The Times i ka kushtuar një artikull Shqipërisë, duke e rekomanduar si vendin që turistët do duhet ta vizitojnë me patjetër në këtë sezon veror, sidomos turistët të cilët pëlqejnë të vizitojnë vende duke përdorur biçikleta.
Gazetari, Paul Bloomfield ka rrëfyer turin e tij tetë ditor në Shqipëri, ku ka vizituar qytete të ndryshme, kryesisht në jug të vendit, duke theksuar se në këtë zonë të vendit tonë, çiklizmi është një gëzim i pazbuluar nga personat që e vizitojnë.
Pjesë nga Artikulli i publikuar në revistën ‘The Times’:
Paul Bloomfield
Në mes të një ekspedite çiklizmi rreth jugut të këtij kombi ballkanik të izoluar prej kohësh, do të isha mësuar me rreziqet e rrugës. Jo shoferë të skicuar apo asfalt të thyer - shumica e shoferëve shqiptarë janë të respektueshëm për biçikletat, madje mirëpritëse, dhe gropat e dikurshme që gëlltitnin kamionët janë, në përgjithësi, të mbushura tani. Përkundrazi, pengesat ishin më piktoreske: togat e rosave të ecjes; fermerë të nderuar shalojnë anash mbi gomarë që mbajnë kuti me pjepër ose mollë; edhe një breshkë e pakujdesshme që dremitej në asfaltin e ngrohtë.
Çiklistë në jug të Shqipërisë
Turizmi në Shqipëri është një fraksion të themisi ai i Kroacisë, dhe pjesa më e madhe është e përqendruar në qytetet kyçe ose përgjatë bregdetit, tani duke u lavdëruar nga kërkuesit e plazhit të lartë. Megjithatë, në jugun kryesisht bujqësor të Shqipërisë, çiklizmi është një gëzim – dhe kryesisht i pazbuluar. Turi im tetë-ditor me guidë në qytetet, peizazhet dhe vendet antike më magjepsëse të Shqipërisë së Jugut, duke qëndruar në bujtina karakteristike dhe hotele me katër yje, më lejoi të shikoja këtë vend të jashtëzakonshëm nga malet dhe qytetet e tij në majë të kodrave. E bëra gjithashtu në mënyrën (relativisht) të lehtë - me një operator turistik, i cili gjithashtu shtrihej në një furgon mbështetës dhe lëvizte valixhet e mia çdo ditë.
E nisëm në Tiranë. Në sheshin e gjerë Skënderbej, statuja e kalorësisë e heroit të saj kombëtar të shekullit të 15-të është nën hijen e Muzeut Historik Kombëtar, ku punëtorët socialistë krenarë, gratë dhe luftëtarët shohin ashpër këmbësorët nga mozaiku triumfalist mbi hyrjen e muzeut, xhamia elegante e shekullit të 18-të e Et’hem Beut përtej sheshit dukej e zbehtë në krahasim.
Një histori e gjatë pushtimi dhe grindjesh, ku përfshiheshin ilirët, grekët, romakët, bizantinët, venecianët, turqit, italianët, Gjermania naziste dhe regjimi represiv i diktatorit komunist Enver Hoxha, i ndjekur nga anarkia në vitin 1997, mund të mos ketë lënë shumë bukuri urbane. Por ajo ka krijuar një kulturë dhe gjuhë të ndërlikuar magjepsëse. Me jo më pak se 36 shkronja dhe një gramatikë të pakuptueshme për të gjithë, përveç folësve amtare, shqipja nuk është për fillestarët. Kështu në mbrëmje isha mirënjohës që udhërrëfyesi vendas Erlis lexoi menunë dhe grumbulloi tryezën tonë me perime të pjekura në skarë, byrek pastë, topa qofte perimesh dhe sallata me domate të shëndosha, kastravec dhe djathe të ngjashme me feta - një djathë që u shfaq gjithashtu i pjekur me spinaq. në një pjatë balte cëcëritëse dhe me speca të kuq dhe qepë në fergese të shijshme.
Rrëshqitja jonë e parë e lehtë ishte zbritja nga qafa e Qafë Thanës në Liqenin e Ohrit, e cila shkëlqente me troftë unike (dhe të shijshme). Duke kaluar në bregun perëndimor, kaluam shitësit e qepëve dhe arave të mbushura me kashtë të gjatë si Dalekët me gëzof. Peshkatarët na tundnin kapjen e tyre; fëmijët e qeshur thjesht tundnin me dorë. Duke iu afruar kufirit të Maqedonisë së Veriut në skajin jugor të liqenit, një tjetër kulturë u bë e dukshme: bunkerët. Nga vitet 1960, kur Hoxha u ndesh fillimisht me Bashkimin Sovjetik dhe më pas me Kinën, kërpudhat dhe tunelet e betonit u shumuan. Me vdekjen e tij në 1985, qindra mijëra kishin mbirë në të gjithë vendin.
Statuja e heroit kombëtar, Gjergj Kastriot Skënderbeu
Ky ishte gusht dhe ishte vapë; nga ora 10 e mëngjesit të nesërm, ndërsa frynim kalimin e parë të udhëtimit, temperatura kalonte përtej 30 gradë Celsius. Isha mirënjohës që më takoi në majë si një fllad ashtu edhe një pamje e re freskuese, fushash dhe pemishte të ngarkuara me mollët më rozë, të mbështetura nga malet e largëta të Grammozit. Kjo ditë e dytë vendosi shabllonin për të gjashtët që do të ndiqnin. Me distanca që variojnë nga 30 deri në 45 milje, duke u ngjitur midis maleve të ndryshme, ne do të nisnim të trajtonim pjesët më të vështira përpara se dielli të godiste rrezen e plotë, duke ndaluar për kafe dhe një drekë të bollshme përpara se të eksploronim çdo destinacion të ri në freskinë relative të mbrëmjes së hershme. .
Në Korçë, bredhëm në pazarin e restauruar ku, dy shekuj më parë, qindra dyqane shisnin mallra të ndryshme të perandorisë osmane. Dhe në një restorant, duke ngrënë djathë të pjekur, u gëzuam me këngë popullore melankolike që kujtonin sobriketin e Korçës: “Qyteti i Serenatave”. Si kudo ku vizituam, ushqimet dhe pijet freskuese vinin me çmime të volitshme.
Dita pasuese na çoi mes majave të mbuluara me ahu dhe pisha, statujat e kaluara që përkujtonin partizanët e Luftës së Dytë Botërore që luftuan pushtimin gjerman. Atë natë hëngrëm me troftë në një bujtinë në fermë përpara se të vendoseshim për natën në kabina me dru. Thirrja jonë e zgjimit të mëngjesit erdhi falë mirësjelljes së patave që tingëllonin dhe gjelat që gëlltisnin. Ne përparuam në një terren alpin më të lartë, ku muri i bardhë gëlqeror i maleve të Nemerckës ngrihej përpara nesh ndërsa pedalonim lart mbi lumin Vjosa, pastaj midis rrushit të zi të errët për të arritur në Benje. Këtu kaluam një urë madhështore osmane për t'u zhytur në ujërat termale sulfurore – që supozohet se janë të mira për ankesat e veshkave, mëlçisë dhe stomakut dhe sigurisht qetësuese për gjymtyrët me ciklin e rëndë.
Duke vazhduar në jug, pemishtet u zëvendësuan me ullishte dhe drithëra shege përpara ngjitjes sonë përfundimtare në qendrën e trashëgimisë botërore të UNESCO-s në Gjirokastër. Ky bastion i lashtë ofron pamje spektakolare nga lugina e Drinos deri në malin e Lunxherit dhe mbi shtëpitë osmane të lagjes së vjetër, me çatitë e tyre të veçanta me pllaka guri. Pazaret dhe rrugët me kalldrëm të qytetit më tërheqës të Shqipërisë janë dëshmi e një kulmi osman. Më pas, tregtarët e pasur ndërtuan pallate impozante si Shtëpia e Skendurit, e cila ende përmban një dhomë martese të pikturuar bukur me lule shege.
Qendra e vërtetë historike e Shqipërisë, megjithatë, shtrihet 25 milje në jug . Ne përshkonim nëpër pemët e portokalleve drejt liqenit të Butrintit, ku një traget me zinxhirë kërcitës na çoi në zonën arkeologjike të Butrintit. Në Eneidën, Virgjili shkroi për të: "Unë pashë para meje Trojën në miniaturë". Dhe kjo ishte përpara se grekët, romakët, bizantinët, venecianët dhe osmanët të shtonin banja, teatro, tempuj, mozaikë, ujësjellës, kulla dhe mure të fuqishme kështjellash.
Duke ecur me biçikletë lart mbi breg gjatë dy ditëve në vijim, ne soditëm me mall blutë prusiane dhe ngjyrat e kaltërta të shndritshme që rrethonin plazhet e shumta, joshëse si çdo tjetër në Cefaloni apo Korfuz, kjo e fundit e dukshme përtej ngushticës. Në Sarandën plot zhurmë, një vendpushim tipik Med, me diell, det dhe rërë, hëngrëm ushqime deti të shkëlqyera. Por unë preferova ndalesën tonë të parafundit, Himarën - një grup shtëpish dhe hotelesh me ngjyrë rozë oleandri në një liman të qetë, në të cilin dielli shkrihej me një shkëlqim milioni.
Pazari i vjetë në Korçë
