Për më shumë se 48 orë, izraelitët kanë fituar epërsi ajrore mbi Iranin, një arritje e theksuar nga Kryeministri Netanyahu. Kjo do të thotë se ata janë zotër të qiellit: ata mund të sulmojnë kudo në vend pa frikë se do të rrëzohen, sepse nuk ka më avionë luftarakë ose mbrojtje kundërajrore. Kjo u lejon atyre të rrisin aktivitetin shkatërrues të forcës ajrore të shtetit hebre: ajo mund të hedhë bomba direkt mbi objektiva, duke kursyer armë me rreze të gjatë veprimi, dhe të përdorë dronë të mëdhenj vrasës që qëndrojnë në fluturim deri në një ditë e gjysmë. A do të jetë e mjaftueshme për të zhdukur regjimin e ajatollahëve apo për ta shtyrë atë të dorëzohet?
Precedentët nuk janë pozitivë. Në vitin 2006, Forcat Ajrore u përpoqën më kot të arrinin të njëjtin efekt me Hezbollahun libanez dhe pati nevojë për një ndërhyrje tokësore, e cila rezultoi katastrofike. Kohët e fundit, Huthit jemenas u bombarduan me bomba për tetëmbëdhjetë muaj rresht, por nuk u dorëzuan dhe madje edhe tani po lëshojnë raketa kundër Izraelit. Ka vetëm një sukses, ai i fushatës ajrore të NATO-s kundër Serbisë në vitin 1999: në atë kohë, u deshën 78 ditë bastisjesh për të detyruar autoritetet e Beogradit të tërhiqeshin nga Kosova. Dhe kjo pavarësisht faktit se Aleanca kishte tre herë më shumë avionë luftarakë, me transportues aeroplanësh dhe aeroporte dhjetë minuta larg objektivave, për të nënshtruar një vend njëzet herë më të vogël se Irani. Sot, F-15 dhe F-16 me Yllin e Davidit në krahët e tyre duhet të ndërmarrin misione edhe më të vështira, mesatarisht 1,700 kilometra nga bazat: aktivitete të lodhshme që i lodhin pilotët dhe avionët, duke ngritur pyetje se sa gjatë mund të mbahet shkalla aktuale e inkursioneve. Transferimi i aeroplanmbajtëseve amerikane në Evropë, , çoi në spekulime se Pentagoni mund të ndihmojë në këtë aspekt themelor të dërgesave ajrore.
Edhe skenari i fushatës po fillon t’i ngjajë konfliktit të Kosovës: sot, ashtu si atëherë, pasi shkatërruan vendet ushtarake, ata kaluan në industritë dhe rafineritë e luftës, dhe më pas shkatërruan median shtetërore. Hapi tjetër mund të kishte të bënte me termocentralet: NATO përdori armë jo-shkatërruese që shkurtuan kabllot e tensionit të lartë; Izraeli mund të synojë transformatorët. Këto janë sulme që rëndojnë jetën e popullsisë dhe justifikohen me dëshirën për të shkaktuar një kryengritje, e cila megjithatë nuk ka ndodhur kurrë në dekadat e fundit: në Beograd, Millosheviçi u rrëzua nga pushteti dhe iu dorëzua drejtësisë ndërkombëtare dy vjet pas përfundimit të luftës.
Të gjitha Forcat Mbrojtëse Izraelite kanë një përparësi: të bllokojnë lëshimet e raketave balistike kundër Tel Avivit dhe qyteteve të tjera. Valët po pakësohen në sasi, por ato shkaktojnë dëme më të mëdha dhe godasin infrastruktura të ndjeshme si rafineria e Haifës, duke nxjerrë në pah kufijtë e kupolave mbrojtëse. Gjeneralët izraelitë nuk kanë besuar kurrë te mburojat, duke penguar në çdo mënyrë investimet në bateritë shumë të shtrenjta anti-raketore Arroë, sepse ata pohojnë se vetëm duke sulmuar mund të neutralizohet kërcënimi. Tani ata duhet ta demonstrojnë konkretisht. Si? Satelitët dhe dronët po gjuajnë pa pushim lëshuesit e lëvizshëm që dalin në hapësirë përgjatë rrugëve, me bindjen se ka shumë më pak prej tyre sesa raketat: pa rampa, hakmarrja iraniane është e destinuar të mbarojë. Bombarduesit po sulmojnë shpellat në male që fshehin rezervat strategjike, të vlerësuara nga disa burime në 2,000 pajisje: deri më tani janë përdorur rreth 350. Mbi të gjitha, ata po përpiqen të rivendosin zinxhirin e komandës së Gardës Revolucionare dhe ushtrisë për t'i parandaluar ata të koordinojnë largimin e armëve: sa më pak që mbërrijnë në të njëjtën kohë, aq më e lehtë është t'i rrëzojnë ato.
Disa analistë kanë frikë se kur ajatollahët të shohin numrin e raketave të reduktuara, ata do të vendosin të zëvendësojnë kokat shpërthyese me ato kimike, të prodhuara që nga vitet 1980: një veprim i dëshpëruar për të sjellë tmerrin e gazrave vdekjeprurës në qytete, diçka që as Sadam Huseini nuk ka guxuar ta bëjë gjatë shiut të raketave Scud të hedhura mbi Izrael në vitin 1991. Megjithatë, Teherani si fillim, do të bëjë gjithçka për të tërhequr në fushëbetejë milicitë shiite irakiane, të cilat kanë dronë dhe anije, në mënyrë që të hapë një front të dytë. Ekziston gjithashtu mundësia e çuarjes së konfliktit në det, duke përdorur arsenalin detar të Pasdaran për të paralizuar trafikun e cisternave të naftës në Ngushticën e Hormuzit ose për të sulmuar anijet tregtare që furnizojnë Izraelin përmes porteve të Emirateve. Një iniciativë që Shtëpia e Bardhë nuk do ta toleronte: si një pengesë, një aeroplanmbajtëse e tretë e Marinës Amerikane u nis drejt Gjirit me shpejtësi të plotë.
La Reppublica
Komente
