Çfarë mund të jetë më e këndshme se një udhëtim në Greqi për të takuar Yanis Varoufakis, “krijesën” e majtë karizmatike që u përpoq t’ia përçonte idetë FMN-së, BE-së dhe gjithë rendit financiar global? Imazhet që kam në kokë përpara vizitës janë afërsisht dy: “Zorba greke” dhe një pjesë nga një episod i serialit të BBC-së Holiday nga epoka e Jill Dando: qielli blu, deti blu, ku thyhen pjata në një tavernë të këndshme. Ajo që nuk prisja ishte të gjeja një masiv flakësh që valëvitet nëpër një kodër pranë autostradës dhe një shtëllungë tymi i zi që ngrihet nëpër karrexhatë.
Një vilë moderniste në një kodër në ishullin Aegina është shtëpia ku Varoufakis dhe gruaja e tij, artistja e peizazhit Danae Stratou, jetojnë, gjatë gjithë vitit që nga pandemia. Dielli është një rruzull i zbehtë portokalli që përpiqet të shkëlqejë nëpër një mjegull tymi ndërsa një shi hiri i imët bie në mënyrë të padukshme nga qielli. Një muaj më vonë, shiu i 2 viteve do të bjerë në një ditë të vetme në Greqinë veriore, duke shkaktuar një përmbytje biblike dhe nivele të paparë më parë përmbytjesh.
Fakti që fundi i botës ndihet pak më afër këtu se sa në disa vende, mund të mos jetë rastësi që Varoufakis ka shkruar një libër të ri të quajtur Teknofeudalizmi: Çfarë e vrau kapitalizmin. Libri arrin në përfundimin se kapitalizmi është zëvendësuar me diçka edhe më të keqe. Jo revolucioni i lavdishëm socialist që parashikoi heroi i tij Marksi. As ndonjë mutacion i ri i kapitalizmit, siç është ai i detajuar nga Shoshana Zuboff në bestsellerin e saj të befasishëm të vitit 2019, Epoka e Kapitalizmit të Mbikëqyrjes. Tani jemi në skllavëri, argumenton Varoufakis, ndaj çifligjeve të zotërinjve globalë, si “Lord Zuckerberg” i Facebook dhe Musk i X.
Kur mbërrij me taksi në fund të shtegut te shtëpia e tij, Varoufakis është aty për të më takuar, i ndodhur brenda një “Mini të kuq”. “Zakonisht jam me motoçikletën time”, thotë ai dhe përshkruan “udhëtimin e tij të pacenuar” me shpejtësi përmes tokës dhe detit që e çon atë në parlamentin grek në pak më shumë se një orë. Duhet përmendur gjithashtu se motoçikleta dhe xhaketa prej lëkure nuk e dëmtuan imazhin e tij si një djalë i keq majtist, duke u përballur me burrat gri të kapitalizmit global. Varoufakis, ishte ekuivalenti grek i John McDonnell (një mik i ngushtë) nëse Jeremy Corbyn (një tjetër mik i ngushtë) do të ishte votuar në pushtet dhe nëse John McDonnell, në këtë skenar, do të luhej nga George Clooney.
Sepse në vitin 2015, në kulmin e krizës së borxhit grek, Varoufakis u katapultua nga errësira akademike në ministër të Financave. Ai tha – me zë të lartë dhe në mënyrë të përsëritur – se kushtet ndëshkuese që bankat donin t’i vendosnin Greqisë do të çonin në masa shtrënguese katastrofike. Një shumicë e grekëve votuan për ta mbështetur atë dhe për një kohë të shkurtër strategjia e tij për të refuzuar thjesht të pajtohej me kushtet e FMN-së dhe BE-së çoi në një bllokim të tensionuar. Pikërisht deri në momentin kur kryeministri Aléxis Tsípras, njeriu që e emëroi, i pranoi. Ose veprimi i vetëm i mundshëm për të parandaluar falimentimin e vendit, ose një tradhti e pabesë, në varësi të kujt zgjedh të besosh.
Financial Times e etiketoi Varoufakis-in si “njeriun më irritues në dhomë” gjatë negociatave, kështu që nuk është befasi të mësosh se teknofeudalizmi është një polemikë, një mendim kontroversialist. Dhe megjithëse në vitin 2023 nuk ka asgjë veçanërisht të re apo të veçantë për urrejtjen ndaj teknologjisë – urrejtja ndaj Elon Musk është e vetmja përgjigje racionale ndaj situatës në të cilën jemi gjendur – megjithatë, Teknofeudalizmi konsiderohet si një libër i ri i rëndësishëm.
Është një hipotezë e madhe e rrënjosur në një përshkrim historik se si u krijua kapitalizmi që përshkruan atë që po ndodh në termat e një ndryshimi epokal, një herë në mijëvjeçar. Në disa mënyra, është lehtësim të kesh një politikan që flet për këto gjëra. Sepse sipas Varufakis, kjo nuk është vetëm teknologji e re. Kjo është bota që po përballet me një sistem krejtësisht të ri ekonomik dhe rrjedhimisht pushteti politik.
“Imagjinoni skenën e mëposhtme direkt nga libri i tregimeve fantastiko-shkencore”, shkruan ai. “Ju jeni rrezëllyer në një qytet plot me njerëz që bëjnë biznesin e tyre, duke tregtuar pajisje, rroba, këpucë, libra, këngë, lojëra dhe filma. Në fillim gjithçka duket normale. Derisa të filloni të vini re diçka të çuditshme. Rezulton se të gjitha dyqanet, në të vërtetë çdo ndërtesë, i përkasin një djali të quajtur Jeff. Për më tepër, të gjithë ecin në rrugë të ndryshme dhe shohin dyqane të ndryshme, sepse gjithçka ndërmjetësohet nga algoritmi i tij… një algoritëm që kërcen në melodinë e Jeff-it”.
Mund të duket si një treg, por Varoufakis thotë se nuk është asgjë tjetër. Jeff (Bezos, pronari i Amazon) nuk prodhon kapital, argumenton ai. Ai kërkon qiranë. Që nuk është kapitalizëm, është feudalizëm. Dhe ne? Ne jemi robërit. “Burrat e reve”, aq të munguar në vetëdijen klasore saqë as nuk e kuptojmë se cicërimi dhe postimi që po bëjmë në fakt po ndërton vlerë në këto kompani.
Jemi në dhomën e tij të ajrosur të ndenjes, ku gruaja e tij shfaqet herë pas here duke ofruar ujë, kafe dhe ushqime të lehta dhe duke përzënë një labrador të madh dhe plot entuziazëm. “Ai është plotësisht i dashuruar me Yanis”, thotë ajo. Stratou dhe Varoufakis janë një çift i mrekullueshëm, po aq magjepsës sa shtëpia e tyre, një hapësirë e freskët, me shkëlqim, me beton të derdhur dhe dritare të mëdha xhami me pamje nga një drejtkëndësh i përsosur me pishinë blu.
“Unë nuk kam asnjë problem me luksin”, thotë ai në një moment.. Tsípras, ish-kryeministri dhe armiku i Varoufakis, jetonte në vendin fqinj. “Ai ishte në kodrën tjetër. Mes nesh ka një përroskë simbolike të rëndësishme”, thotë ai.
Dhe megjithëse Stratou është një artiste e arrirë, ajo është gjithashtu e mallkuar me një famë të veçantë në internet. Në kulmin e famës së Varoufakis, një raport i gazetës pohoi se ajo ishte frymëzimi pas këngës hit të Pulp, Common People. “Erdhi nga Greqia kishte etje për dije”, thotë rreshti i parë; “Ajo ka studiuar skulpturë në Kolegjin St Martin”, është rreshti i dytë. “Është gjëja e parë që shikon kur kërkon emrin tim në Google”, thotë ajo me acarim dhe “kush e di se ku e gjejnë artistët frymëzimin e tyre?” ndonëse Varoufakis duket se po e shijon paksa shumë linjën time të pyetjeve.
Teknofeudalizmi merr formën e një letre drejtuar babait të ndjerë të Varoufakis, Georgios. Një komunist greko-egjiptian, që emigroi në Greqi në vitet 1940, në mes të luftës civile në vend, dhe u dënua me pesë vjet “riedukim politik” sepse refuzoi të denonconte komunizmin e tij. Ai u ngrit për t’u bërë kryetar i kompanisë më të madhe greke të çelikut. Ajo që Varoufakis vlerësonte më shumë tek babai, thotë ai në libër, ishte aftësia e babait të tij për të parë “natyrën e dyfishtë” të gjërave.
Teknofeudalizmi është gjithashtu pjesërisht një vazhdim i librit të tij të mëparshëm, “Duke folur me vajzën time për ekonominë”, drejtuar vajzës së tij atëherë 11-vjeçare Xenia, në të cilin ai u përpoq t’i përgjigjej pyetjes se pse ka kaq shumë pabarazi. Edhe pse po e shkruante, thotë ai, ndjeu shqetësime të fundit të një epoke për perspektivat e ardhshme të kapitalizmit.
“Edhe para se të botohej në 2017, ndihesha i shqetësuar”, thotë ai në kapitullin e parë të Teknofeudalizmit . “Mes mbarimit të dorëshkrimit dhe mbajtjes së librit të botuar në duar, më dukej sikur ishin vitet 1840 dhe isha gati të botoja një libër për feudalizmin; ose, edhe më keq, si pritja për një libër mbi planifikimin qendror sovjetik për të parë dritën në fund të vitit 1989. A ishte ky i gjithë koncepti i kapitalizmit tashmë të vjetruar, pyeti ai?
Në raftin e librave të dhomës së ndenjes, dalloj një kopje të Zucked nga biznesmeni Roger McNamee, një nga investitorët e parë në Facebook, i cili ishte përgjegjës për prezantimin e Mark Zuckerberg me Sheryl Sandberg. “Ky është një libër i mrekullueshëm”, thotë Varoufakis. Unë i them atij se McNamee pajtohet gjerësisht me idetë e tij të reja. I kisha dërguar mesazh një grupi njerëzish për t’i pyetur se çfarë do t’i kërkonin Varoufakis, duke përfshirë McNamee, dhe ia saktësova librin – se dy ngjarje kryesore kanë transformuar ekonominë globale: 1) privatizimi i internetit nga Amerika dhe teknologjia e madhe e Kinës; dhe 2) përgjigjet e qeverive perëndimore dhe bankave qendrore ndaj krizës së madhe financiare të vitit 2008, kur ato lëshuan një valë parash.
I lexova përgjigjen e McNamee: “Unë blej tezën bazë. SHBA mbajti normat e interesit afër zeros nga viti 2009 deri në vitin 2022. Kjo inkurajoi modelet e biznesit, që premtonin rezultate, që do të ndryshonin botën, edhe nëse ato ishin krejtësisht joreale dhe/ose armiqësore ndaj interesit publik (p.sh. ekonomia e koncerteve, makinat me vetëdrejtim, kripto, metaverse, AI). Kjo erdhi në një kohë kur nuk kishte asnjë rregullim të teknologjisë dhe një kulturë të pranuar në biznes që thoshte se drejtuesit duhet të maksimizojnë vlerën e aksionerëve në kurriz të gjithçkaje tjetër (p.sh. demokracia, shëndeti publik, siguria publike)… nëse normat ishin në 5% në 14 vitet e fundit, Dyshoj shumë që ekonomia e koncerteve, makinat vetë-drejtuese, kriptove, metaverse ose AI do të kishin marrë edhe 10% po aq fonde”.
Është shumë e mrekullueshme, theksoj unë, që një marksist dhe një kapitalist sipërmarrës kanë arritur të njëjtat përfundime ekonomike. Por atëherë ka gjithnjë e më shumë njerëz – jashtë politikës – që përpiqen të kuptojnë këto struktura të reja të pushtetit. Shoshana Zuboff më thotë se ajo “refuzon në mënyrë eksplicite etiketa si teknofeudalizmi, sepse teknologjia nuk është variabli i pavarur dhe as ne nuk jemi bujkrobër feudalë”. Por ajo thotë gjithashtu se argumenti ka disa ngjashmëri me një nga punimet e saj të fundit: “Në teknologjinë e madhe ne përballemi me një fuqi totalizuese, që në aspektet kryesore e skualifikon veten nga të kuptuarit si kapitalizëm, por më tepër si një formë krejtësisht e re qeverisjeje nga pak njerëz”.
Kur i dërgoj mesazh Mariana Mazzucato, një tjetër ekonomiste karizmatike dhe me ndikim, por që, ndryshe nga Varoufakis, është përqafuar nga qeveritë dhe institucionet financiare, përgjigja e saj sugjeron se disa nga idetë e Varoufakis nuk janë aq të reja. Ajo vetë publikoi mbi një koncept të ngjashëm, “qiratë algoritmike” (ideja që kompanitë e teknologjisë të tërheqin vëmendjen dhe ta rishesin atë në vend që të krijojnë vlerë afatgjatë) në 2018.
Por ndoshta dallimet tradicionale midis të majtës dhe të djathtës nuk kanë më kuptim. E djathta, thotë Varoufakis, “e mendon kapitalizmin si një sistem natyror, pak si atmosferë”. Ndërsa e majta “mendon veten si njerëz të krijuar nga universi për të sjellë socializmin mbi kapitalizmin. Unë po ju them: e dini çfarë?! Dikush e vrau kapitalizmin. Kemi diçka më të keqe”.
Interneti i hershëm, thotë ai, i ka lënë vendin një peizazhi dixhital të privatizuar në të cilin portierët “marrin qira… Njerëzit që ne mendojmë si kapitalistë janë thjesht një klasë vasale tani. Nëse jeni duke prodhuar gjëra tani, keni mbaruar. Ju keni mbaruar. Nuk mund të bëhesh më sundimtari i botës”.
Pyes veten me zë të lartë nëse qasja e Varoufakis-it buron nga fakti se autoritarizmi – dhe politika radikale që u ushtrua ndaj familjes së tij. Kur Varoufakis filloi të interesohej për politikën – një junta ushtarake ende sundonte Greqinë – dhe ai u kap nga policia si adoleshent, prindërit e tij ishin të bindur: ai do të shkonte në Britani.
Përveçse është një evropian i pasionuar dhe një ndërkombëtarist, ai është gjithashtu një anglofil që shkruan në anglisht dhe ka studiuar në Universitetin e Essex-it, ku u bashkua me partinë komuniste të Britanisë së Madhe. Atij i atribuohet merita për bindjen e Jeremy Corbyn që të mbështeste qëndrimin në referendum dhe bëri fushatë në mbarë vendin për të. Dhe kur e pyes se cila do të ishte këshilla e tij për Keir Starmer, ai thotë: “Ai duhet të përpiqet të bëjë diçka që nuk është në gjendje: të jetë i sinqertë. Ai duhet të thotë: ‘E dini çfarë? Brexit ishte një fatkeqësi. Unë dua të kthej Britaninë e Madhe në BE. Nuk po them se do ta bëj së shpejti. Por unë do të punoj drejt saj”. (Rastësisht, Starmer tha javën e kaluar se do të kërkojë të ribëjë marrëveshjen me BE-në për lidhje më të ngushta tregtare).
“Ai tani po miraton masat shtrënguese. Nuk ka asnjë plan që NHS të anulojë privatizimin nga brenda. E dini, kjo është e vetmja gjë që më mungon për Thatcher. Ajo ishte një politikane me bindje, apo jo”?
Unë them se analogët politikë më të afërt me Varoufakis në MB mund të jenë Boris Johnson dhe Nigel Farage. “Çfarë?” – thotë ai.
“Ju jeni të gjithë antipolitikanë”, i them unë.
“Fakti që ju keni një pikë është një burim pikëllimi”, thotë ai. “Sepse unë jam anti-establishment. Por është e vërtetë, ju i keni këta njerëz që marrin mantelin anti-establishment në një mënyrë që është funksionale për interesat e establishmentit. Nuk shoh asnjë ndryshim midis Orbanit, qeverisë polake, Trump, Farage, Johnson dhe Musolinit”.
Ajo ishte pjesë e ofertës së tij drejt BE-së në kulmin e krizës së borxhit grek. “I thashë Wolfgang Schäuble [ish-ministrit gjerman të Financave]: ‘Ne jemi të dy demokratë. Ne besojmë te Iluminizmi’. Nëse ju na jepni masa shtrënguese ne do t’i kthehemi fashizmit’. Dhe kam shumë frikë se do të jetë kështu”. Fituesit e mëdhenj në zgjedhjet e këtij viti në Greqi ishin “Spartanët, ata janë mutacioni i Agimit të Artë [një parti e ndaluar neo-naziste greke]”.
Është një pikë veçanërisht e dhimbshme. Sepse fitimet e këtyre partive erdhën në kurriz të Varoufakis. Pas qëndrimit të tij si ministër i Financave, ai kishte krijuar partinë e tij, e cila fitoi nëntë vende në zgjedhjet e 2019. Këtë vit i humbi të gjitha. “Ne nuk e dimë vërtet se çfarë ka ndodhur. Ne u anketuam me 21% mes të rinjve”. Që atëherë, ai ka qenë i izoluar në Aegina, duke menduar për lëvizjen e tij të radhës.
Kjo është një bisedë nxitëse, e cila përfshin gjysmë ore për Rusinë dhe Ukrainën, gjatë së cilës unë nuk pajtohem me mirësjellje me gjithçka që ai thotë. Pikëpamjet e tij mbi konfliktin janë praktikisht të padallueshme nga ato të Nigel Farage, duke përsëritur të njëjtën retorikë të ekstremit të djathtë dhe të ekstremit të majtë për arritjen e një marrëveshjeje me Putinin, dhe lënien jashtë t Krimesë. Por për temën e teknofeudalizmit, mund ta dëgjoja gjatë gjithë ditës.
Xenia, vajza e tij, endet brenda. “A po shkoni akoma? Unë kam fjetur tre gjumë që kur keni ardhur këtu”. Një studente në Australi, ajo po merr mësimet e saj në internet nga Aegina dhe ka qenë zgjuar gjysmën e natës. Prishja e marrëdhënies së tij me gruan e parë, akademiken australiane Margarite Poulos, dhe vendimi i saj për t’u kthyer në Australi me Xenian, ka shkruar Varoufakis, është një nga periudhat më të errëta të jetës së tij. Takimi me Stratou është ajo që e shpëtoi atë nga “harresa”.
Në Teknofeudalizëm, Varoufakis ritregon historinë e minotaurit. Është një mit që ai i rikthehet shpesh. Në përshkrimin e tij, minotauri është sistemi financiar global. Në mit, bisha vritet përfundimisht nga një princ athinas. Ky princ i Athinës nuk arriti të rrëzojë kapitalizmin. Por ndërsa ai dhe Stratou më zbresin në taksi nën një perëndim të panatyrshëm portokalli, më bën përshtypje që bisha mund të rezultojë se e ka plagosur veten për vdekje.
Komente
Mjafton te lexosh profilin psikologjik te ketij palacoje, te kuptosh qe ke te besh me nje narcist te semure, me nje palaco qe shkaterroi ekonomine e Greqise. Mendoi qe do perbyste gjithe Europen, ne nje kohe qe vendi i tij ishte drejt falimentit te sigurt. Bente garipin perpara atyre qe kishin ne dore fatin e nje vendi te tere, vendit te tij. Nqs Greqia nuk do ishte katandisur nje shtet bordello, ky dhe pothuajse gjithe politika e 40 viteve te fundit duhet te kalbeshin ne burg. Ne vend te zhduket e mos ia shikoje me bota surratin, vazhdon te jape opinione.
Përgjigju