënë se udhëtimi i Melonit ka bekimin e Ursula von der Leyen, madje stimulohet nga drejtuesit e Komisionit, edhe sepse të gjithë në Bruksel e kuptojnë se në Uashington është vetëm një person që shpërndan letrat, për të përdorur gjuhën e presidentit amerikan. Por, hendeku midis Palazzo Chigi dhe Elysee regjistrohet gjithashtu në meritat e disa rindërtimeve.
Në qeveri buzëqeshin ose acarohen, varësisht nga bashkëbiseduesit, për rrëfimin "francez" që ka të bëjë me fuqinë e pretenduar të Italisë për të formuar një pakicë bllokuese, për arsye të ndryshme. Një: “Nuk është diskutuar kurrë”. Dy: “Komisioni tashmë e ka bërë të ditur se nuk e shikon mirë Instrumentin”. Tre: "Edhe gjermanët kanë dyshime." Katër: "Të vetmit që duan një përgjigje të ashpër dhe të panumërta për momentin janë francezët."
Është gjithashtu një betejë narrativash që BE-ja, ashtu si Italia, po përjeton. Nëse Meloni thotë se është kundër kundërtarifave, duke kujtuar rreziqet që ka shprehur BQE-ja në Bruksel, Tajani thotë, dhe do ta ribëjë këtë nesër në Këshill, se "është e qartë se duhet të përgjigjemi". Dhe prandaj është se si, në detaje, narrativat fshehin atë që duan. Ndërsa Komisioni vazhdon të luajë lojën e tij, në të cilën po i ofron gjithashtu Shtëpisë së Bardhë eliminimin e të gjitha detyrimeve evropiane për produktet industriale amerikane.
Në këto rrethana, shtetet anëtare janë gjithashtu të ndarë në projektin e investimeve të mbrojtjes. Pak ditë më parë ishte vetëm ambasadori francez që kundërshtoi që fondet e instrumentit të sigurt (150 miliardë) të shkojnë edhe në Britaninë e Madhe. “Të gjithë ramë dakord”, thonë në qeverinë italiane, është turp që Leonardo prodhon edhe në Britaninë e Madhe, apo në SHBA, dhe polakët kanë gjithashtu dinamikë industriale të ngjashme me tonat. Dhe vjen edhe goditja përfundimtare, francezët, përveç argumenteve parimore, kombinojnë thjesht komoditetin tregtar, duke kërkuar që së pari Londra të nënshkruajë marrëveshjet për peshkimin në Ishujt e Kanalit Anglez.
Në fund, duket se kuptohet se një nga problemet, siç tha ministri ynë Guido Crosetto disa ditë më parë, është se nga njëra anë kemi një person që mund të nënshkruajë 100 dekrete ekzekutive në një ditë, dhe nga ana tjetër kemi dhjetëra aktorë që kontribuojnë në marrjen e një vendimi./Corriere della Sera
Komente
