Vendimi i Gjykatës së Apelit të Posaçëm për të rikthyer nga e para dosjen në ngarkim të Alqi Bllakos përbën një akt që sipas të gjitha gjasave është një precedent që do të pësojë një efekt domino.
Deri tani reforma në drejtësi, ka përjetuar fazën e parë të ndjekjes penale, ku SPAK ka tundur e shkundur piramidën politike në vend, me akuza dhe polemikat e veta. Përkatësisht nga viti 2021 ne kemi parë një zinxhir të gjatë hapje dosjesh penale për një numër të madh zyrtarësh të lartë e shumë të lartë, thuajse në të gjithë piramidën shtetërore.
SPAK, që në fillimet e punës së tij, ka ndjekur një taktikë në nisjen e hetimeve, ku thelbin e saj e kanë pasur denoncimet që janë paraqitur në prokurorinë speciale. Ku siç dihet akulli u thye në denoncimin e Monika Kryemadhit pas zgjedhjeve të 2021 për dosjet e inceneratorëve, e më pas një seri të gjatë denoncimesh nga PD, Nisma thurje, LSI, por edhe PS-ja, si dhe qytetarë e gazetarë për çështje që akuzonin mjaft zyrtarë e politikanë.
Deri tani, nga të gjithë këto çështje që ka hapur SPAK, nuk kemi parë një process shterues dhe ballafaques të shqyrtimit të fakteve mes prokurorisë, mbrojtjes e dëshmitarëve, por përgjithësisht procse inerci. Ku përgjithësisht gjyqtarët e GJKKO-së në shkallë të parë apo apel, kanë mbajtur linjën e akuzës, përkatësisht SPAK.
Pra kemi pasur një politikë penale denoncuese, e cila në të gjitha aspektet e saj ka qenë një axhendë dhe taktikë politike e partive për të dëmtuar kundërshtarët dhe mbrojtur veten. Madje shiriti i hetimeve u inagurua pikërisht me një taktikë deterrence të LSI-së që përdori taktikën: “Mbrojtja më e mirë është sulmi”.
Që në rastin e vendimit për Saimir Tahirin, e me radhë më rastin Lefter Koka apo Alqi Bllako, seancat e procesit kanë qenë thuajse të panevojshme, pasi trupa gjyqësore e kishte parafabrikat vendimin, i cili ka qenë përgjithësisht një konfirmim i dispozitivit të SPAK. Kjo shikohet qartë në vendimet, që kanë vendosur vula kryesisht për veprën “Shpërdorim detyre”, që është një vepër penale evasive, gjë që penalizon zyrtarin, por nuk bind publikun dhe shteron argumentin për veprat që përfshijnë korrupsionin.
I cili si vepër penale është shumë e vështirë për tu trajtuar, pasi nuk gjenden lehtë faktet e kapjes me bukë në traste të marrjes së parave. Ndaj akuza, përkatësisht prokuroria, ën punën fillestare të arsyetimit të dyshimit dhe gjetjes së të dhënave për ta vërtetuar korrupsionin si vepër.
Ndërkaq, procesi gjyqësor është krejt tjetër. Ai duhet të jetë një arenë e hapur dhe polemike e diskutimit të të dhënave, të cilat kanë mundësinë të përballen me kontradiktoren, nga avokati apo prokurori sipas rastit. Ndërkaq, dëshmitarët janë baza e çdo procesi, që i japin publikut një panoramë më të qartë të ngjarjes.
Rikthimi nga e para e procesit për Alqi Bllakon, nuk është gjë tjetër, veçse një akt që mund të shërbejë si precedent për të gjithë proceset e tjera ndaj zyrtarëve dhe politikanëve.
Ku të gjithë faktet e dëshmië duhet të shterohen me kujdes e durim, e vendimi në fund të merret me pjekuri dhe drejtësi. Ndërkaq, e rëndësishme është krijimi i një standardi që duhet i njëjtë për të gjithë, ku të mos trajtohen të akuzuarit sipas fuqisë politike.
Por “prova reale e zjarrit” e drejtësisë, përkatësisht Gjykatës Speciale është procesi “Partizani”, që po shtyhet vazhdimisht, e sipas vendimit të fundit u la në shtator. Deri tani paragjykimet për trupin gjykues janë pafund, por ajo që do të vendosë si standard trupa gjyqësore, është zhvillimi i një procesi të thellë dhe zhbirilues për çështjen, duke lënë palët që të mbrojnë qëndrimet e tyre.
Procesi ndaj Sali Berishës do të jetë dhe thyerja e akullit të drejtësisë së re, e cila në thelb është gjykata. Nëse ngec në këtë provë, atëherë besimi i madh sipas të gjitha gjasave do të përmbyset.
Komente
