Në gjyqe si në sëmundje, rezultati për Kavalierin ishte gjithmonë i njëjtë: Rritja e konsensusit.
Nuk mund të shpjegohet ndryshe pse, pavarësisht nga sasia e procedimeve gjyqësore me 8 dënime në shkallë të parë, por vetëm një përfundimtare, dhe të sëmundjeve që e kanë prekur në 20 vitet e fundit (kanceri, infarkti, uveiti, madje edhe Covid 19), Silvio Berlusconi në fund doli gjithmonë më mirë se më parë.
Në fakt, asnjë njeri tjetër në botë nuk mund t’i nënshtrohej një numri të tillë hetimesh, duke arritur të mbijetonte në imagjinatën dypartiake të italianëve, duke ngjallur dashamirësi dhe dashuri edhe atje ku dikur ishte i urryer ose, të paktën, i padashur.
Ryshfetet për Guardia di Finanza (korrupsion), All Iberian (financim i paligjshëm i partive), të drejtat televizive Mediaset (mashtrimi tatimor), Ruby (prostitucioni dhe zhvatja e fëmijëve) janë vetëm disa faza të një procesi gjyqësor shumë të artikuluar që pothuajse gjithmonë ka udhëtuar në paralel me atë politik, duke rritur paradoksalisht avantazhin e saj elektoral.
Edhe pse, edhe në hetime, ka edhe një para dhe një pas.
Natyrisht, të gjitha hetimet që kanë të bëjnë me Berlusconi-n e parë, sipërmarrësin gjenial dhe tepër të paskrupullt të lidhur duar e këmbë me sistemin partiak të Republikës së Parë, i përkasin të “parave”.
Ja pra akuzat për ryshfetet ndaj Guardia di Finanza-s, ato për 20 miliardë hua në PSI (Gjithë Iberike), për korrupsionin e gjyqtarëve romakë, për “luftën e Segrate-s”.
Pothuajse të gjithë përfundojnë me një dënim në shkallë të parë, i cili më pas shfuqizohet në apel ose në Gjykatën e Lartë ose sillet në parashkrim ose arkivohet.
Ndonjëherë me pasoja të rënda në fushën civile, siç tregohet nga afera Mondadori që e detyroi atë të paguante armikun e tij të madh të të gjitha kohërave, inxhinierin Carlo De Benedetti, 541 milionë euro si kompensim për dënimin e rrëmbyer për çmimin Mondadori, një histori e korrupsionit gjyqësor i cili për Berlusconi-n ishte zgjidhur penalisht me parashkrim.
Midis konstanteve të gjyqeve të Kavalierit është në fakt dënimi i bashkëpandehurve të shkëlqyer – si Cesare Previti, ministër i mbrojtjes në qeverinë e tij të parë, për korrupsionin e gjyqtarëve; Marcello Dell’Utri, themelues i Publitalia dhe arkitekt i Forza Italia, për marrëveshje të fshehta mafioze; avokati anglez David Mills, krijuesi i sistemit Fininvest off shore, dhe më pas Emilio Fede, Lele Mora, Nicole Minetti për palët në Arcore, madje edhe vëllai i tij Paolo për ryshfetet e para ndaj Gdf-së.
Parashkrimi ose lirimi i Kavalierit korrespondon me përpikmëri, ndonjëherë për shkak të të ashtuquajturave “ligje ad personam”, të nisura në mes të një mijë polemikave nga qeveritë e kryesuara prej tij.
Pastaj janë gjyqet “pas”, pra ato që kanë të bëjnë me Berlusconi-n e dytë, njeriun tani në pushtet që rrethohet me oborrtarë dhe kurtezanë dhe organizon “darkat elegante” të famshme të Arcore, bazuar në seks dhe bakshishe të pasura me pasojat ende të hapura për dëshmitë “të zbutura” të “Olgettines” (hetimet e hapura në Milano, Siena dhe Romë) dhe ato për prostitucion në Palazzo Grazioli (Bari).
Edhe pse u shpall i pafajshëm përfundimisht, historia e prostitucionit të minoreneve dhe përdorimit të paskrupullt të pushtetit (ai telefonoi selinë e policisë së Milanos për të “liruar” të miturën marokene Ruby Rubacuori) e dëmtoi atë më shumë se çdo akuzë tjetër.
Në fund të fundit, gratë kanë qenë gjithmonë kryqi dhe kënaqësia e Kavalierit.
Ishte një trup gjykues që e dënoi me 7 vjet burg në shkallë të parë, ishte një grua, prokurorja Ilda Boccassini që lexoi aktakuzën, vajzat që morën pjesë në gjyqin e tij në Arcore ishin gra të reja dhe të egra dhe e futën në probleme me kërkesat e vazhdueshme për para.
Ashtu siç ngjall zhurmë beteja për divorc me Veronica Lario-n, e cila pasi merr një kompensim prej 36 milionë eurosh në vit, e sheh ushqimin e saj të përgjysmuar dhe gjithashtu duhet të paguajë 45 milionë euro të marra më parë, siç përcaktohet nga Kasacioni.
Një rilindje e vazhdueshme, sekreti i së cilës ndoshta fshihet në paroksizmin sistematik të jetës së tij: sprova të mëdha, sëmundje të mëdha, vila të mëdha, madje edhe dashnorë të mëdhenj (në numër) me forma të kolme.
Nuk ka asnjë gjyq apo hetim në të cilin Berlusconi nuk ka ngritur interesat duke përdorur me mjeshtëri arkën e madhe mediatike, të cilën ai e ka pasur gjithmonë pas vetes.
Nisur nga njoftimi i parë, shumë i famshëm, i garancisë që iu dorëzua në Napoli më 21 nëntor 1994, ndërsa, si kryeministër, ai kryesoi një samit ndërkombëtar për krimin, ku morën pjesë rreth 140 delegacione të huaja.
“Grusht shteti gjyqësor”, gjëmonte Silvio, i cili, për t’u mbrojtur nga gjyqet, më shumë se në gjyqe, arriti ta bënte luftën kundër drejtësisë një kalë beteje politike shumë efektive.
Për shembull, pyesni magjistratët e prokurorisë së Milano-s, të cilët që nga viti 1994 e kanë nënshtruar atë në të gjitha llojet e hetimeve dhe gjyqeve që rezultojnë të jenë refraktare (ai i përkufizoi ato “antropologjikisht të ndryshme nga raca njerëzore”) ndaj këngëve, jo aq prekëse, të sirenës Berlusconi dhe për rrjedhojë duke fituar anatemën e pavdekshme të “magjistratëve komunistë” (dhjetor 1994), një përkufizim kaq i dështuar sa ka shkaktuar keqkuptime kolosale gjatë viteve në vijim lidhur me pozicionimin e rrymave të caktuara të vetë gjyqësorit.
Ai, Kavalieri, nga ana tjetër, ka dashur gjithmonë të shtypë gazin: “Unë jam njeriu më i persekutuar në Perëndim, kam 106 procedime në meritë”.
Një numër i tepruar dhe me një gjeometri të ndryshueshme në varësi të rrethanave dhe komoditeteve elektorale (mund të jenë edhe 50 ose 80 në varësi të tubimit).
Në realitet, numri, ndonëse më i vogël, mbetet mbresëlënës: 34 gjyqe (të kuptuara si procedime të plota, nga kallëzimi i krimit deri te Kasacioni) në të cilat mendohet praktikisht i gjithë kodi penal: duke filluar nga korrupsioni, te prostitucioni, te marrëveshjet mafioze, kontabiliteti i rremë, ndërtimi pa leje, korrupsioni në dokumentet gjyqësore.
Lista hapet nga një dënim tashmë i harruar (dhe më pas i amnistuar) i vitit 1990 nga Gjykata e Apelit të Venecias, e cila e dënon atë për regjistrimin e tij në listat masonike dhe të grushtit të shtetit të P2.
Shifrat reale, ndonëse nuk tregojnë me detaje eposin gjyqësor të Kavalierit, janë këto: 8 procese të përfunduara me parashkrim; 2 për shkak të amnistisë; 2 sepse fakti nuk përbën më krim (i modifikuar ndoshta nga një ligj i së njëjtës qeveri të kryesuar nga Berlusconi); 8 me dënime liruese; 10 me arkivim; 5 janë ende në vazhdim; vetëm një u mbyll përfundimisht me një dënim në vitin 2013: mashtrimi i njohur tatimor (me kontabilitet të rremë dhe përvetësim) në shitjen e filmave të Mediaset që bëri që ai të dënohej përfundimisht dhe të konfiskohej nga selia e senatorit me 4 vjet burg, nga të cilat vetëm një me zbritje në kujdesin e shërbimeve sociale.
Kjo është arsyeja pse Berlusconi u përpoq të shpengonte nderin e tij deri në minutën e fundit duke u përpjekur ta përmbysë këtë vendim edhe para Gjykatës Evropiane të të Drejtave të Njeriut, duke u kapur pas deklaratave publike të pakujdesshme të presidentit të Gjykatës së Lartë.
Së fundi, beteja e fundit është një gur i hedhur nga Gjykata e BE-së mbi perandorinë Mediaset me një dënim i cili, duke shpërfillur një ligj italian, u njihte të drejtën francezëve të Vivendi për të blerë 28 për qind të aksioneve të Bisciones, duke vënë në pikëpyetje, për herë të parë, pronësinë ekskluzive të familjes Berlusconi mbi vendimet për kompaninë.
Ndoshta me të vërtetë fundi i një epoke.
Lajmi kryesor:
Shuhet Silvio Berlusconi! Ndryshoi politikën, median dhe futbollin! Italia shpall zi kombëtare të mërkurën, në ditën e varrimit
G.MO/ReportTv.al